Παρθένα, από βελούδο κεντημένα χείλη,ακουμπισμένα μονάχα απ’ τ’ απαλό αγέρι,δεν έχουν να δαγκάσουν παρηγοριάς μαντήλι.Τις πίκρες που γεύτηκαν, ποιος να τις ξέρει… Παλάμες άδειες από ταίρι που δε βρήκαν, αγνές δυο τούφες που ανεμίζουν με χάρη.Ξεραμένα μάτια που βρεγμένα γινήκαν’με δάκρυα, βροχή για ένα χέρσο χορτάρι. Κλαίνε που η θάλασσα στέγνωσε πάλι,που τα βουνά απ’…
Μπορώ μόνο να σου γράψω.Τα λόγια μας πνοές,σωπάσαμεοι μνήμες μας εικόνες,ξεθωριάζουν.Λυπάμαι που απέτυχα. Οι στίχοι μου χάρτινοι πύργοι,κατέρρευσανη αγκαλιά σου κύμα καλοκαιρινό,βουλιάξαμε.Να ξέρεις έφτασα κοντά.Τα χάδια που αρνήθηκα,θέλησατα μάτια που σου έκρυψα,βούρκωσαν.Θα ήθελα να ήσουν εδώ.Όσα πρόωρα μας έλειψαν,μακριά μαςόσα άδικα στερηθήκαμε,μπροστά μας.Πόσο κοντά βρεθήκαμε.Μα τώρα όλα σταμάτησαν,πίσω μαςψάχνουμε τι έμεινε,ανάμεσά μας.Για πόσο εντέλει έχασα,τον…
Η Λούνα ξεροκαταπίνει, πίνει ακόμη μια γουλιά καφέ. Είναι αρκετά νευρική τις τελευταίες μέρες. Κάνει ζέστη έξω. Έβαλε καφέ στο μπολ με τα δημητριακά πριν, καταλάθος. Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, σκέφτεται όλα όσα πρέπει να κάνει, όλα αυτά που έχουν συμβεί, νιώθει αδύναμη και κουρασμένη. Παίζει με το στυλό της και συνειδητοποιεί πολύ αργά πως…
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το περιθώριο έχει δύο εκδοχές: Ή έχεις το περιθώριο, ή είσαι στο περιθώριο. Διαφορετικές σημασίες, μα η σύνδεση είναι αξιοπρόσεκτη. Αυτός που βρίσκεται στο περιθώριο δεν έχει και πολλά να χάσει.Έχεις ευκαιρίες να ζήσεις εντός του «κύκλου», αλλά ποιος μπαίνει εκεί μέσα τώρα.Τα χαμηλά φώτα ευνοούν το σκοτάδι, μόνο…
Όταν ήμουν μικρή πήγαινα για χορό. Κάναμε διάφορες χορογραφίες γνωστών pop τραγουδιών της εποχής και εγώ πάντα βρισκόμουν στις πίσω σειρές- γεγονός που καθιστούσε αδύνατο για τη μαμά μου να με τραβήξει ωραίες φωτογραφίες όταν ερχόταν να με καμαρώσει στις καλοκαιρινές παραστάσεις, για τις οποίες δουλεύαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Δεν καταλάβαινα τότε…
Φύγανε πλέον όλοιγνωστοί και άγνωστοιξέμεινα,ζαλισμένος απ’ το ποτόσκέφτηκατους παραλίγο. Τον έρωτα που ξέφευγε,πάντοτε για λίγοτις νύχτες που απέφευγα,για το επόμενο πρωίαγάπη που δεν μοίρασα,μην χρειαστεί αλλού. Όταν η σιγουριά με άφησεμόνο, παρατημένοόλοι τους γύρισαν πικροί,θύματα δίχως αντίρρησητης ευκολίας που διάλεξαχωρίς να μου ταιριάζει. Σίσυφος Photography Credits: Kornilia H.
Είναι απότομο, το σκασμένο, είναι εκεί για να σου πονάει την ψυχή ολόκληρη, δεν κάνει μισές δουλειές. Έχοντας αποκτήσει εικοσαετή περίπου "εμπειρία" στο θέμα θέλω να πω κάνα δύο από τις "αλήθειες" μου. Είναι γλυκόπικρο το περιθώριο, που λες. Nαι μεν μόνος σου πορίζεσαι -και πονάει πολύ αυτό- όμως σου δείχνει πολλά πράγματα. H παρατηρητικότητά…
Σπρώχνω στο περιθώριοδεκάδες μικρά πράγματα,πέτρες περιττές που περιστοιχίζουν το χωράφι,ένα μυαλό που οργώνω με ό,τι μένει,λάσπη από τεχνητά καθαρό χώμα. Δεκάδες ανάγκες σιωπηλές με κοιτούνμε σκούρα, μυστηριώδη μάτια,κρυμμένοι οφθαλμοί στα βάτα των ορίων,αγκάθια από «αν», ξεραμένα χόρτα από «όχι»και πεταμένα κλαδιά από «δεν πρόλαβα».Και το μυαλό μου μένει στρωτό,απέριττα απλοποιημένο, ένα μακρύ άδειο πεδίο,σκαμμένο με…
Ξύπνησες, ίσως απότομα. Κυριολεκτικά μα και μεταφορικά ταυτόχρονα. Μόνη σου σκέφτεσαι ποιοι σε πλήγωσαν και πρέπει να φύγουν, ποιοι σε νοιάζονται ειλικρινά κι ενώ τους θες σε όλα κοντά σου, δίπλα σου, μαζί σου, δεν ξέρεις αν το δείχνεις σωστά ή στην τελική αν το αξίζεις. Ποιοι προσπαθούν να διορθώσουν τα λάθη τους μα ο…
Είναι περίεργο που μ’αρέσει να με κοιτάω στον καθρέφτη όταν κλαίω; Σα να μου δίνει μιαευχαρίστηση. Όσο με κοιτάζω τόσο πιέζω τον εαυτό μου να κλάψει παραπάνω. Και ότανσταματήσουν τα δάκρυα, τότε έρχεται η πραγματική απογοήτευση. Είναι περίεργο που με φαντάζομαι σε σκηνές γεμάτες πόνο και στεναχώρια; Σα να τιςεπιθυμώ, αλλά τρέμω στην ιδέα. Μια…
“Να διαταράξω την τάξη, να συντρίψω το πρωτόκολλο, να ξεστρατίσω από τους προγόνους. Να αλητεύσω στ' απαγορευμένα, στις αγέρωχες κι επικίνδυνες περιοχές του αβέβαιου. Να έχω το θάρρος να είμαι μόνος…”~ Νίκος Καζαντζάκης Όταν ήμασταν μικροί, τον βρίσκαμε αρκετά μπροστά μας στη λογοτεχνία του σχολείου. Δεμπορώ να πω ότι έδωσα και πολλή σημασία -όπως οι…
Ξενυχτώ με μπλαβιασμένα χείλιανα ξεσκεπάσω μυστικά τις ομιλίεςπου μουγγές άφησα την μέρα,συστοιχίες από λέξειςγια όλες τις γαλάζιες σκέψειςσαν ακτίδες στις άκρες των ματιών μου. Τις ξεδιπλώνω αργά,σαν παλιά αρωματισμένα μαντίλια,και εκπνέω μια νυχτερινή μελαγχολίαπου μυρίζει ξεραμένο γιασεμί.Το ποτάμι κυλά αργά, ημικοιμισμένο,πλατύ και βαθύ,μια μακρόστενη λίμνη με όχθες πράσινες,μα απόμακρα ψεύτικες.Τους κήπους δεν αντέχωπου μου μοιάζουν…
Ένα Θ ξαπλωμένο μοιάζει με Φ.Για αυτό, αν σου πω πωςτης ζωής ο εχθρός είναι ο Θ.,μη βιαστείς να πεις «θάνατος»·σκέψου μιαν άλλη λέξη, από Φ. Ο Φ. ξεγλιστράει κάθε βράδυ ύπουλα στον ύπνο σου,τον πασπαλίζει με εφιάλτες.Στον ξύπνιο σου, όμως, έρχεται απ’ τη μπροστινή πόρτα, κύριος.Άμα του δώσεις πολύ χώρο στην κουζίνα σου,σού μαγειρεύει…
Πάνω σε ένα ντιβάνι, σε ξένο σπίτι βρίσκομαι και προβληματίζω το μυαλό μου για την ομορφιά. Βλέπω το σύνολο της κοινωνίας να κοιτάει τα εξωτερικά και ό,τι εσωτερικό χαρακτηριστικό τους "συμφέρει" και λυπούμαι βαθύτατα. Τι περιορίζει ακριβώς να δούμε την ομορφιά σε κάποιον; Μάλλον η αιτία είναι αυτό που είπα προ ολίγου, δηλαδή ότι συγκεκριμένα…
Ένα σκοτάδι είχε απλωθεί, έλαμπε όμως ένα φεγγάρι, σαν μπάμπιμπελ, από κείνο που το βλέπεις και γεμίζεις ελπίδα.Το κοιτούσα ενδελεχώς για να απορροφήσω το μοναδικό του φως, που πολλές φορές ξεχνώ ότι υπάρχει, έχοντας ταυτόχρονα φροντίσει να βάλω το lady writer να παίζει στο υπόβαθρο αυξάνοντας τιμητικά τα ντεσιμπέλ για τη μέγιστη δυνατή παύση της…
(Το κείμενο είναι ίσως προϊόν μυθοπλασίας) Σαν πεισματάρης και εκνευριστικός χαρακτήρας από βιβλίο ήταν, πιασάρικησύγχρονη λογοτεχνία ή η αντίστοιχη indie ταινία.(Χαμένη) παιδικότητα, (φιμωμένη) φαντασία και αυθορμητισμός.Βάζω παρενθέσεις γιατί αυτά που λέω έχουν πολλές ερμηνείες, τουλάχιστονστο κεφάλι μου. Τη πρωταγωνίστρια θα την πούμε Λίζα.Χμ, ναι, μου αρέσει το Λίζα.《Θέλω ένα τσίζκεϊκ》είπε 《...θέλω πατατάκια, θέλω κάτι ρομαντικό,…
Αυτά τα λόγια είναι απλώς ένα παράδειγμα, ένα κατασκεύασμα της διαρκής αστάθειάς μουσε διάφορες θεωρίες. Γιατί να θεωρείται κακό να μην έχω μια σταθερή άποψη; Με κάνειλιγότερο δυναμική; Ας εκθέσουμε το ζήτημα της συγγνώμης. Άποψη 1.Το να ζητάς συγχώρεση είναι ζήτημα ισχύος. Σε μια εποχή εγωισμού και υπεροψίας το ναχαμηλώσεις το κεφάλι και να μιλάς…
Με ένα νεύμα κοφτόστρέφει το συναίσθημα στην ρουλέτα,και με το μαχαίρι του ευνουχίζει τα περιθώρια.Εξαφανίζεται ανάμεσα στις όξινες συστάδες από λόγιαμέσα σε μια βαβούρα εθιστική, οικεία,καταπίνεται εκεί,όπως μια ανταύγεια στο ξετύλιγμα κύματος. Για κάποιον λόγο ανεξίτηλο μένει ένα ορφανό χαμόγελο,στην γωνία το σχήμα της προσμονής παίζειμε τις ασαφείς σκιές.Με ένα νεύμα κοφτό, σαν αγχόνη,αποκόβεται ο…
Τελικά μπορούμε να ξεφύγουμε από το παρελθόν; Απλά να ξεχάσουμε, απλά να δοθεί ένα τέλος. Όμως πάντοτε κάποιος μας το θυμίζει πως υπάρχει, έστω και αν είναι το βλέμμα ενός αγνώστου μετά από καιρό, που μπορεί να είναι ο γνωστός ενός παλιού αγαπημένου ή καλύτερα ενός παλιού απωθημένου. Τι είναι τελικά το απωθημένο; Και αν…
Τι, μόνο άνω θρώσκει, θαρρείς, ο άνθρωπος; Ας πούμε ότι είμαι γάτα που διανύει την έβδομη ζωή της. Με τρίχωμα μαύρο σαν πίσσα. Μόνο έτσι εξηγείται πως κουβαλάω αμαρτίες και από τις έξι προηγούμενες ζωές μου. Τόσες, που δεν ξέρω εάν το μικρό κορμί μου με τη στραπατσαρισμένη του ουρά αντέχει πια να τις σέρνει.…
Έφτιαξα καφέ μαύροχωρίς ζάχαρη,μόνο με τις ενοχέςνα τον πικρίζουν,πάλι όμως νύσταζεη συνείδησή μου. Δεν μετράω συλλαβές,δεν θέλω να με απαγγείλουν,μόνο να με θυμάσαι,απογοητευμένημετά το βαρύ ξενύχτιπριν φτιάξεις γλυκό καφέ. Η ποίηση δεν έχει μετρική,ούτε η ζωή αναλογίεςεσύ χάνεσαικαι εγώ, μαζί σουστίχοι δεν σώσανε ποτέάμετρους ανθρώπους. Να πιείς για να μεθύσεις,να δεις τον απέναντι ομορφότεροτο μέσα…
Σήμερα ξύπνησα με νεύρα, αλλά εσύ πάλι με ηρέμησες όπως μόνο εσύ ξέρεις, γι'αυτό θέλω να μιλήσω για σένα σήμερα. Στο παρελθόν μίλησα για την αγάπη και τον έρωτα μου, για σένα... Προσπάθησα με λέξεις να περιγράψω ό,τι νιώθω και ό,τι φαντάζομαι, για μας. Είσαι πανέμορφη κάθε φορά, κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο. Κάθε που σε…
Φαίνεται πως μπήκε ξανά η άνοιξη στην πόλη. Οι πρώτες μυρωδιές των λουλουδιών, η μέρα που μεγάλωσε και πια νυχτώνει αργά, ο ήλιος… Και φέτος αν και όλα είναι τόσο διαφορετικά, χαιρόμαστε τις μέρες μας. Δύσκολο, μα όχι ακατόρθωτο. Μια βόλτα στη γειτονιά αλλάζει καμία φορά τη διάθεση όλης της μέρας! Ένας καφές, χαμόγελα αγαπημένων…
Το Μπρέιν Νταμπ (ναι,του έβαλα και τον τόνο) είναι, θα πω μια, μη-άσκηση όπου κάνουν όλοιοι αυτό-αποκαλούμενοι γουελνες εραστές (δε μου ερχόταν άλλη λέξη) εκεί έξω, όχι μορνινγκπειτζις ( 3 σελίδες γράψιμο κάθε πρωί ) όχι, όχι αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα. Οεγκέφαλός σου θα σταματήσει να είναι σαν μπουγάδα που μπήκε στις 1400 στροφές μόνοαν…
Θα σε ψάξω.Μέσα στον καθρέφτη των στιγμών.Θα σε ψάξω, θα σε βρω.Να με δεις, να σε δω. Ο ήλιος έρχεται, κι ο ήλιος φεύγει.Όπως ερχόμαστε και φεύγουμε κι εμείς.Και σαν εμάς, όταν έρχεται φέρνει ελπίδα.Κι όταν φεύγει, σαν εμάς πάλι, φέρνει νοσταλγία.Ο ήλιος όμως πάντα γυρίζει.Μου φαίνεται πως μοιάζουμε, κι ας διαφωνούν οι απέξω.Μοιάζουμε, σαν…
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν το ταλέντο να ακούν. Ωραία, τι; Να ακούει μπορεί ο καθένας. Κι όμως, όχι. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να σε ακούν, έτσι που ξαφνικά σου έρχονται κάτι ιδέες που απορείς πώς τις κατέβασε το μυαλό σου, ή μια γαλήνη που δεν πίστευες πως θα νιώσεις. Ξέρουν να ακούν με τέτοιον…
Έφυγες πριν ξημερώσει, βιαστικήδεν πρόλαβα ποτέ μου να θαυμάσωτον ήλιο να χαϊδεύει τις τούφες σουπου χορεύουν με κάθε μου ανάσα. Ίσως γλίτωσα μνήμες αγέννητεςαπό την βέβαιη φθορά του χρόνουκαι τους χλευασμούς, στίχων ανήμπορωντο πρωινό μαζί σου να ξυπνήσουν.Μα πάλι γυρνώ πεισματικά εκείανάμεσα σε ξεχασμένα βράδιαξεδιαλέγω φράσεις μου ανείπωτεςέσβησαν δειλά χωρίς να βρουν κοινό.Μια μέρα ανατέλλει…
ένα. εγώαπό τη φύση μου φιλασθενηεσύη πιο ανίατη απ όλες τις αρρώστιες. δυο. ακόμα κι όταν δεν σε σκέφτομαικάθεσαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, περιμένεις υπομονετικά τη σειρά σουκατά τις δύο το πρωί και στον πρωινό καφέ δεν μπορεί, κάποτε θα σε θυμηθώ, πού θα πάει - τρία. μ'αρεσει να μένω σπίτιαλλά θα θελα να φεύγαμε μαζίδεν…
Τα χέρια μου βαμμένα κόκκινα,βλέπεις;Μπορεί μια περίεργη ιδιοτροπία των ημερώνσιωπηλά να μουγγρίζει για αυτό το χρώμα,μα δεν αντέχω άλλο να ακούω, για αυτό, δεν βλέπεις, και όμως,καθώς τα χέρια μου είναι βαμμέναμε το γαλακτερό χρώμα μιας σκονισμένης ακτίνας φωτός.Μουλιάζω στο τίποτα απαρατήρητης νύκτας,πολύ ικανοποιημένος με την θαλπωρή της λήθης,και αδιαφορώ για τα χίλια βλέμματα που…
Πάσχω από επιλεκτική αμνησία.Συνήθης διαταραχή και προσβάλλει κυρίως τα ίδια άτομαπου θα δουν νωρίτερα άσπρες τούφες από άλλους.Που οι μετεωρολόγοι δε μπορούν να προβλέψουντις χιονοπτώσεις στην κεφαλή τους. Θυμάμαι, λοιπόν, αυτά που με συμφέρουν,ξεχνώ εκείνα που δεν.Αποκτήστε τον έλεγχο των δεδομένων σας.Ε, πιο σφιχτά δε θα μπορούσα να κρατώ τα ηνία της μνήμης.Η αναβλητικότητα, μεσαίο…
