Είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι.
Τα μαλλιά σου έχουν μπλεχτεί στο μέτωπό μου.
Το βάρος τους ελαφρύνει τη μοναξιά μου.
Τα γυμνά σου πόδια ξεπροβάλλουν από τα λευκά σκεπάσματα.
Σκέφτομαι πόσους στίχους θα χρειαστώ για να τα αποδώσω
Τα σκεπάσματα απομακρύνονται πλήρως.
Μάλλον κανέναν. Συνεχίστε την ανάγνωση

Μεσ’ στο σπίτι τυλιγμένος από σκέψεις και ευθύνες, αγανακτισμένος από το γεγονός ότι σκέφτεται να πέσει πάλι. Πάλι θα γυρίσει 6 το πρωί και θα ψάχνει το σπίτι του. Πάλι θα χάσει το μυαλό του όπου μπορεί με ανθρώπους που τον νοιάζονται, τον αποδέχονται, χωρίς όμως να ξέρουν τι συμβαίνει. Ίσως τον «χτύπησε» η ηλικία, ίσως έχασε πολλά και δεν μπορεί να σηκωθεί ακόμα. Συνεχίστε την ανάγνωση

Κι ας πούμε πως γράφω. Γράφω ποιήματα, διηγήματα, άρθρα και ένα σωρό πράγματα. Πράγματα που υπάρχουν μέσα μου και μόνα τους ζητούν να βγουν. Τετράδια ολόκληρα γεμίζω. Τι θα γίνουν όμως όλα αυτά; Συνεχίστε την ανάγνωση

Με ρώτησες τι κατάφερες.
Ορίστε λοιπόν.
Κατάφερες να νιώθω αήττητη.
Κοιτάζω το πρόσωπό σου.
Ερωτευμένη.
Ίσως.
«Εδώ κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει, επιτέλους» Συνεχίστε την ανάγνωση

Φωνές.
Άκουγα φωνές.
Πάντα άκουγα φωνές.
Φωνές γνώριμες.
Φωνές αγαπημένες.
Φωνές ατόμων που μέσα στα λίγα χρόνια μου λάτρεψα και μίσησα εξίσου. Συνεχίστε την ανάγνωση

Ξέρει καλά πώς μπορεί να ηρεμήσει. Πηγαίνοντας στο σπίτι της θα νιώσεις χειρότερα, αλλά μην φύγεις. Είναι ακόμα νωρίς και δεν έχει νόημα το ταξίδι δίχως αποτέλεσμα, σωστά; Να της μιλήσεις σαν να μιλάς σε μικρό παιδί. Γιατί δεν γνωρίζει πολλά για τον κόσμο μας. Βλέπεις, αυτή ασχολείται μόνο με την έρευνά του. Όταν σου δώσει τη λύση σε καμία περίπτωση μην της πεις ευχαριστώ. «Γιατί;» θα με ρωτήσεις. Συνεχίστε την ανάγνωση

Απαλό ροζ.
Τρία βήματα μπρος, τρία βήματα πίσω.
Να την και πάλι,
βγαίνει στην ταράτσα και χορεύει,
όπως κάθε πρωί.
Ο ήλιος καψαλίζει την πλάτη της,
μεταμορφώνοντας το δέρμα της σε ένα απαλό ροζ χρώμα. Συνεχίστε την ανάγνωση

Το όνειρο που δεν ζήσαμε, στις άκρες ξεβαμμένο πια,
Κρατά ακόμη τα πρόσωπα της χαμένης άνοιξης,
Τις εκφράσεις που ανέμελες, ίσως γελοίες μοιάζουν,
Και τα χαμόγελα που διαγράφονταν λιτά. Συνεχίστε την ανάγνωση

Τα κείμενα μας είναι ο εμετός του μυαλού μας
Το κλάμα και ο οδυρμός των πιο προσωπικών μας πτυχών
Τα κείμενά μας είναι εμείς
Ταυτόχρονα είναι όλα όσα δεν είμαστε Συνεχίστε την ανάγνωση

Τα δωμάτια του μυαλού μου είναι κλειδωμένα και πολλά.
Μέσα τους κρύβονται θηρία και χτικιά.
Τα δωμάτια του μυαλού μου είναι σκονισμένα και φτωχά.
Σαν τους χτύπους της ψυχρής μου καρδιάς. Συνεχίστε την ανάγνωση

-Ξέρεις… Πέρασε μια δεκαετία και ξέχασες πού είμαστε. Περίμενα τουλάχιστον να θυμόσουν ποιοι είμαστε…

–Δεν ξέχασα τίποτα. Απλά οι προτεραιότητες και οι ληξιπρόθεσμοι λογαριασμοί μου με κυνηγούν.

-Απάντησε με ειλικρίνεια. Δεν έχεις βαρεθεί να λες ψέματα στον εαυτό σου; Συνεχίστε την ανάγνωση

Νύχτες σαν κι αυτές,
εύχομαι να μπορούσα να πραγματοποιήσω
το αδύνατο· να γυρίσω πίσω τον χρόνο,
να ξεμπλέξω το νήμα των γεγονότων,
το τόσο περίτεχνα σχηματισμένο
από τις τότε βουλές των ανθρώπων
και το χάος του κόσμου. Συνεχίστε την ανάγνωση

Κάποιος σήμερα μου θύμισε
πως
οι ψυχές μας είναι ίδιες. Συνεχίστε την ανάγνωση

Επανάλαβε μετά από μένα:
Ξέρεις τι συμβαίνει.
Ξέρεις ακριβώς τι πρόκειται να πάθεις.
Όχι, όχι! Μην το αφήνεις να σε καταπιεί.
Μην χάνεις τον έλεγχο.
Θα χάσεις. Συνεχίστε την ανάγνωση

Ξυπνάς και πριν ανοίξεις τα μάτια σου περιμένεις να έχουν αλλάξει όλα… Ξέρεις πως είναι αδύνατον αυτό, όμως εγώ σε αγαπάω πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Εγώ σε προσέχω όταν σε διώχνουν οι άλλοι. Ό,τι και να γίνει, εγώ θα είμαι εδώ για σένα ξέροντας την κάθε σπιθαμή σου και δουλεύοντας πάντα τον ατέρμονο φόβο σου. Συνεχίστε την ανάγνωση

Η άνοιξη μπήκε στην πόλη. Ο ήλιος έκαιγε τα πρόσωπά μας. Τα χοντρά μπουφάν, τα καπέλα και τα κασκόλ μάς εγκατέλειψαν για φέτος. Ευδιάθετοι άνθρωποι απολαμβάνουν την Κυριακή τους. Άλλοι, κατσουφιασμένοι, περπατούν με σκυμμένα τα κεφάλια τους στο δρόμο. Συνεχίστε την ανάγνωση

Πόσο φοβόσουν;
Τη στιγμή που έρχεται, καθόμαστε,
βυθισμένοι στην κόκκινη λάσπη,
τον ήλιο απωθούμε με χέρια μισολιωμένα,
τυφλοί με καμένες ίριδες. Συνεχίστε την ανάγνωση

Η θλίψη μου μοιάζει σαν μια μορφή έξω από το παράθυρο του σπιτιού μου – το παράθυρο του μυαλού μου.
Κάποιες φορές την αγνοώ. Χάνομαι στην ρουτίνα της καθημερινότητας, στις υποχρεώσεις, στα πρέπει, στα θέλω.
Κάποιες φορές την νικώ. Βάζω δυνατά τη μουσική να μην ακούω τις ανάσες της και πνίγω τις κραυγές της με γέλιο. Συνεχίστε την ανάγνωση

Τρέχουμε όλη την ζωή μας για να μην χάσουμε χρόνο. Λες και γίνεται να είναι χαμένος. Λέμε για χαμένα χρόνια, για χαμένους μήνες και δεν καταλαβαίνουμε το πιο απλό: ό,τι επιλέγεις δεν είναι χάσιμο χρόνου. Είναι καλή ή κακή επιλογή. Όχι, δεν είσαι πίσω επειδή οι άλλοι πάνε πιο γρήγορα. Συνεχίστε την ανάγνωση

Το πρόβλημα δεν είναι στις αναμνήσεις.
Στα ουτοπικά λόγια και τα πανέμορφα εγκλήματα.
Το θέμα δεν είναι στις εικόνες.
Στις ομηρικές ζωές και τα τραγικά πρόσωπα.
Ο πόνος δεν υπάρχει στα δωμάτια.
Στις έντονες αντιδράσεις και τις καθορισμένες παρουσίες.
Η θλίψη μου δεν χωράει στις νύχτες.
Στις κενές καταστάσεις και τις περίπλοκες σχέσεις. Συνεχίστε την ανάγνωση

Αφήνω τους άξονες βλεμμάτων κενούς,
Χωρίς τα δακτυλίδια των κυκλικών αισθήσεων,
Μένουν στύλοι στερημένοι μιας αναμονής χαμένης,
Να δείχνουν, υπονοώντας, με την απουσία το απόν,
Να ρίχνουν, αριθμώντας, τις μαχαιριές των σιωπών. Συνεχίστε την ανάγνωση

Για κάποιους είναι απλά άψυχα πράγματα. Για κάποιους από μας είναι κάτι πολύ παραπάνω. Το κάθε πράγμα που υπάρχει μέσα στο σπίτι μας είναι και ένα κομμάτι μας. Ακόμα και το πιο μικρό πράγμα μέσα στο σπίτι κουβαλάει κάτι. Θυμίζει πράγματα και είναι συνδεδεμένο με κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και με συγκεκριμένα συναισθήματα. Συνεχίστε την ανάγνωση

Ζαλίζομαι πολύ και δεν μπορώ να περπατήσω. Πάλι μεθυσμένος είμαι. Ποτέ θα σταματήσω να κάνω λάθη; Πότε. Αυτή είναι η απάντηση. Όμως κάτι μου λέει ότι είμαι καλύτερα τώρα. Δίχως αυτή την έκφραση. Χωρίς να χρειάζεται 8 από τα 10 τηλέφωνα να σκέφτομαι το ίδιο: Αξίζω γι’αυτήν; Συνεχίστε την ανάγνωση

Κάτι πονάει. Κάτι πάντα πονάει.
Λες ότι είσαι καλά και το εννοείς. Θέλεις να το εννοείς.
Όμως κάτι πονάει. Κάτι πάντα πονάει.
Και προσπαθείς να το σταματήσεις. Παλεύεις καθημερινά για να το κάνεις να μην πονάει πια. Συνεχίστε την ανάγνωση

Μια βόλτα βράδυ στο κέντρο.  Αρκετό περπάτημα με λίγες στάσεις για τσιγάρο. Οι άνθρωποι κάπου διασκεδάζουν, άλλοι κοιμούνται. Πότε δε μπόρεσα να κοιμηθώ τις νύχτες. Επέλεξα να ζω τις ώρες που οι άλλοι κοιμούνται και να κοιμάμαι τις ώρες που οι άλλοι ζούν. Συνεχίστε την ανάγνωση