Γύρω γύρω λιβάδια. Παντού πράσινο. Πουλιά κελαηδούν κι ένας απαλός αέρας χαϊδεύει γλυκά όλη την πλάση. Καταγάλανος ουρανός με δύο σύννεφα για παρέα. Και ο ήλιος να καίει καταμεσήμερο, φωτίζοντας όλων των ειδών τα ξαναμμένα λουλούδια. Μαργαρίτες, παπαρούνες, κοράλλια, γαρυφαλλιές και βιολέτες χορεύουν με τη σειρά τους τον χορό της αναγέννησης και της ανεμελιάς. Γαλήνη. […]

Θέλω να στραγγίξωτα νέφη που βαραίνουν τις υποσχέσεις,σαν με σφουγγάρι να τρίψω

Μελετώντας τη γη και σένα και προβληματιζόμενος για μήνες ολάκαιρους, βρήκα πως το λουλούδι σου ειν’ το γιασεμί. Αντέχοντάς ‘μαι ελάχιστα για χρόνια, τα πολλά συμπέρανα πως ειν’ ταιριαστά σου. Γι’ αυτό σε άλλα μέρη πας, σε άλλες κουλτούρες , για να μυρίσει η πλάση όλη το γιασεμί σου.

Ευχήθηκα να έρθουν καλύτερες μέρες και οι μέρες αυτές ήρθαν. Επιτέλους συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι είναι οκ να μην είσαι οκ. Δεν ξέρω αν οφείλεται η αίσθηση του εγκλεισμού για την έλλειψη έμπνευσης, αλλά είμαι εγώ, είμαι εδώ και γράφω λέξεις σε ένα χαρτί. Αν οι αναγνώστες είναι σαν κι εμένα, τότε θα βαριούνται […]

Μιας και οι μέρες περάσανε, το αρνί σιγά-σιγά χωνεύτηκε και το αλκοόλ άρχισε να εγκαταλείπει το μυαλό, νομίζω πως είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε το Πάσχα το παλιό, εκείνο/α που ήμασταν παιδιά.

στο τέλος του παιχνιδιούβρίσκεις τον εαυτό σου.στη μοναξιά της αλήθειαςσυναντάς εσένα.

Τι και αν καιν’ οι γάμπες, εγώ θα συνεχίσω, λίγο ακόμα μένει υπολογίζω λανθασμένα μα αποφασιστικά. Κανείς δεν έφτασε ή θα φτάσει στην απόλυτη πράξη ή ιδέα αλλά στην ειλικρινώς επαληθευμένη ουσία της οπτικής του.

«Μεγάλα όνειρα της νιότης μας, δεν πραγματοποιηθήκατε ποτέ όμως εσείς είναι που δώσατε αυτό το βάθος στη ματαιότητα» -Τάσος Λειβαδίτης

Η κίτρινη μπανάνα σιγοκαίγεται στον νερουλιασμένο ήλιο, η αντηλιά μού κάθεται σαν πικρός, καμένος καφές στον ουρανίσκο και η ελαφριά ζέστη παραείναι μη ξεκάθαρη.

Στη μέση της φωτιάς κείτεται η παρουσία μουδιέξοδο δεν βρίσκειΗ θερμοκρασία στο κορμί

Λόγια για να εκφραστεί ο πόνος Ψυχολογικά μπαλώματα γίνανε για χάρη της βόλεψης, λυπάμαι.Αναλύσεις για ώρες που ‘ναι άγονες και μάτια πρησμένα.

Ο πόνος αυτός ήταν η παρακαταθήκη για τη συνέχειά σου, κοριτσάκι μουΉταν η αναγκαία συνθήκη για να φτάσεις εδώ που είσαι,το τίμημα που έπρεπε να πληρώσεις για να είσαι ακόμα ζωντανή,για να βρεις ένα νόημα στη ζωή.

Αγαπημένο ζώο: άλογο

Για όλους αυτούς που με πλήγωσαν βαθιάαυτούς που μου έμαθαν πώς είναι να πονάωγι’ αυτούς που στάθηκαν μόνο στην επιφάνεια και αγνόησαν την ουσία και το βάθοςσ’ αυτούς οφείλω την ακεραιότητα του χαρακτήρα – εκείνοι με ταρακούνησαν, με έπλασαν, με ξύπνησαν – και τώρα περπατάω σταθερά προς τον Σκοπό.

Και δεν πειράζει που ‘μαι μόνος, ο πόνος πλέον είν’ μικρός και οι ουλές κομψές. Άνθρωποι με αξία την βοήθεια μου ζητάν’, την ευθύνη να κρατήσω σωστά θέλω, κάθε συμβουλή ένα κομμάτι κληρονομιάς άχρηστης και στέρφας λέω μα η αλήθεια διαφέρει η ιστορία δείχνει.

Την κρατώ, λοιπόν, μακριά να τη βλέπω σημάδι όμορφο σε σκηνικό που θολό πια μοιάζει…