Αιώνια κατάρα η ευαισθησία.Το περιβάλλον καθορίζει τις κινήσεις της καρδιάς μου.Όσο εύκολα φτάνω στην ηδονή, άλλο τόσο φτάνω στην κατάθλιψη.Δώσε βάση στ’ άκρα, ακούμπα με, νιώσε τις φλέβες μας να ενώνονται. Η κολόνια, αυτή η κολόνια.Δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να θυμάμαι μυρωδιές, κι όμως το νυχτολούλουδο σε θυμίζει.Κατέληξα να ανοίγω τα παράθυρα το βράδυ…
Τα δάκτυλά μου αργά δαγκώνουν τα δευτερόλεπτα,τα χείλια μου δαγκώνουν το πηκτό πλάσμα της ακινησίας · σφίγγω την φωνή σου, την κρατώ σαν άμμο,δόνηση με διαπερνά και μου διαλύει τα νεύρα,η σκέψη μου διαχέεται σαν γαλάζιος καπνόςθρύμματα, καμένα ξέφτια της μυρώνουν τον αέρα,παρασέρνοντας την προσμονή μου για έναν ακόμη ορίζοντα,μια ακόμη τυχαία ευτυχία,την αναδίπλωση έστω…
Τον τελευταίο καιρό απέκτησα μια καινούργια συνήθεια.Δεν μαρέσει πολύ, αλλά φανερώθηκε από μόνη της.Κάπου στο βάθος μια φωνή επαναλαμβάνει πως με γοητεύειπου ασυναίσθητα το σώμα μου μιλάκαι ας μάλλον βογκά. Το αριστερό μου χέρι αγκαλιάζει τον καρπό του δεξιούκαι εκείνο τρίβεται δίνοντας την αίσθηση πως προσπαθεί να ελευθερωθεί.Σαν να έβγαλα μόλις κάποια χειροπέδα και τρίβω…
Τελευταία, το έχανα συνέχεια. Μια φορά, μου έπεσε ανάμεσα στην αναπάντητη -συνειδητά από τους παραλήπτες της- αλληλογραφία μου. Τόσο είχα ταραχτεί από την αγένειά τους, που εκείνο κλείστηκε μόνο του μέσα στους φακέλους με τα νοτισμένα γράμματά μου, τα οποία μου επιστρέφονταν σφραγισμένα, όπως ακριβώς τα έστειλα. Λες και απ’ την απάντηση που θα λάμβανα,…
Νέες αρχές! Προσπάθειες, κλείνουν οι παλιές πληγές! Restart και φύγαμε…. Ίσως κάποιοι κύκλοι δεν έκλεισαν ποτέ, δίνουμε ευκαιρίες! Πιστεύουμε σ' εμάς, μα και στους ανθρώπους. Επαναπροσδιορίζονται οι καταστάσεις! Είμαστε δυνατοί! Τώρα πια ξέρουμε τα λάθη μας. Ξέρουμε καλύτερα τους εαυτούς μας, βάζουμε σωστές προτεραιότητες πια.Ξημερώνει ακόμα μια ζεστή Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας! Καληνύχτα, παλιέ…
Χρόνια προσπαθώο ποιητής τι είπε να καταλάβω. Μάλιστα, του είπα: «Ωχ αδερφέ μου, ποιον νοιάζουν όλα τούταπου θες ν’ αλλάξεις; Ασχημομούρη, μην ελπίζεις πια τζάμπα κύκνος να γίνεις. Το μελάνι σου γι’ αγάπες δίχως μέλλον όλο ξοδεύεις. Με κρεβάτι άδειο, τι να τα κάνεις τ’ άστρα; Πεινά το κορμί». Όσοι απαγγέλλουν, σε βραδιά ασέληνη φεγγάρια θωρούν!…
Τετάρτη 8/11/21 6:44 μ.μ. Το πρωτοβρόχι μαζί με το χώμα φτιάχνουν τις πρώτες λάσπες. Αρέσκομαι απίστευτα με την αλλαγή του καιρού, φεύγει το καλοκαιράκι, πάει βόλτα σε άλλα μέρη και το αντικαθιστά το πανέμορφο φθινόπωρο, η εποχή της έμπνευσης μου, η εποχή που με 'μαθε την τέχνη. Πράγμα που κανείς ποτέ δεν θα μου πάρει,…
Δεν σκοπεύω να μεριμνήσω για τα μάτια σου.Θα τα ξεκολλήσω με σπασμένο γυαλί,θα τα ρίξω στο μελάνι,θα τα κοιτώ καθώς επιπλέουν στο μαύρο,δύο όγκοι λευκοί με ματωμένες σάρκινες λωρίδες,δύο λέξεις μουγγέςσχηματίζουν την ανυπαρξία σου. Παρακολουθώ το ουρλιαχτό σουκαθώς αντηχεί στις άδειες κόγχες.Θα σε αναδομήσω, θα δεις,παίρνω ένα κεράσι, βαθύ κόκκινο και ώριμο,το χώνω βαθιά στο…
Στις σκιές που διψάνε για φως, τάζω ευθαρσώς τα μάτια σου.Κάθε που αναστενάζει ο αγέρας, νοσταλγώ το στόμα σου…Όταν σβήνει η μουσική στις παμπ, τους ζητώ να παίξουν το γέλιο σου. Κάπου εκείνη την ώρα, σαν ξημερώνει η αρχή του τέλους και σημαίνει τοτέλος της αρχής κι ύστερα η έναρξη της συνέχειας, σ’ αγαπώ περσότερο,…
Τα πράγματα που είναι ανέφικτα είναι αυτά που με κρατάνε ξάγρυπνη. Ψάχνω ακόμα νόημα σε σκιές που όλο και ξεθωριάζουν πίσω από προσδοκίες ανθρώπων που δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου στα μάτια τους. Το άγχος έχει γίνει αχώριστος συνοδοιπόρος και έχει κουλουριαστεί σαν γατί στα σωθικά μου κλέβοντας μου ανάσες. 《Επιτέλους, βρες ποια είσαι.…
Ένας δρόμος, με προορισμό -εικάζω- όπως πάντα άγνωστο. Χορεύει ρυθμικά το τσιμέντο το ρυθμό της καθημερινότητας και δειλά δειλά ξεπετάγονται δέντρα στο εδώ και 'κει προκειμένου να κοσμήσουν την πόλη, το μέρος της ζωής, τη φυλακή μας. Παίρνω το συνηθισμένο σοκάκι "σβάρνα", «Έχουμε δουλειές» μου εξομολογείται και συνεχίζει με τα εξής: «Ξεκίνα καλύτερα το μέλλον,…
Περίεργη ετοιμολογία, με όλα αυτά που συμβαίνουν, με κάνει και αναρωτιέμαι.«Άλεξ» σημαίνει «προστασία από» & «ανδρός».Μα γιατί να συνδυάσουν αυτές τις λέξεις και να φτιάξουν ένα ανδρικό όνομα; Το αρσενικό να απωθήσει το ίδιο του το φύλο, με στόχο την υπεράσπιση ενός θύματος, πιθανότατα γυναίκας.Μου θυμίζει ήρωα παραμυθιού.Φαίνεται πως οι αρχαίοι γνώριζαν ότι ο κύριος…
Η ψυχολογία λέει πως o εγκέφαλος διαγράφει τα πιο τραυματικάγεγονότα, αλλά εγώ θυμάμαι• δεν θυμάμαι πάντα, αλλά μια στοτόσο εμφανίζεται κάτι μπροστά μου που πατά τα σωστά-λάθοςκουμπιά στο μυαλό μου και τα θυμάμαι όλα. Πρώτη φορά πουθυμήθηκα ήμουν έκτη δημοτικού και βρήκα ένα λεύκωμα από τονηπιαγωγείο, με μια σημείωση της δασκάλας “μιλήστε στην κόρησας, δεν…
Αναλογίζεται ένα τοπίο νεκρό,γεμάτο βράχια που πετρώσανε σε ξεχασμένη σκέψη,διάσπαρτο με φρύγανα που επουλώνουν ανύπαρκτη φωτιά. Το μόνιμο σημάδι της ερήμωσηςαποτελεί συντεταγμένη στην παλέτα των αποχρώσεωνόσων ορατών χρωμάτων του θανάτου.Συντεταγμένη, ωστόσο, ελλιπήςκαθώς δεν αρκούν τα δεκαδικά ψηφίαπου διαβάζει στο άψυχο σύμπλεγμααπό ξερές αστιβές, το θυμάρι και τα σχίνα.Ελπίζει σε όραση θαμπή,επίσης στο ξέπνοο άρωμα βοτάνων,ίσως…
Κοχλάζει από καιρό μέσα στο ψέμα της. Κάθε μπουρμπουλήθρα του παραβρασμένου της πολτού μαρτυρά κι από έναν όλεθρο∙ κάτι βουλιάζει εντός της, λιώνει και παραδίδεται στο βυθό του ελέους της. Στην αλληλογραφία της δηλώνει διεύθυνση: καζάνι υπ’ αριθμόν 3, οδός Κολάσεως. Λαθραία τη βαστά η Γη που καλεί σπίτι της. Ντυμένη πορφυρή, σ’ όλης της…
Στη γη του δήμου, ο δήμος ο πραγματικός μαζί με τη γη παραγκωνίζονται. Για της ενέργειας την "ανάγκη". Παντού στάχτη όμως οι ηγεμόνες όλα σωστά τα καναν', λεν'. Βήμα βήμα θα το όλο κτήσουμε ξανά, για του μέλλοντος την ύπαρξη Δίνουμε ό,τι έχουμε και δεν φτάνει, αυτός είναι ο αιώνιος πόλεμος των "από κάτω" Αφού…
Στιγμές απελπισίας, ένα άγγιγμα στο μεταξύ, δεν ξέρεις τι να σκεφτείς και τι να νιώσεις. Προτιμάς όλα να γίνουν σκοτεινά και αχνά. Περπατάς σε ομίχλη.Θες να αγγίξεις και να αγγιχτείς αλλά φοβάσαι, τόσο πολύ. Μήπως χάσεις και μήπως χαθείς. Φεύγεις μακριά από τη ζεστασιά γιατί δεν αντέχεις. Γνωρίζεις πόνο και αυτό αναζητείς. Φεύγεις μακριά, από…
Οι πέντε αδελφές μου πολύ αγαπούν να με ανακρίνουν πού και πού, ειδικά όταν τους μαρτυρώ το μελλον. «Μα πώς το ξέρεις πως θα γίνει;», με ρώτησε ένα απόγιομα η Ορ και πετάρισαν τα βλέφαρά της απορημένα, στην προσπάθειά τους να ξεδιαλύνουν το μυστήριο. «Τι είδες και σε τάραξε;». «Τίποτε», τα μάτια μου τα σφράγισα…
Αφή. Η αίσθηση που αναπτύσσουμε στη ζωή μας πριν από όλες τις άλλες, ήδη από έμβρυα, και όμως παράλληλα η αίσθηση που έχουμε στερηθεί περισσότερο. Δε μιλάω μόνο για τις επίκαιρες συνθήκες, αλλά και για τη ζωή μας γενικά. Σκεφτείτε το, και ειδικά όσο μεγαλώνουμε. Ως ενήλικες, πόσες φορές έχουμε κάνει κάποιον μια δυνατή και…
Η ζωή μας δύσκολη και επίπονη, μα οι αισθήσεις μας είναι τα εργαλεία της επιβίωσής μας. Οσμή, γεύση, αφή, ακοή και όραση είναι οι βασικές αισθήσεις μας αλλά εγώ θεωρώ πως η σημαντικότερη και κρυφή είναι η ηδονή. Πραγματικά απίστευτη είναι, διότι αυτή μας κάνει να αγαπάμε τη ζωή, να μην θέλουμε να πεθάνουμε. Προσωπικά…
Υπό το παραλήρημα της ζέστηςμάσησα κλωνάρι από θυμάρι,το συμπυκνωμένο άρωμα πικρόλόγχισε το μυαλό μου με τα ηλιοκαμμένα βράχια,τους αλμυρούς ανέμουςκαι το ξανθωπό τοπίο. Το γέμισε μέχρι αβάσταχτο μπλε της θάλασσας,με έπνιξε εντός του στεγνού μου στόματος.Η γλώσσα μου ξερή σαν την ωχρή βλάστηση,το σάλιο μου άμμος άνυδρη,στρογγύλευε την λέξη που μουρμούριζα,μια λέξη σκοτεινή και αταίριαστη,μα…
Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι το τέλειο δεν υπάρχει.Ότι το 100% φαντάζει σχεδόν αδύνατο, σχεδόν μη υπαρκτό.Η ποθητή από τους ανθρώπους συμμετρία των πραγμάτων δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μεγάλο φετίχ.Το αψεγάδιαστο όνειρο που όμως χάνεται στις δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια και βάλε ‟άκομψες” λεπτομέρειες. Και χανόμαστε, και διαλυόμαστε…Στο χάος του να δεχτούμε…
Ζέστη σε κάθε γωνία της πόλης. Οι άνθρωποι τρέχουν και δε φτάνουν, άλλοι ευγενικοί άλλοι αγενείς μέχρι αηδίας. Χρόνος για σκέψη και εσωτερική αναζήτηση σχεδόν μηδενικός, μικρά ξεσπάσματα, μα ίσως δεν φτάνουν... Θετικό κλίμα, μικρά βήματα, σταθερά, με κατεύθυνση στόχους και όνειρα. Τα πλησιάζω και για πρώτη φορά δε με αποφεύγουν, δεν απομακρύνονται μόλις κάνω…
Συμβαίνει πάντα βράδυ,οι στίχοι γκρεμίζονταιτα τέρατα δεν έχουν πλέον κλουβίξεχύνονται λαίμαργαστο απροστάτευτο κορμί. Σκίζουν κάθε ρούχο μαςκομματιάζουν τις μάσκεςμένουμε γυμνοί, παραδομένοισε κάθε ορμή που ξεχύνεταιαπ΄ το καυτό φουρτουνιασμένο αίμα. Θέλετε στίχους χωρίς πέπλαμα όσα η θάλασσα ξεβγάζει πάνω μαςσας μοιάζουν αλμυρά, κακοκαιρισμέναγίνανε τα θέλω μας καράβια γυαλισμέναπλέουν μόνο σε γνώριμες ακτές. Σώματα με αλάτια πεθύμησανωπά…
‘Κείνοι οι λογαριασμοί που γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο είναι αυτοί που κάνεις με τον εαυτό σου. «Τι σας οφείλω;», να κάτι που ποτέ σου ευγενικά δε σε ρώτησες. «Χωρίς απόδειξη θα σας το αφήσω τόσα»∙ μοιάζει λιγάκι πιο ελκυστικό το να συμβιβάζεσαι. Το εύκολο, το «φθηνότερο», εκεί σε κατατάσσεις. Εκπτώσεις∙ στα γούστα, στις σκέψεις, στην προσπάθεια, στην…
Όταν η ζωή με έφερε για σπουδές εις τη νήσον Κύπρον (ναι, κανένας δεν τη λέει Τζιύπρον, αυτό είναι μύθος) δεν είχα ιδέα τι θα έβλεπα. Ναι, θεωρείται η “μικρή αδερφή” της Ελλάδας, αλλά και τι με αυτό; Ούτε εγώ με τα αδέρφια μου μοιάζουμε τόσο ως χαρακτήρες, άρα μένει να ανακαλύψουμε το καινούριο μέρος.…
Αυτή που φύτρωσε τώραανάμεσα στα τσιμέντατης συνήθειας, της αδράνειας,χαλάει το κλίμα.Δεν την έσπειρα εγώ,μπάσταρδη ξεχασμένων εποχώντότε πιστεύαμε στο κάθε πρωινόμε μάτια ακούραστα, ξενυχτισμένα. Στην επόμενη ματιά ζαλίστηκακύματα που πριν με νανούριζαντώρα φούσκωναν θυμωμένα,έψαχναν τις στιγμές που συμβιβάστηκα.Εκείνες που εγκατέλειψα από δειλίαστα πρώτα συννεφιασμένα πρωινά,εκείνες που πίνουν τον καφέ γλυκόγιατί δεν είναι ανάγκη να μένει η…
Σήμερα η ρουτίνα άλλαξε. Ο ήχος κλήσης με ξύπνησε στο καλύτερο σημείο, όχι το ξυπνητήρι, το αφεντικό καλεί όμως. 《Έλα, τι έγινε; Γιατί; Αύριο οχτώμιση; Ντάξει ντάξει. Προσπάθησα να του απαντήσω, ελπίζω να τα κατάφερα, ηρεμία, ρεπό, ξεκούραση. Δύο ώρες μετά ξυπνάω σαν να μην κουράστηκα ποτέ στη ζωή μου. Ώρα για βόλτα, πρώτη στάση,…
Μια λέξη μόνο,σαν κάποιο «αν» από ξεχασμένο καλοκαίρι,έμεινε στα χέρια μου,άμμος που διαλύεται και φεύγει,με τον τελευταίο κόκκο σβήνονταςέναν ήλιο νοητόκαι μια ανάσα τεχνητή. Ευχόμαι σε αυτήν την φανταστική άμμονα αναμιχθεί με θάλασσακαι να γευτεί μακρινούς ανέμους,να μου φέρει σαν κρυφό μουρμουρητότην περιγραφή από τον κόσμο αυτού του «αν»,σαν απαγορευμένο τηλεγράφημα. Ορέστης Photography credits: Marina…
Υπάρχουν πολλά πράγματα να αναρωτηθεί κανείς, να σκεφτεί ή και να μη σκεφτεί. Νααποφύγει μεθοδικά, σιωπηλά ή με πολύ κραυγαλέες και δραματικές χειρονομίες. Δεν ξέρω τι «πρέπει» να γράψω. Ή, καλύτερα, τι να πρώτο γράψω, είναι πολλά αυτά πουθα ήθελα να αναφέρω, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσεις και να διαχωρίσεις τις σκέψεις και…
