Τι θα γινόταν αν είχες κλειστεί σε ένα βάζο;Αυτήν τη στιγμή περιεργάζομαι ένα μικρό πορσελάνινο βάζο, κάπως ασυνήθιστο. Κυλινδρικό στο σχήμα, φαρδύ όσο η παλάμη μου και ψηλό όσο το παπούτσι μου, λευκό, γαλακτερό τοίχωμα αδιαφανές, μόνο το βιδωτό καπάκι γυάλινο για να βλέπεις μέσα. Και αυτό που βλέπω μέσα, στο απρόσμενα φωτεινό εσωτερικό του,…
Γερνάω, σου είπα. Γερνώ, με α στερητικό, αφού η νιότη που αγόρασα στη γέννα μου είχε ημερομηνία λήξης κι ολοένα και στερούμαι πράγματα. Τη νύχτα εκείνη, νέρωσα τόσο το κρασί μου που, στο τέλος, έμοιασε νερό λερωμένο με αίμα. Ήθελα να γευτώ νηφάλια το δείπνο της σαρκός, να μη θρηνώ την επομένη μια μνήμη ήδη…
Αχ, σα να μην πέρασε μια μέρα, τίποτα δεν άλλαξε. Αυτό το γεγονός ποτέ δεν θα σταματήσει να με συναρπάζει, να με περιμένουν όλα για να συνεχίσουν, να 'μαι το αντικείμενο της παρατήρησης. Απίστευτο το πώς νιώθεις τότε. Έχεις τη δύναμη της προσοχής, δεν είσαι σκιά, δεν είσαι μια άποψη με πόδια, έχεις όνομα και…
Ναι, εντάξει, κανείς δεν περίμενε να το πει αυτό κάποιος σαν εμένα - που έχει φάει τα αυτιά όλων με το πόσο αγαπά το χειμώνα. Και εξακολουθώ, αλλά στο φθινόπωρο έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία, και περί αυτής σήμερα ο λόγος. Ας ξεκινήσουμε με το ότι συμπεριλαμβάνει τα καλά του χειμώνα, χωρίς τις θερμοκρασίες που για…
Κι ήρθε ο Μορφέας, χώθηκε στα κουρασμένα μάτια, πού να ‘ξερε ποια του καημού έχω άυπνη κατάντια.Γλυκιά ροή ο άνεμος μέσ’ από το φουστάνι, τι ρίγος κι αναστάτωση στα σκέλια επάνω φθάνει... Γενναιόδωρη αποζητώ ηδονή ουρανομήκη,σε ποια κάμαρα νυφική το κορμί τούτο ανήκει;Ζεστή φωλιά τα στήθη μου, στάζουν έρωτα οι ρώγες,και με των χειλιών τ’ άγγιγμα…
Σκέψεις στο τραίνο 16.11.21Κάνει κρύο. Εκτίθεμαι στο λούσιμο του πρωινού ήλιου, μα το τζάμι φιλτράρει τις ζεστές ακτίνες. Ή εγώ τις φιλτράρω, μπορεί και το ερκοντίσιον να παίζει ρόλο.Μπάμ. Το δεύτερο τραίνο μάς προσπέρασε ανατινάζοντας τον αέρα, η μικρή κραυγή του φούσκωμα στα αυτιά. Πόσο ακόμη; Υπάρχουν μύκητες, που με συνεχώς μεταβαλλόμενα δίκτυα κίτρινης γλίτσας,…
Νέα σελίδα, που λες...Με καινούργιου είδους στρες Με καινούργιες, έξυπνες προδιαγραφές Η χρονιά προμηνύει δουλειά Ευτυχώς, εγώ, χωρίς αφεντικάΗ τέχνη μου θα αναπτυχθεί ξανά, ως του τέλος μου, το πουθενά Ιδέες ίδιες άλλο όμως στυλ Πάντα κυνηγώντας παθητικά το σεξαπίλ Βάζοντας πάντα την έλλειψη αποκλειστικότητας σαν "υπογραφή" Διέπρεψα στην ανάλυση, ώρα για την πράξη Αυτό…
Αν μπορούσα να ενώσω τις βουλίτσες στον ουρανό, θα έφτιαχνα ένα λαβύρινθο, να χαθώ μέσα του. Αν είχα χρήματα να αγοράσω ένα νησί, θα το βύθιζα για να μην πατήσει κανείς και το βρωμίσει. Αν μπορούσα να συνθέσω μουσική, θα έφτιαχνα το πιο καταθλιπτικό τραγούδι για να κλάψουν όλοι αυτοί που δεν μπορούν. Αν η…
Όταν με ρωτούνε φθονερά πώς καταφέρνω να σε σκέπτομαι ακαταπαύστως τόσον πολύ καιρό, μ’ όλα τα καιρικά φαινόμενα,τους απαντώ πως το φθινόπωρο και στις βροχές είναι που εντείνεται ο πόθος. Όταν απογυμνώνονται όλα τα φυλλοβόλα, μα ενυδατώνονται απ’ το γοερό κλάμα των σύννεφων, εγώ εκεί, το χρυσοκέντητο αειθαλές μαντήλι να σκουπίσει τα δικά σου στρουμπουλά δάκρυα που σαν διάφανος χρυσός κυλάνε στις…
Τελευταία, το έχανα συνέχεια. Μια φορά, μου έπεσε ανάμεσα στην αναπάντητη -συνειδητά από τους παραλήπτες της- αλληλογραφία μου. Τόσο είχα ταραχτεί από την αγένειά τους, που εκείνο κλείστηκε μόνο του μέσα στους φακέλους με τα νοτισμένα γράμματά μου, τα οποία μου επιστρέφονταν σφραγισμένα, όπως ακριβώς τα έστειλα. Λες και απ’ την απάντηση που θα λάμβανα,…
Διάλεξε το μαύρο ποτήρι,χαμογέλα καθώς πίνεις το μαύρο κατακάθι,και γέλα, γέλα απρόσμενα, χωρίς ειρμό,προσέχοντας να διακόψεις τον ειρμό μιας ομιλίας. Το κατακάθι, όμως, δεν πίνεταικάθεται σαν πίσσα στα χείλια σουσφραγίδα πηχτή, κολλώδης, στέρεηαπόγνωση που με δάκρυα και κολλημένο χαμόγελοεκπνέεις απ’ την μύτη.Δεν θα σβήσεις,δεν σβήνει εύκολα η σκοτεινή φλόγα,μα καίει αργά στο υπέρυθρο,ελάχιστα πιο θερμή…
Αιώνια κατάρα η ευαισθησία.Το περιβάλλον καθορίζει τις κινήσεις της καρδιάς μου.Όσο εύκολα φτάνω στην ηδονή, άλλο τόσο φτάνω στην κατάθλιψη.Δώσε βάση στ’ άκρα, ακούμπα με, νιώσε τις φλέβες μας να ενώνονται. Η κολόνια, αυτή η κολόνια.Δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να θυμάμαι μυρωδιές, κι όμως το νυχτολούλουδο σε θυμίζει.Κατέληξα να ανοίγω τα παράθυρα το βράδυ…
Τα δάκτυλά μου αργά δαγκώνουν τα δευτερόλεπτα,τα χείλια μου δαγκώνουν το πηκτό πλάσμα της ακινησίας · σφίγγω την φωνή σου, την κρατώ σαν άμμο,δόνηση με διαπερνά και μου διαλύει τα νεύρα,η σκέψη μου διαχέεται σαν γαλάζιος καπνόςθρύμματα, καμένα ξέφτια της μυρώνουν τον αέρα,παρασέρνοντας την προσμονή μου για έναν ακόμη ορίζοντα,μια ακόμη τυχαία ευτυχία,την αναδίπλωση έστω…
Τον τελευταίο καιρό απέκτησα μια καινούργια συνήθεια.Δεν μαρέσει πολύ, αλλά φανερώθηκε από μόνη της.Κάπου στο βάθος μια φωνή επαναλαμβάνει πως με γοητεύειπου ασυναίσθητα το σώμα μου μιλάκαι ας μάλλον βογκά. Το αριστερό μου χέρι αγκαλιάζει τον καρπό του δεξιούκαι εκείνο τρίβεται δίνοντας την αίσθηση πως προσπαθεί να ελευθερωθεί.Σαν να έβγαλα μόλις κάποια χειροπέδα και τρίβω…
Τελευταία, το έχανα συνέχεια. Μια φορά, μου έπεσε ανάμεσα στην αναπάντητη -συνειδητά από τους παραλήπτες της- αλληλογραφία μου. Τόσο είχα ταραχτεί από την αγένειά τους, που εκείνο κλείστηκε μόνο του μέσα στους φακέλους με τα νοτισμένα γράμματά μου, τα οποία μου επιστρέφονταν σφραγισμένα, όπως ακριβώς τα έστειλα. Λες και απ’ την απάντηση που θα λάμβανα,…
Νέες αρχές! Προσπάθειες, κλείνουν οι παλιές πληγές! Restart και φύγαμε…. Ίσως κάποιοι κύκλοι δεν έκλεισαν ποτέ, δίνουμε ευκαιρίες! Πιστεύουμε σ' εμάς, μα και στους ανθρώπους. Επαναπροσδιορίζονται οι καταστάσεις! Είμαστε δυνατοί! Τώρα πια ξέρουμε τα λάθη μας. Ξέρουμε καλύτερα τους εαυτούς μας, βάζουμε σωστές προτεραιότητες πια.Ξημερώνει ακόμα μια ζεστή Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας! Καληνύχτα, παλιέ…
Χρόνια προσπαθώο ποιητής τι είπε να καταλάβω. Μάλιστα, του είπα: «Ωχ αδερφέ μου, ποιον νοιάζουν όλα τούταπου θες ν’ αλλάξεις; Ασχημομούρη, μην ελπίζεις πια τζάμπα κύκνος να γίνεις. Το μελάνι σου γι’ αγάπες δίχως μέλλον όλο ξοδεύεις. Με κρεβάτι άδειο, τι να τα κάνεις τ’ άστρα; Πεινά το κορμί». Όσοι απαγγέλλουν, σε βραδιά ασέληνη φεγγάρια θωρούν!…
Τετάρτη 8/11/21 6:44 μ.μ. Το πρωτοβρόχι μαζί με το χώμα φτιάχνουν τις πρώτες λάσπες. Αρέσκομαι απίστευτα με την αλλαγή του καιρού, φεύγει το καλοκαιράκι, πάει βόλτα σε άλλα μέρη και το αντικαθιστά το πανέμορφο φθινόπωρο, η εποχή της έμπνευσης μου, η εποχή που με 'μαθε την τέχνη. Πράγμα που κανείς ποτέ δεν θα μου πάρει,…
Δεν σκοπεύω να μεριμνήσω για τα μάτια σου.Θα τα ξεκολλήσω με σπασμένο γυαλί,θα τα ρίξω στο μελάνι,θα τα κοιτώ καθώς επιπλέουν στο μαύρο,δύο όγκοι λευκοί με ματωμένες σάρκινες λωρίδες,δύο λέξεις μουγγέςσχηματίζουν την ανυπαρξία σου. Παρακολουθώ το ουρλιαχτό σουκαθώς αντηχεί στις άδειες κόγχες.Θα σε αναδομήσω, θα δεις,παίρνω ένα κεράσι, βαθύ κόκκινο και ώριμο,το χώνω βαθιά στο…
Στις σκιές που διψάνε για φως, τάζω ευθαρσώς τα μάτια σου.Κάθε που αναστενάζει ο αγέρας, νοσταλγώ το στόμα σου…Όταν σβήνει η μουσική στις παμπ, τους ζητώ να παίξουν το γέλιο σου. Κάπου εκείνη την ώρα, σαν ξημερώνει η αρχή του τέλους και σημαίνει τοτέλος της αρχής κι ύστερα η έναρξη της συνέχειας, σ’ αγαπώ περσότερο,…
Τα πράγματα που είναι ανέφικτα είναι αυτά που με κρατάνε ξάγρυπνη. Ψάχνω ακόμα νόημα σε σκιές που όλο και ξεθωριάζουν πίσω από προσδοκίες ανθρώπων που δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου στα μάτια τους. Το άγχος έχει γίνει αχώριστος συνοδοιπόρος και έχει κουλουριαστεί σαν γατί στα σωθικά μου κλέβοντας μου ανάσες. 《Επιτέλους, βρες ποια είσαι.…
Ένας δρόμος, με προορισμό -εικάζω- όπως πάντα άγνωστο. Χορεύει ρυθμικά το τσιμέντο το ρυθμό της καθημερινότητας και δειλά δειλά ξεπετάγονται δέντρα στο εδώ και 'κει προκειμένου να κοσμήσουν την πόλη, το μέρος της ζωής, τη φυλακή μας. Παίρνω το συνηθισμένο σοκάκι "σβάρνα", «Έχουμε δουλειές» μου εξομολογείται και συνεχίζει με τα εξής: «Ξεκίνα καλύτερα το μέλλον,…
Περίεργη ετοιμολογία, με όλα αυτά που συμβαίνουν, με κάνει και αναρωτιέμαι.«Άλεξ» σημαίνει «προστασία από» & «ανδρός».Μα γιατί να συνδυάσουν αυτές τις λέξεις και να φτιάξουν ένα ανδρικό όνομα; Το αρσενικό να απωθήσει το ίδιο του το φύλο, με στόχο την υπεράσπιση ενός θύματος, πιθανότατα γυναίκας.Μου θυμίζει ήρωα παραμυθιού.Φαίνεται πως οι αρχαίοι γνώριζαν ότι ο κύριος…
Η ψυχολογία λέει πως o εγκέφαλος διαγράφει τα πιο τραυματικάγεγονότα, αλλά εγώ θυμάμαι• δεν θυμάμαι πάντα, αλλά μια στοτόσο εμφανίζεται κάτι μπροστά μου που πατά τα σωστά-λάθοςκουμπιά στο μυαλό μου και τα θυμάμαι όλα. Πρώτη φορά πουθυμήθηκα ήμουν έκτη δημοτικού και βρήκα ένα λεύκωμα από τονηπιαγωγείο, με μια σημείωση της δασκάλας “μιλήστε στην κόρησας, δεν…
Αναλογίζεται ένα τοπίο νεκρό,γεμάτο βράχια που πετρώσανε σε ξεχασμένη σκέψη,διάσπαρτο με φρύγανα που επουλώνουν ανύπαρκτη φωτιά. Το μόνιμο σημάδι της ερήμωσηςαποτελεί συντεταγμένη στην παλέτα των αποχρώσεωνόσων ορατών χρωμάτων του θανάτου.Συντεταγμένη, ωστόσο, ελλιπήςκαθώς δεν αρκούν τα δεκαδικά ψηφίαπου διαβάζει στο άψυχο σύμπλεγμααπό ξερές αστιβές, το θυμάρι και τα σχίνα.Ελπίζει σε όραση θαμπή,επίσης στο ξέπνοο άρωμα βοτάνων,ίσως…
Κοχλάζει από καιρό μέσα στο ψέμα της. Κάθε μπουρμπουλήθρα του παραβρασμένου της πολτού μαρτυρά κι από έναν όλεθρο∙ κάτι βουλιάζει εντός της, λιώνει και παραδίδεται στο βυθό του ελέους της. Στην αλληλογραφία της δηλώνει διεύθυνση: καζάνι υπ’ αριθμόν 3, οδός Κολάσεως. Λαθραία τη βαστά η Γη που καλεί σπίτι της. Ντυμένη πορφυρή, σ’ όλης της…
Στη γη του δήμου, ο δήμος ο πραγματικός μαζί με τη γη παραγκωνίζονται. Για της ενέργειας την "ανάγκη". Παντού στάχτη όμως οι ηγεμόνες όλα σωστά τα καναν', λεν'. Βήμα βήμα θα το όλο κτήσουμε ξανά, για του μέλλοντος την ύπαρξη Δίνουμε ό,τι έχουμε και δεν φτάνει, αυτός είναι ο αιώνιος πόλεμος των "από κάτω" Αφού…
Στιγμές απελπισίας, ένα άγγιγμα στο μεταξύ, δεν ξέρεις τι να σκεφτείς και τι να νιώσεις. Προτιμάς όλα να γίνουν σκοτεινά και αχνά. Περπατάς σε ομίχλη.Θες να αγγίξεις και να αγγιχτείς αλλά φοβάσαι, τόσο πολύ. Μήπως χάσεις και μήπως χαθείς. Φεύγεις μακριά από τη ζεστασιά γιατί δεν αντέχεις. Γνωρίζεις πόνο και αυτό αναζητείς. Φεύγεις μακριά, από…
Οι πέντε αδελφές μου πολύ αγαπούν να με ανακρίνουν πού και πού, ειδικά όταν τους μαρτυρώ το μελλον. «Μα πώς το ξέρεις πως θα γίνει;», με ρώτησε ένα απόγιομα η Ορ και πετάρισαν τα βλέφαρά της απορημένα, στην προσπάθειά τους να ξεδιαλύνουν το μυστήριο. «Τι είδες και σε τάραξε;». «Τίποτε», τα μάτια μου τα σφράγισα…
Αφή. Η αίσθηση που αναπτύσσουμε στη ζωή μας πριν από όλες τις άλλες, ήδη από έμβρυα, και όμως παράλληλα η αίσθηση που έχουμε στερηθεί περισσότερο. Δε μιλάω μόνο για τις επίκαιρες συνθήκες, αλλά και για τη ζωή μας γενικά. Σκεφτείτε το, και ειδικά όσο μεγαλώνουμε. Ως ενήλικες, πόσες φορές έχουμε κάνει κάποιον μια δυνατή και…
Topicap 