Την βλέπεις να κάθεται ανέμεληανέγγιχτη από το βάρος στο βλέμμα σουστο μπαρ που ήθελες να παςαλλά ποτέ δεν έβρισκες τραπέζι. Παρατηρεί τα σύννεφα να σκαρφαλώνουνπάνω από τις πολυκατοικίες στον ορίζονταπέρα από κάθε υψόμετρο που ατένισεςμε τα άτολμα ηττημένα σου μάτια. Ποτέ δεν πλησίασες αρκετάνα μυρίσεις την αλμύρα ενός χαμόγελουνα σκάει πάνω σου σαν κύμα θύελλαςπροτού…
Δίνεις την ψυχή σου, γιατί; Έχεις σκεφτεί; Μακάρι να ήταν η ανιδιοτέλεια ο υπαίτιοςΌμως πολύ φοβάμαι πως εσύ κρύβεσαι από πίσωΈδωσες τη ψυχή σου, αλλά όχιΌχι από ανιδιοτέλεια τελικά, αλλά από φόβο μήπως και τη θρυμματίσεις Την έδωσες και την δίνεις επειδή δεν είναι πλέον ασφαλής μαζί σουΊσως να μην ήταν και ποτέΚαι τι δεν θα…
Το αργό πετάρισμα των χειλιών σου, καρδιοχτύπι που διεγείρουν τα κρύα μου δάκτυλα στο μαλακό σου δέρμα. Το δέρμα γαλάζιο σε βαθύ μπλε φωτισμό θυμίζει σμάλτο οξειδίου του κοβαλτίου, αν και δεν σπάει, μα σχεδόν λιώνει. Θραύσματα γυαλιού καρφωμένα στο έδαφος στέκονται στο ύψος μου καθρέφτες μαυρισμένοι, τα χιλιάδες μικρά ραγίσματα, ρυάκια που κυλά το…
Έχουν πλάκα οι ζωές μας τελικάΤριγυρνάνε και μπλέκονται ξανά και ξανά Δε βαριούνται και ας πιστεύουν πως ξέρουν πολλάΣυνηθίζουν στην ιδέα του για μια τελευταία φοράΥπνοβατούν σε κρεβάτια κενάΚαι νομίζουν πως ζουν σε όνειρα τρελάΤις κατευθύνσεις δε γνωρίζουν αρκετάΧαμογελούν εκεί που δε θα έπρεπε κανονικάΜα υπάρχουν και κινούνται σε πιασμένα δίχτυα τελικά Moschaz Photography credits:…
Να ξεκαθαρίσω ότι ανέκαθεν με θεωρούσα σκυλομαμά, ενώ ,αντίθετα, ποτέ δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις γάτες. Το ότι επίσης η μητέρα μου και το αγόρι μου ανταγωνίζονται στην απέχθεια τους για εκείνες, περιττό να πω ότι δε βοήθησε καθόλου την κατάσταση. Μέχρι που η κολλητή βρήκε ένα παραπεταμένο και αρρωστούλι γατάκι, σχεδόν νεογέννητο, έξω από το…
Σήμερα, 18 Σεπτεμβρίου, συμπληρώνονται έξι χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Γνωστός για πολλούς, φίλους για άλλους, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος πιστός στις ιδέες και τα πιστεύω του.
Δείτε την αρχική δημοσίευση 361 επιπλέον λέξεις
Εδώ είμαστε ξανά, το ροζ αγόρι είναι μέρος του εαυτού μου. Είναι ένα κομμάτι αναπόσπαστο από ’μένα. Μας κοιτάω στον καθρέπτη και δε βλέπω δύο, μα ένα. Αρμόζει πλέον να χρησιμοποιώ το πρώτο πληθυντικό, εφόσον το ροζ αγόρι και εγώ είμαστε ο ίδιος άνθρωπος. Μία φωνή, ένα συναίσθημα, ένας στόχος και μία πληγή. Εμείς, βλέπεις,…
Όλης της πόλης οι σοβάδες με μια εγερτήρια ροζ ηδονή μεθούν στην όψη του κουρασμένου ήλιου π’ αφήνει τον ιδρώτα του να λούσει τους λόφους της. Όλα λάμπουν μπρος στις κόρεςτων ματιών μου· Όλα, μα περισσότερο εσύ, πουστην τζαμαρία ενός σπιτιού, όχι μονάχα μια σταγόνα του, μα ολάκερο τον ήλιο μπόρεσες να κλέψεις και να τον φέρεις στο πρόσωπό μου, για να μου ξεφωνισει,…
Τέσσερις τοίχοι που με πνίγουν, μέρα νύχτα κοιτάω το ταβάνι, νοιώθω να με πλησιάζει, να θέλει να με πλακώσει. Στα αυτιά μου ο θόρυβος της πόλης ηχεί σαν κάτι ξεχωριστό, σαν κάτι που μου δίνει δύναμη να υπάρχω. Τον τελευταίο καιρό γελάω σπάνια. Τα μάτια μου έχουν κουραστεί από το κλάμα. Ναι, κλαίω συχνά, δε…
Περπατώντας στο δρόμο, με χτυπάει μια ανάμνηση στα μούτρα. Μάλλον, ένα συναίσθημα μιας άλλης περιόδου,ενός κρύου καλοκαιριού. Μεταφέρθηκα άμεσα στην εικόνα του μυαλού μου. Στο μέρος που ανήκε αυτή η μυρωδιά. Επισκέφτηκα τα γνωστά μας κατατόπια, ακολουθώντας το άρωμα της ανάμνησης. Θυμήθηκα την ένταση της καρδιάς μουόταν ζούσα χωρίς συναισθηματικά όρια. Ήξερα ότι ερχόταν η…
Άνοιξαν οι κουρτίνες. Η παράσταση ξεκίνησε.Σα να ράγισαν όλες που μας χωρίζανε με τη σιωπή οι βιτρίνες.Και ένα σκίρτημα στο στήθος, κάτι πρωτόγνωρο μου μήνυσε. Και τότε βγήκε στη σκηνή και άρχισε να ερμηνεύει Φόρεσα τα κιάλια μου γιατί δεν πίστευα στο ήδη γυάλινο μάτι μουΤόσο με συγκλόνισε που ακόμα ο νους μου σαλεύει Και τι δε θα…
Μέσα στις λέξεις μπερδεύομαι και χάνομαι.Πού είσαι να με καθοδηγήσεις προς το απώτερο νόημά τους;Ταλαντευόμενο στον αέρα το πολύπαθο φτερό,προσγειώνεται τελικά στο πολυπόθητο έδαφος. Γαλήνη απλώνεται στην πλάση,και η θύμηση της αγαπημένης μορφής,καλύπτει σαν πάχνη το χώμα τριγύρω. Μια δροσοσταλίδα η ψυχή, διαυγής και καθάρια,αγκυροβολημένη πάνω σε πλατύ σκουρόχρωμο φύλλο,αντανακλά τις προσπίπτουσες αχτίδες του ήλιου,όσες…
Πράξη πρώτη: η γνώσηΉξερες τι μου άρεσε,το γλυκό κρασί και μια χαλαρή βόλτα συζητώντας για τα αινίγματα της ζωής.Για αυτό με πήγες στην γειτονιά σου, με γύρισες στα σοκάκια της και μου μοιράστηκες κάποια από τα μυστικά σου.Για αυτό με πήγες για κρασί, σε μια ταράτσα με ωραία θέα και χαλαρή μουσική. Αμέσως μετά με δυναμισμό το…
Όλα πηγάζουν από το ποσό πρόθυμοι είμαστε να εξερευνήσουμε τα πράγματα γύρω μας. Το βρεφος σηκώνεται πρώτη φορά να πατήσει στα πόδια του, γραπώνεται με τις χούφτες του και πάντα για να ορθώσει το ανάστημά του και να κοιτάξει γύρω του, να πει «τι 'ναι αυτό; Τι 'ναι τ’ άλλο». Το παιδάκι αρχίζει τρέχει, πέφτει,…
Το πρόσωπό σου κρύφτηκεανάμεσα σε δύο νυσταγμένες ηλιαχτίδεςκαι η σκιά του έπεσε απαλάπάνω στα άγρυπνα μάτια μου. Το πλοίο πάντα έφευγε νωρίςμα κάποτε θυμάμαι πρόλαβακαι ας είχα αφήσει πίσω μουόσα άξιζε να περιμένω. Ο πατέρας με αγκάλιασε σφιχτάένιωσα πως όλη η γη υποτάχθηκε,έγειρε στους ώμους τουπλάι στο παραδομένο μου κορμί. Η πέννα κύλαγε αμείλικτηδιέσχισε το…
Αναμενόμενο να το βλέπεις συχνάΑφού κρύβεται μέσα σε κάθε άνθρωποΌμως πρέπει να είσαι ανιδιοτελήςΠροκειμένου να καταλάβεις την ύπαρξη τουΔιότι δεν είναι ανθρωπος, ιδέα ή αγαθόΕίναι κάτι εκτός της αντίληψής μας Δεν έχει να κάνει με κέρδος ή μ' έρωταΈχει να κάνει με αγάπη και ανιδιοτέλεια, αγάπη μουΣε κάνει να θες να αγαπήσεις και να αγαπηθείςΑλλά…
Σχίζω το μαλακό εκτεθειμένο κρέας, με αργές μαχαιριές, τόσο κοφτερές που αμέσως μετά οι δύο παραμερισμένες μεριές σμίγουν ξανά. Ο πόνος στάζει σαν οξύ πάνω στην κόρη ανοικτού ματιού, μα το κρέας διατηρείται, σμίγοντας ξανά χωρίς συσσωρευμένες πληγές. Ξανά, ξανά περνά η λεπίδα, ξανά διαχωρίζει, ξανά ανάβει φωτιές στις λεπτές ρίζες με τις οποίες μπήγεται…
Δεν αναζητώ ανθρώπους αλλά μέρη. Γιατί κάθε μέρος είναι ένας άνθρωπος. Άλλα πιο μοναχικά που επισκέπτονται εκλεκτοί.Άλλα αποκτούν αξία μόνο τα βράδια και στο φως του ήλιου η μοναξιά τα καταπλακώνει. Αδιάφορη και αμήχανη ίσως η πρώτη γνωριμία. Μα έμαθες να πηγαίνεις και να το αναζητάς, οι συχνές σου επισκέψεις απέκτησαν νόημα και τα βράδια…
Η σπηλιαχτίδαΠαιδεύτηκα αρκετά να βρω τίτλο για αυτό το ποίημα. Πώς να περιγράψεις, με μια λέξη, κάτι τόσο φαινομενικά σκοτεινό, μα εν τω βάθει υπέρλαμπρο; Ω ναι, για σπηλιά πρόκειται. Μα και για ηλιαχτίδα συνάμα. Εκεί που το φως παιχνιδίζει με το σκοτάδι, σε μια σπηλιά στης Σκιάθου, τα Λαλάρια, βρήκαμε τη φωλιά μας, μια δροσερή σκιά να εναποθέσουμε τα πυρωμένα…
Το προσευχητάρι στο λαιμό να κρέμεται Στέκει Ένας άντρας ρώτησε αν πρέπει να σβήσει το τσιγάρο Στην Κωλέττη τα πικρά βλέμματα να υποφώσκουν Τα αέρινα φορέματα στο βαγόνι 3296 Το λεωφορείο ήρθε στην ώρα του Ο θεός Διόνυσος έπαιζε με το δαχτυλίδι του Τα σανδάλια του τα δροσερά αγκάλιαζαν το πέλμα του Το κρασί στεκόταν…
Φρέσκια μπογιά σε τοίχους χτισμένους ως εκεί που δεν φτάνει το ανθρώπινο μάτι, καμουφλαρισμένους ώστε να θυμίζουν έναστρο ουρανό σε νύχτα πανσελήνου.Εκεί, χαμένες σε λαβύρινθο γεμάτο αγκάθια, βρύα και άνθη ποτισμένα στη νεραϊδόσκονη – γνωρίσαμε η μία την άλλη. Χορέψεις μαζί μου σε στιγμές που δεν ήξερα τα βήματά. Εσύ με έπιασες από το χέρι…
Όταν κάποιος άνθρωπος έχει διασκορπίσει την καρδιά του σε πολλά μέρη σπουδαία για αυτόν, ποτέ δε νιώθει εντελώς ολόκληρος. Έχει φτιάξει ένα παζλ από εμπειρίες, όμως δεν του είναι ορατά πάντα όλα τα κομμάτια. Ποιο είναι το πιο ιδιαίτερο μέρος για έναν τέτοιο άνθρωπο; Μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι το αεροπλάνο. Και θα…
Στον αέρα είχε μείνει η μυρωδιάμιας βροχής που δεν προλάβαμεκαι κάθε λίμνη με νερό στο δάπεδοκαθρέφτιζε το πρόσωπό σου. Σταματήσαμε αβέβαια στη διάβασημα πριν ανοίξει το φανάρι σ ’ερωτεύτηκα,νόμιζα η κίνηση πως σώπασετα βήματά μας καλύτερα ν ’αφουγκραστώ. Τα δέντρα τριγύρω μας ψιθύριζανόσα δεν τολμούσα να ψελλίσωμα έφταναν σε σένα αεράκι ελαφρύχάνονταν σε πεσμένα φύλλα…
Στο μέρος που θέλεις να πάμε,μαζί μάλλον δεν θα ξαναπάμε ποτέ. Αν κάποια στιγμή πάω μόνη,αν με βλέπεις από κάπου, θα χαρείς.Κι εγώ αν σκεφτώ πως θα χάρηκες,θα σε φέρω κοντά με το μυαλό μου.Κάπως έτσι θα 'μαστε πάλι οι δυο μας,σ' ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα,σ' ένα σπίτι στην άκρη του δρόμου. ΒΑΣΙΛΙΚΗ…
Όλοι λίγο πολύ έχουμε ένα ιδιαίτερο μέρος. Ένα μέρος που δεν είναι το σπίτι μας, αλλά σαν αυτό μας κάνει να νιώθουμε. Ποτέ δεν νιώσαμε άσχημα εκεί, πάντοτε είχε έναν ρόλο θεραπευτικό για την ψυχή μας , σαν να είναι το νοσοκομείο της. Για μένα αυτό το μέρος είναι η "ζώνη". Ένα σπίτι ενός που…
Μία στάση λεωφορείου τυχαίαβαμμένη με σκοτεινό μωβ περασμένου ήλιου,το πρώτο αστέρι πάνω απ’ τα μαύρα κτήρια,κόντρα στο μεταλλικό πλαίσιο,έτοιμο να κρυφτεί απ’ τα πολλά πρόσωπα πίσω απ’ τα τζάμια. Ένα πεζοδρόμιο πλατύ να δεχτεί άσκοπους περιπάτους,και κάποιος δαίδαλος από σοκάκια νοτισμένα χλωμά χρώματα της νύκτας.Η μεταλλική γέφυρα που κρέμεται πάνω απ’ το τραίνο,εξώστης στην ρυθμική…
Θυμάσαι το βλέμμα του; Εκείνη τη φορά που σε κοίταξε και απλά σε έπιασε ταχυπαλμία; Το μόνο που ήθελες ήταν να πέσεις στην αγκαλιά του και να κρατηθείς από τους ώμους του. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδες. Ακόμα θυμάσαι... Ήταν εκείνη την ημέρα που φύσαγε ο αέρας στο νησί, τα δύο κουμπιά από…
Κι αν το χέρι μου δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν το κρατάς εσύ; Κι αν το σώμα μου δεν μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο σε αρμονία με το δικό σου; Κι αν η καρδιά μου δεν έχει λόγο να χτυπά, παρά μόνο αν εσύ τη ραγίζεις; Οι μουσικές από το ηχείο, οι εικόνες στην…
Όσο οι άλλοι θα σου λένε να μιλάς, εγώ παρακαλώ τη σιωπή να αγαπάς τη φωνή σου να ελέγχεις τα όρια να ξέρεις και με τη λογική σχέση να έχεις Όταν βλέπεις πως πονώ να σταματάς, όχι γιατί είμαι εγώ αλλά τ'αυτιά μου κουράστηκα να κλείνω και βουρκωμένα τα μάτια να αφήνω Σε φωνές και…
«Εγώ θα βοηθάω τον κόσμο». Όνειρο ζωής. Δεν ήξερα εξ αρχής πώς μπορώ να το υλοποιήσω, αλλά ήξερα ότι θα το κάνω. Στην αρχή έλεγα, θα γίνω γιατρός. Όμως υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος στην περίπτωση μου ήταν η τάση μου να υπερασπίζομαι τη μειονότητα. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι γύρω μου ο κόσμος…
