Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι το τέλειο δεν υπάρχει.Ότι το 100% φαντάζει σχεδόν αδύνατο, σχεδόν μη υπαρκτό.Η ποθητή από τους ανθρώπους συμμετρία των πραγμάτων δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μεγάλο φετίχ.Το αψεγάδιαστο όνειρο που όμως χάνεται στις δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια και βάλε ‟άκομψες” λεπτομέρειες. Και χανόμαστε, και διαλυόμαστε…Στο χάος του να δεχτούμε…
Ζέστη σε κάθε γωνία της πόλης. Οι άνθρωποι τρέχουν και δε φτάνουν, άλλοι ευγενικοί άλλοι αγενείς μέχρι αηδίας. Χρόνος για σκέψη και εσωτερική αναζήτηση σχεδόν μηδενικός, μικρά ξεσπάσματα, μα ίσως δεν φτάνουν... Θετικό κλίμα, μικρά βήματα, σταθερά, με κατεύθυνση στόχους και όνειρα. Τα πλησιάζω και για πρώτη φορά δε με αποφεύγουν, δεν απομακρύνονται μόλις κάνω…
Συμβαίνει πάντα βράδυ,οι στίχοι γκρεμίζονταιτα τέρατα δεν έχουν πλέον κλουβίξεχύνονται λαίμαργαστο απροστάτευτο κορμί. Σκίζουν κάθε ρούχο μαςκομματιάζουν τις μάσκεςμένουμε γυμνοί, παραδομένοισε κάθε ορμή που ξεχύνεταιαπ΄ το καυτό φουρτουνιασμένο αίμα. Θέλετε στίχους χωρίς πέπλαμα όσα η θάλασσα ξεβγάζει πάνω μαςσας μοιάζουν αλμυρά, κακοκαιρισμέναγίνανε τα θέλω μας καράβια γυαλισμέναπλέουν μόνο σε γνώριμες ακτές. Σώματα με αλάτια πεθύμησανωπά…
‘Κείνοι οι λογαριασμοί που γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο είναι αυτοί που κάνεις με τον εαυτό σου. «Τι σας οφείλω;», να κάτι που ποτέ σου ευγενικά δε σε ρώτησες. «Χωρίς απόδειξη θα σας το αφήσω τόσα»∙ μοιάζει λιγάκι πιο ελκυστικό το να συμβιβάζεσαι. Το εύκολο, το «φθηνότερο», εκεί σε κατατάσσεις. Εκπτώσεις∙ στα γούστα, στις σκέψεις, στην προσπάθεια, στην…
Όταν η ζωή με έφερε για σπουδές εις τη νήσον Κύπρον (ναι, κανένας δεν τη λέει Τζιύπρον, αυτό είναι μύθος) δεν είχα ιδέα τι θα έβλεπα. Ναι, θεωρείται η “μικρή αδερφή” της Ελλάδας, αλλά και τι με αυτό; Ούτε εγώ με τα αδέρφια μου μοιάζουμε τόσο ως χαρακτήρες, άρα μένει να ανακαλύψουμε το καινούριο μέρος.…
Αυτή που φύτρωσε τώραανάμεσα στα τσιμέντατης συνήθειας, της αδράνειας,χαλάει το κλίμα.Δεν την έσπειρα εγώ,μπάσταρδη ξεχασμένων εποχώντότε πιστεύαμε στο κάθε πρωινόμε μάτια ακούραστα, ξενυχτισμένα. Στην επόμενη ματιά ζαλίστηκακύματα που πριν με νανούριζαντώρα φούσκωναν θυμωμένα,έψαχναν τις στιγμές που συμβιβάστηκα.Εκείνες που εγκατέλειψα από δειλίαστα πρώτα συννεφιασμένα πρωινά,εκείνες που πίνουν τον καφέ γλυκόγιατί δεν είναι ανάγκη να μένει η…
Σήμερα η ρουτίνα άλλαξε. Ο ήχος κλήσης με ξύπνησε στο καλύτερο σημείο, όχι το ξυπνητήρι, το αφεντικό καλεί όμως. 《Έλα, τι έγινε; Γιατί; Αύριο οχτώμιση; Ντάξει ντάξει. Προσπάθησα να του απαντήσω, ελπίζω να τα κατάφερα, ηρεμία, ρεπό, ξεκούραση. Δύο ώρες μετά ξυπνάω σαν να μην κουράστηκα ποτέ στη ζωή μου. Ώρα για βόλτα, πρώτη στάση,…
Μια λέξη μόνο,σαν κάποιο «αν» από ξεχασμένο καλοκαίρι,έμεινε στα χέρια μου,άμμος που διαλύεται και φεύγει,με τον τελευταίο κόκκο σβήνονταςέναν ήλιο νοητόκαι μια ανάσα τεχνητή. Ευχόμαι σε αυτήν την φανταστική άμμονα αναμιχθεί με θάλασσακαι να γευτεί μακρινούς ανέμους,να μου φέρει σαν κρυφό μουρμουρητότην περιγραφή από τον κόσμο αυτού του «αν»,σαν απαγορευμένο τηλεγράφημα. Ορέστης Photography credits: Marina…
Υπάρχουν πολλά πράγματα να αναρωτηθεί κανείς, να σκεφτεί ή και να μη σκεφτεί. Νααποφύγει μεθοδικά, σιωπηλά ή με πολύ κραυγαλέες και δραματικές χειρονομίες. Δεν ξέρω τι «πρέπει» να γράψω. Ή, καλύτερα, τι να πρώτο γράψω, είναι πολλά αυτά πουθα ήθελα να αναφέρω, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσεις και να διαχωρίσεις τις σκέψεις και…
Στο μικροσκόπιοΓια δες· μην… κοιτάξεις απλώς.Σ’ ένα «κλικ» των βλεφάρωντη στιγμή φυλάκισε,μην την αφήσεις λάσκα ποτέαπ’ τα δεσμά της μνήμης. Στην αχλή της αγωνίας,στην σιωπή της αφωνίας πουπιο ηχηρή αποδείχθηκε απ’ τον θόρυβο τον ίδιο,βούτα λίγη λαχτάρα,λαχτάρα για το άγνωστο,για εκείνο που ξυπνά τον μισοκοιμισμένο φόβο μέσα σου.Μόνο τα «ζιζάνια» εκείνα που θα τον ταρακουνήσουναξίζουν…
Την περασμένη εβδομάδα στη Βαρκελώνη, ο 24χρονος Samuel ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Όσο τον χτυπούσαν, τον πρόσβαλλαν με χαρακτηρισμούς που αφορούσαν τη σεξουαλική του ταυτότητα. Ο Samuel δολοφονήθηκε επειδή, ω Θεοί, τόλμησε να είναι γκέι. Αναφέρονται συνεχώς ομοφοβικές επιθέσεις σε συνανθρώπους μας. Κάποιοι είναι σε θέση να αναφέρουν αυτό που έζησαν. Κάποιοι άλλοι όμως δεν τη…
Κάθομαι στο κλασικό σημείο, το πάρκο μου είναι καυτό, έφτασε ο μήνας του Ιούλιου, ο μήνας της συνειδητοποίησης, το καλοκαίρι "έσκασε" και μας τα "''σκασε" για τα καλά. Πρέπει να έχει γύρω στους τριάντα οκτώ βαθμούς κελσίου, αλλά το μεσημέρι με δέχεται μόνο το πάρκο μου, πλέον. Το βράδυ απλά με διώχνει. «Δεν είσαι για…
Μια υποψία, μια ακόμη σελίδα από το μαύρο ημερολόγιο μου, με μαλακό εξώφυλλο γιατί με εκνευρίζει το άλλο. 15/6/21 …Η ερώτηση είναι: πώς νιώθω; Είμαι ευτυχισμένη; Είμαι χαρούμενη; Είμαι καλά; Προσπαθώ συνεχώς να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι, ναι, είμαι καλά, φαινομενικά τουλάχιστον. Ποια είναι όμως η ερώτηση, τελικά; Ποιο είναι το κίνητρο; Ποιος ο…
Δεν βρέθηκαν στα ίδια μέρη δεν ήταν ίδιοι με αυτό που ήταν όταν ξεκίνησαν. Μα το ορκίζομαι ήταν το ίδιο ερωτευμένοι. Άκουσα πως αυτή η ιστορία δεν γράφτηκε ποτέ... Μπροστά τους οι λέξεις ήταν και είναι αδύναμες και η απόσταση μεγάλη. Κανείς δεν τόλμησε να βουτήξει αυτόν τον έρωτα μέσα στο μελάνι και να γράψει όσα…
Θα ψιθυρίσω στο νερόπως το χτες έκρυψα στη νύκτα,φυλακτό που έπνιξα σε μαύρη λάσπη,να μείνει εκείσαν πεθαμένο μου παιδί. Θα του το πω σιωπηλά,με μουδιασμένο πόνο,με συμπαγή κόμπο στην πνοή,σαν να του μεταφέρω πετραδάκιαπ’την ξεραμένη μου κοίτη. Θα κοιτάξω βαθιά εντός του,θα κλείσω τα μάτια τρομαγμένος,θα καταπιώ στο ωχρό σκοτάδιτην ιερόσυλη πολυχρησία της όρασης,και θα…
Θυμάσαι τότε που κρύφτηκες στα βράχια, αλλά σε βρήκα; Γέλασα τόσο, που ξύπνησε το βράδυκαι βγήκε ο ήλιος! Τώρα δεν παίζεις, κρυψώνες άλλες βρίσκεις μεγαλωμένος. Αντί για ‘σένα, τώρα κρύβετ’ ο ήλιος απ’ τις ζωές μας. Κοίτα με, λες και είμαι εκείνη η μπάλα παγωτού άσπρου. Κοίτα… μ’ αγάπη, κι αυτή θα ‘ρθει εντός σου εις διπλούν πίσω! Βεντάλια δώσ’ μου, να…
Η περίπτωση του μόλις 14χρονου κοριτσιού που πέθανε λόγω ιατρικού λάθους κατά την τοποθέτηση δακτυλίου στομάχου, με πόνεσε ίσως λίγο περισσότερο απ' όλα τα γεγονότα της επικαιρότητας. Ίσως γιατί μου πάτησε έναν δικό μου κάλο. Όσο και να μεγαλώσαμε πλέον, να ωριμάσαμε, να αγαπάμε το σώμα μας, είναι τόσο εύκολο ένα οποιοδήποτε γεγονός (πόσο μάλλον…
Ο καφές μου αραίωσε απότοματελευταία γουλιά ήταν νερότο βλέμμα μου ξενέρωσενομίζω γέλασες, αυτόματα. Θυμάμαι δεν είχε νυχτώσειστο θερινό έδειχνε θαμπάνομίζω βαρέθηκες, διακριτικάαγχωμένη μην το καταλάβω. Είχαμε πάει για λουκουμάδεςέφαγα αυθόρμητα ένα κουτίκαι όταν η σοκολάτα έσβησεέμεινα να αναπολώ εσένα. Η μέρα φεύγει πιο αργά, διστάζειόπως κάναμε και εμείςλίγο πριν φιληθούμεκαι άρχισε άλλο ένα καλοκαίρι. Σίσυφος…
Η ερωτική δραστηριότητα κάθε ανθρώπου είναι αχανής και υπερβολικά ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση. Προσωπικά, θεωρώ πως ο καθένας μας πρέπει να σπάσει τα σεξουαλικά του ταμπού και να αναζητήσει, να εκπληρώσει (πάντα με σεβασμό και συναίνεση) τα φετίχ που υποβόσκουν στην ερωτική του σκέψη. Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που κρύβουν την αρεσκεία τους και…
Μ΄ ένα άγγιγμα αισθάνομαι το καρδιοχτύπι της ανάσας σου,μ ΄ ένα άγγιγμα βρίσκομαι στην αιωνιότητα,μ ΄ ένα άγγιγμα που ακολουθεί τις νότες του τανγκό τα μεσάνυχτα. Μ΄ ένα άγγιγμα που ανακατεύεται στο ροδισμένο των χειλιών,μ ΄ ένα άγγιγμα που τυλίγει τις παθιασμένες φωνές,μ ΄ ένα άγγιγμα που τυλίγει τις παθιασμένες φωνές,μ ΄ ένα άγγιγμα που…
Περπατώ, επίτηδες, ανάμεσα στον κόσμο,σαν να προκαλώ, ή και να δοκιμάζω,τη διαφάνειά του. Είναι ζωογονητική η ανυπαρξία του κόσμου,καθώς συρρέουν δίπλα μου σαν κάποιο σκηνικό.Μπορώ να κινούμαι ελεύθερος, μόνος,να παρατηρώ πρόσωπα,να προσπερνώ το αλλοπρόσαλλο αυτό τοπίο,να το καταναλώνω σαν φρέσκο αέρα,να χρησιμοποιώ την ζωτικότητα του σαν ένδυμα,απλό,των βράχων, των κτιρίων, των δέντρων,ή απλώς κάποιων ημερήσιων…
Μερικά πρωινά, ο ήλιος δεν ανατέλλεικαι -κρυμμένος αφού είναι- ούτε δύει, εν τέλει.Θλιμμένη η Σελήνη που εκοιμήθη μονάχη,μυστικά ολωνών μας κουβαλάει στη ράχη…Συνειδήσεως χρέη παραμένουν ασήκωτα,αμαρτίες και αίσχη κλειδωμένα στ’ ανείπωτα. Μ’ αναμνήσεις μπαούλα, μπήκαν στην ιστορία.Ίσως η άλλη ζωή να μην είναι αγγαρεία.Στους πεσόντες της μάχης, μάντεψε ποια εβρήκαν’,να τη, η Εμπιστοσύνη- κρίμα, δεν…
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο πάρα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα πίσω από ποικίλες ιστορίες ήρθαν να μας επισκεφτούν. Κι όμως, ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, κάποια από αυτά θεωρούνταν περισσότερο φυσιολογικά και κοινωνικά αποδεκτά. Στην περίπτωση της πανδημίας, το “σωστό” ήταν στο πρώτο lockdown να πάθουμε έκρηξη ενεργητικότητας και να αποφασίσουμε να μάθουμε αγγειοπλαστική και…
Τα μαλλιά έγιναν κόμπος γύρω απ' το λαιμό μου και με πνίγουνΊσως δε θέλω να δω ξανά τα μάτια σου Πετάνε σπίθες και καίνε την ύπαρξή μου αργά και βασανιστικά Ένας μήνας πέρασε από τότε Τότε που η φωνή σου βασάνισε τελευταία φορά τ’ αυτιά και το μυαλό μου Μείνε εκεί Μακριά Φαντάζομαι τα χέρια…
Κλείνω το ταμείο για φέτος, ωραία. Έγιναν πολλά και εγώ άλλαξα. Βρήκα την αγάπη μέσα μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξω πολύ. Πλέον ξέρω τι θέλω και πώς θα το αποκτήσω. Βρήκα την αυτοπεποίθηση να ξεπεράσω τα προβλήματα της ψυχολογίας μου και να δεχθώ όλες τις καταστάσεις της ζωή μου. Οι πληγές είναι…
Το σώμα, ουσιαστικό ή «ουσιαστικό», ένα σώμα. Το σώμα είναι ζωντανό, το σώμα μου είναι εγώ και το σώμα σου είναι εσύ.Το σώμα, μια μικρή ιστορία. Κάθε σώμα έχει. Ζούμε σε ένα κόσμο που θεωρούμε τοσώμα κάτι ξεχωριστώ από εμάς σαν έναν έτοιμο πηλό που εμείς έχουμε τηνδυνατότητα να επεξεργαστούμε στο ελάχιστό. Τα πάντα είναι…
Σκέφτομαι πολλές φορές τι μας κάνει ανθρώπους. Θέλω να πω... Τι είναι η ζωή; Τι θεωρείται ο άνθρωπος; Και δεν το εννοώ με τη βιολογική σημασία. Ποια είναι η έννοια τους, η σημασία τους; Πώς ήταν ο άνθρωπος παλιά και γιατί έγινε έτσι; Πήγε κάτι λάθος στην πορεία της εξέλιξης; Ποιο είναι το νόημα τελικά…
Μια διάχυτη μυρωδιά χλωροξυλενόλης παραμένει,άρωμα παχύ που αποπνέουνοι επιφάνειες, τα χέρια μου. Με πονά όλο μου το σώμακαι κρατιέμαιαπό αυτό το ιδιότροπο άρωμασαν να το παίρνω για σημάδιπως έχω καθαρή ψυχή.Μα οι ταινίες που με σφίγγουν,θυμίζουν συστηματικάπως η ελευθερία που αποζητώ,στο βράδυ, στο ωχρό φωςκαθώς διαβάζω τις σκιές,επαρκώς δεν αποτυπώνεταισε αυτό το σχεδόν βρωμερά αντισηπτικόχημικό.Για…
Μέρες δύσκολες.Ξυπνώ με αψυχολόγητη μουντίλα και πίνω τον μισοτελειωμένο καφέ από χθες το βράδυ.Το μισοτελειωμένο μου τσιγάρο με κοιτάει, μου λέει ότι όλα θα περάσουν αν το αφήσω να ακουμπήσει τα χείλη μου.Έχω διάβασμα, μα το βλέπω και ανακατεύομαι. Μισοτελειωμένες σκέψεις, μισοσκισμένες παρτιτούρες χυμένες στο πάτωμα, στο κρεβάτι, στο γραφείο. Ανοίγω το ψυγείο και δεν…
Χειμώνας βαρύςήρθε, με την άφιξητης ανάμνησης. Δροσοσταλίδααν στάζει παρελθόντος,γεύση σαν αίμα. Ατόφιος χρυσόςη αφοσίωσή μαςσ’ όσους χαθήκαν’. Η μνήμη ποτέδε διαγράφει εκείναπου τη συμφέρουν. Ποθώ το τώρα,λες κι ειν’ η τελευταίαμέρα που ζούμε. Πατώ στα πόδιακι εισπνέω το παρόν μου.Δεν το χορταίνω. Αλατισμένεςεύχομαι να ‘ναι όλεςσου οι περιπέτειες. Απόχη πήρα,μπας και πιάσω ποτέ μουτην ευτυχία.…
