Έβαψα το χέρι μου με ροζ χρώμα και άρχισα να ακουμπώ απαλά τον καμβά,
μα το χρώμα τελείωσε γρήγορα και ευχήθηκα να διαρκούσε περισσότερο.
Συνέχισα με το κόκκινο και επέλεξα να χρησιμοποιήσω το πλατύ πινέλο.
Έπρεπε να ήμουν πολύ προσεκτική γιατί πολύ εύκολα θα ξέφευγα από τα όρια που μου είχα θέσει. Συνεχίστε την ανάγνωση Ζωτικά χρώματα.
Tις ημέρες που δεν έχω τίποτα να γράψω
αναρωτιέμαι μήπως η διαδρομή αυτή έφτασε στο τέλος της.
αναλογίζομαι τις συνέπειες μιας τέτοιας παραδοχής
αλλά να σου πω και κάτι;
τέλος έχουν ως και τα πιο μακρινά ταξίδια,
όλοι οι ασύρματοι κάποτε σιγούν.
περιηγούμαι σε χορταριασμένα, παρατημένα blogs
κι εικάζω πόσες αναρτήσεις με χωρίζουν από την τελευταία μου Συνεχίστε την ανάγνωση Τις μέρες που δεν έχω τίποτα να γράψω. | Topic-U
Ανενόχλητος κυλά, δίχως ποτέ να ξαποσταίνει.
Δεν υπολογίζει αισθήματα, συγκυρίες και δεινά, φεύγει και δυστυχώς δεν ξαναγυρνά.
Από καταβολής κόσμου, ο άνθρωπος ήθελε να τον μετρήσει. Κατασκεύασε μηχανές, τεχνοτροπίες,
δημιούργησε έννοιες, έδωσε ονομασίες… Συνεχίστε την ανάγνωση Χρόνος.
Σε ένα δείπνο για δύο
στο κεφάλι μου
γράφω διαρκώς «Θέλω…» και
ο κέρσορας το εξαφανίζει
Η γύμνια σου φλέγεται κάτω
από τα ακροδάχτυλά μου
και τα θέλω μου
βγαίνουν σαν μικροί όρκοι μόλις λίγα χιλιοστά
από τα μισάνοιχτα χείλη σου Συνεχίστε την ανάγνωση Το φαινόμενο της έκστασης. | #The_Canvas_Project
Ι.
Δεν ξέρω πώς αισθάνομαι για τον θάνατο.
Ή για τη ζωή.
Κάποιες φορές το μεταφράζω σε χαμένους χτύπους
κομμένες ανάσες και μυαλά κενά από σκέψεις
Η ζωή μου θυμίζει πολύ τον θάνατό σου
Δεν ξέρω πώς νιώθω για το θάνατο.
Ή για εσένα… Συνεχίστε την ανάγνωση Δύο σκέψεις απομονωμένες.
Η θάλασσά μου… Η θάλασσα η δικιά μου.
Γέλασα, έκλαψα, σκέφτηκα, τρόμαξα.
Μην απορείς, καρδιά μου,
κάθε κύμα κι ένα δάκρυ
με κέρασε εκείνο το κρύο βράδυ Συνεχίστε την ανάγνωση H δική μας θάλασσα. | Topic-U
Δεν δουλεύεις έναν ρόλο, δουλεύεις τον εαυτό σου.
~ Isabelle Huppert, Γαλλίδα ηθοποιός
Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει με το θέατρο. Ολόκληρη η ζωή είναι μια αυλαία για όλους, ενώ όσοι κάνουν θέατρο, όταν παίζουν νιώθουν πως ζουν. Σήμερα, 27 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου που δε με κάνει να θυμάμαι το θέατρο – απλούστατα διότι δεν το ξεχνάω ποτέ. Συνεχίστε την ανάγνωση O κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή. | Σαν Σήμερα
Μακριά από το κύμα
και τον απαλό αέρα
μιας φουσκωμένης ακτής.
Ανάμεσα στις γνώριμες γωνιές
αντίπαλος με τα ενδεχόμενα
αναπνέεις με θυμό
από μισάνοιχτα παράθυρα. Συνεχίστε την ανάγνωση Ελεύθεροι απομονωμένοι.
Η πόρτα κλειστή και δεν ανοίγει
Όχι για τίποτα άλλο
φοβάμαι να βγω Συνεχίστε την ανάγνωση Κλεισμένος μέσα.
Θα προτιμούσες να ζεις στη πραγματικότητα ή στο όνειρο; Και αν σε ένα όνειρο, σε ποιο; Άλλοι κολυμπούν στο βυθό ενώ άλλοι πετούν στον ουρανό. Πράξεις αδύνατες για τον άνθρωπο αλλά γεμάτες φαντασία που όμως με τον ανάλογο εξοπλισμό θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.
Άνθρωποι που δημιούργησαν εικόνες μέσω του Cinema. Δεν έχει σημασία πόσο αληθινές ή ψεύτικες είναι, δηλαδή πόσο αντικατοπτρίζουν τη πραγματικότητα, καθώς μη ξεχνάμε και πως κάθε ψέμα, όσο εντυπωσιακό ή μαγικό και αν είναι κρύβει μία αλήθεια! Συνεχίστε την ανάγνωση Όνειρο, φαντασίωση και cinema. | Topic-U
Νομίζει κανείς πως γυαλίζει,
σχεδόν σε εξαπατά πως είναι λείο, απλό, εύληπτο.
Βγαίνεις, ξεφυλλίζεις τις ώρες, ανασαίνεις με ύφος αχρείαστο,
περιττές είναι όσες σημασίες σε ερεθίζει να σου θίγουν,
με ένα αύριο κόσμημα πλαστικό των λόγων σου,
-κάτι να λέγεται,
να ξεπερνά τοπικά τη βαβούρα – Συνεχίστε την ανάγνωση Αναζήτησε πίσω τι έλειπε.
Είμαστε και εμείς που η καραντίνα όχι μόνο δε μας έχει επηρεάσει ψυχολογικά, αλλά -αντίθετα- μας έχει ευνοήσει. Την έχουμε καλά, διότι δε βγαίναμε ιδιαίτερα έτσι κι αλλιώς. Για εμάς διασκέδαση είναι το άραγμα στο σπίτι, με ξεχειλωμένες φόρμες και μαλλιά αγουροξυπνημένου λιονταριού. Για εμάς, η κλάψα του “δε-μπορώ-να-κάτσω-μέσα” φαίνεται πραγματικά παράξενη. Είμαστε εμείς που μπορεί όσοι δε μας ξέρουν καλά, να μας θεωρήσουν βαρετούς και μονόχνοτους. Είναι, άραγε, τόσο κακό να απολαμβάνεις το χρόνο που έχεις μόνος σου; Συνεχίστε την ανάγνωση Μοναχικοί κατ’ επιλογήν (και καραντίνα).
Ποια συναισθήματα σου γεννιούνται βλέποντας ένα λουλούδι;
Ένα λουλούδι στο λιβάδι την άνοιξη θυμίζει τη ζωή, γεμίζει την καρδιά μας με χαρά και κάνει το στήθος μας να φουσκώνει από επιθυμία να εισπνεύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο από το μεθυστικό άρωμά του.
Ένα λουλούδι στο ηλιόλουστο καλοκαίρι εναρμονίζεται τόσο με το τοπίο, όσο και εμείς με τη σειρά μας εναρμονιζόμαστε με τη φύση. Συνεχίστε την ανάγνωση Οι τέσσερις εποχές των λουλουδιών. | Topic-U
Ήρθε η ώρα να καραντινιάσουμε μαζί. Προσωπικά δεν παραπονέθηκα πολύ.
Αυτά είναι μερικά πράγματα που έπρεπε να κάνω στο σπίτι και δεν ξέρω αν θα τα προλάβω μέχρι να τελειώσει ο εγκλεισμός. Ίσως βρεις κάπου εδώ μέσα και το κίνητρο να σηκωθείς από τον καναπέ και να γίνεις δημιουργικός/-ή. Συνεχίστε την ανάγνωση 6+2 ασχολίες για να μην καταλάβεις ότι βρίσκεσαι en quarantaine.
Παραμιλώ συνεχώς
Επαναλαμβάνω τα λόγια μου
και εκείνα με ακινητοποιούν
Είμαι η ηχώ του εαυτού μου
μα δεν καταλαβαίνω τίποτα Συνεχίστε την ανάγνωση Ηχώ μου.
Μια προσπάθεια για έκφραση βασισμένη σε μια προσωπική ιστορία αγάπης. Λόγω εμμονής τα «ποιήματα» έχουν μια «ιδιορρυθμία», ελπίζω να σου αρέσουν. Είναι από καρδιάς. Συνεχίστε την ανάγνωση Πέντε Ποιήματα.
23:05
Κρατάω αγκαλιά μια εξάδα Άλφα από το περίπτερο. Στην άκρη του χείλους μου στέκεται κολλημένο ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο. Προχωράω μόνη μου στην παλιά πόλη και ο γαμημένος ο αέρας τρυπάει το στήθος μου σαν να μου χώνουνε βελόνες μες στη σάρκα, ε εντάξει, υπερβολή. 23:05 το βράδυ και η πόλη εντελώς άδεια. Οι αστοί κοιμούνται και οι εργάτες κλαίνε σε μικρά δωμάτια. Προχωράω και εγώ σαν την ηλίθια μπας και πέσω πάνω σε κάναν άνθρωπο και τον σφίξω στην αγκαλιά μου. Συνεχίστε την ανάγνωση Ιστορίες για μουσταρδί μπουφάν και στυμμένα πορτοκάλια.
Σήμερα ξύπνησα νωρίς και χαρούμενη. Μέχρι να ανοίξουν τα μάτια μου το μυαλό μου είχε προγραμματίσει τα πάντα. Ημέρα ανασυγκρότησης. Μηχανικά μού φωνάζω καλημέρα, ανοίγω το παράθυρο σε μια υπέροχη μέρα, διαλέγω playlist και βάζω μια κούπα καφέ. Και τώρα τι; Θα φτιάξω ένα κέικ. Βρίσκω ένα μεγάλο μπολ, του κλείνω το μάτι σαν να θέλω να το προετοιμάσω και ξεκινάω. Πρώτα τα στερεά. Ρίχνω αλεύρι που φουσκώνει μόνο του για όλες τις κακές μου συνήθειες και λίγο μπέικιν για τις πράξεις που τις διατηρούν. Μετά μια κούπα ζάχαρη για τις όμορφες στιγμές του μήνα που δεν πήραν την αξία που τους αρμόζει. Συνεχίστε την ανάγνωση Κέικ λεμόνι. | Topic-U
Για σένα στο τραίνο,
με τα φαρδιά ρούχα
τα ανοιχτά μάτια
και το χαμόγελο
που έλουσε την μέρα μου με ελπίδα. Συνεχίστε την ανάγνωση Γυναίκες που πέρασαν από εδώ.
Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα πήγαινα στις μέρες της παιδικής αθωότητας και της απόλυτης ξεγνοιασιάς.
Δεν θα βιαζόμουν να δω και να μάθω.
Δεν θα βιαζόμουν να γίνω, να φύγω, να αλλάξω.
Όμως δεν μπορώ. Συνεχίστε την ανάγνωση Ταξίδι στο χρόνο.
«Οι λέξεις που ξεκινούσαν από «ελ» μου ασκούσαν πάντα μια μαγεία. Ελλάδα, ελευθερία, ελπίδα και μια Ελένη που ερωτεύτηκα» είπε ο Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996) για το πώς δημιούργησε το ψευδώνυμό του. Συνεχίστε την ανάγνωση Ο ποιητής της ελευθερίας. | Σαν Σήμερα
Τι αν ένα όνειρο δεν είναι απλά ένα όνειρο; Μία ερώτηση που μου έμεινε χαρακτηριστικά από την ταινία «Eyes wide shut»(Kubrick 1999)
Ύπνος είναι να πέφτεις στη αγκαλιά του Μορφέα, όμως τι είναι πράγματι να πέφτεις στην πραγματικότητα του ασυνειδήτου!; Είναι μια φανταστική πραγματικότητά ή υπάρχει;
Εκείνα που βλέπουμε μπορεί να μη βγάζουν νόημα ακόμα και για εμάς τους ίδιους, όμως ίσως κάποια στιγμή βγάλουν και καταφέρουμε να τα ερμηνεύσουμε. Συνεχίστε την ανάγνωση O κόσμος των ονείρων. | Topic-U
Ζω για πράγματα που δε γράφονται, που δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφούν.
Τα μυρίζεις, τα νιώθεις σαν πεταλούδες ή σαν σουβλιές.
Όχι, δεν λέγονται όλα «απλά έρωτας» και «λογική αγάπη». Συνεχίστε την ανάγνωση Το τέλος είναι μαγεία.
Τέλειοι και καλοί οι έρωτες και τα αισθηματικά προβλήματα και δράματα, αλλά τι γίνεται όταν χάνεις τον φίλο σου και δεν υπάρχει γυρισμός; Όταν δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα και έχεις φθάσει σε αδιέξοδο; Θα σου πω εγώ τι κάνεις. Παίρνεις, λοιπόν, φόρα και χτυπάς όμορφα και ωραία το κεφάλι σου στον τοίχο. Πολύ brutal ε; Συνεχίστε την ανάγνωση Ημερομηνία Λήξης. | Topic-U
Εγώ είμαι η αρχή
Και τα συναισθήματα ο λαός μου
Μόνος γράφω, εσύ τα διαβάζεις, όμως
Τα ποιήματα μου γίναν σύμβουλοι
Και οι πράξεις μου η αυτοκρατορία
Έχω την απόλυτη δύναμη Συνεχίστε την ανάγνωση O Αυτοκράτορας
Τα μάτια σου αποφεύγω
για τα λόγια που ξεθωριάσανε,
τα χείλη που σκληράνανε
τόσο ώστε να μην θυμίζουν πλέον
αυτά που με γαργαλούσαν. Συνεχίστε την ανάγνωση Γνώριμοι ξένοι.
Γιατί σε πειράζουν λίγες λέξεις; Αφού λες (πως ξέρεις ότι) ψεύδομαι γιατί μου λες να σταματήσω; Γιατί δεν με αφήνεις να μιλήσω; Η αλήθεια πάντοτε λάμπει, τι φοβάσαι; Αν με φιμώσεις, θα φωνάξω. Έχω πολλούς μαζί μου Δεν πέθανε η ελευθερία Επειδή εσύ το αποφάσισες. Συνεχίστε την ανάγνωση Για την ελευθερία της έκφρασης. | Σαν Σήμερα
Ανοίγει το στόμα σαν κάποια αρχαία απειλή, δεν λέει τίποτα, ανίκανο να εκφράσει την οποιαδήποτε οικεία ιδέα, εξαφανίζει με μία μικρή πνοή όσα δεν είχαν τον χρόνο να προσαρμοστούν στην νέα συνθήκη του. Η θαμπή μορφή του ξεδιαλύνεται αργά, αναλύεται τελικά ως ανάμνηση, απόηχος παλιάς αρχής παρακλαδιού που ποτέ δεν εξελίχθηκε. Συνεχίστε την ανάγνωση Σκιαγραφώντας Την Αργή Καθίζηση.
Ας ξεκινήσουμε με τα πιο χρήσιμα.
Αν τύχει να περάσεις από το Βερολίνο και δεν έχεις ιδέα πώς να μετακινηθείς, το Google maps έχει φροντίσει γι’ αυτό. Βέβαια, αν έκανε καλά τη δουλειά του, δε θα έγραφα αυτό το άρθρο. Συνεχίστε την ανάγνωση Πώς να μετακινηθείς στο Βερολίνο. | Topic Travellers
Είμαι γυναίκα κάθε πρωί που παίρνω το μετρό για να πάω στη δουλειά μου και η ταχύτητα που κινείται με κάνει να ηρεμώ, μέχρι να σταματήσουμε στην επόμενη στάση, εκεί που θα είναι αυτή η αφίσα. Αυτή που κάθε φορά μου δημιουργεί τον ίδιο έντονο κόμπο στο λαιμό. Αυτή που επιτρέπει και παρακινεί τον καθένα να έχει λόγο πάνω στο σώμα μου. Ξέρεις ποια, αυτή που είναι κατά των αμβλώσεων. Συνεχίστε την ανάγνωση Είμαι γυναίκα (#2)
