Ακόμα ένας χειμώνας φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Ένας χειμώνας διαφορετικός από τους προηγούμενους. Καταστάσεις που μας ταξιδεύουν στο μακρινό παρελθόν. Άνθρωποι δυσαρεστημένοι, θυμωμένοι παντού στην πόλη. Ένταση που κανεις δεν ξέρει πώς να εκφράσει. Δε γράφονται οι λέξεις στα τετράδιά μας. Λιγοστεύει η έμπνευση. Έμπνευση…. ίσως δε χάθηκε. Ίσως κάπου ξεκουράζεται. Περιμένει νέες…
Βαθιά ανάσα. Είχα αρκετά περίεργα όνειρα, ξύπνησα πριν λίγο, αυτός είναι και ο μόνος λόγος που τα θυμάμαι, έστω και σε σμίκρυνση. Ένας πρώην, ένας αδιάφορος αντιήρωας μιας καθαρά μπίντζ σειράς, όπου δεν συμπαθώ καν, να τα λέμε και αυτά. 'Ήμασταν, λέει, σε μια πισίνα, έπινα κάτι -νομίζω, δε θυμάμαι- πήγα να καπνίσω και πριν…
Τι σε καθορίζει τελικά; Η συμπεριφορά, τα λόγια, οι πράξεις, το παρελθόν, τα ακόμη κρυφά σου στοιχεία,όλα όσα δε θυμάσαι ή απλώς η εμφάνιση; Και αν η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση, γιατί ρωτάς εξωτερικούς παράγοντεςπιστεύοντας πως είναι ικανοί να διαλευκάνουν τον γρίφο σου;Αν είσαι αυτός που είσαι, ξέρεις πολύ καλά πως δεν χρειάζεσαι καθορισμό.Αν…
Περιμένοντας να έρθει πάλι η θλίψη να με πάρει,με τα κόκκινα φουστάνια της,με τα χρυσά κυματιστά μαλλιά της.Δεν φοβάται να χορέψει στις σκάλες και να με αρπάξει,με το γεμάτο υποσχόμενο βλέμμα της. Προσπερνά τις χαρές,κάνοντάς τις μόνιμα κάδρα στον τοίχο που περνώντας από κει να με πιάνει ρίγος.Προσπερνά τα ανοιχτά ταλαιπωρημένα χέρια,που ξεδιπλώνονται για μία θερμή…
Έμμεσα έμαθα γι' αυτήν, σε αντίθεση με 'σένα που την ζεις χρόνια. Μια λέξη και στο τέλος της ένα ερωτηματικό το μυαλό μου κυριεύουν, εδώ και κάποιες μέρες. Πάμε; Εκεί στον κόσμο των Ιδεών, μέσα στα σοκάκια της αισιοδοξίας να περπατήσουμε, να μυρίζουμε την απίστευτη μυρωδιά της ελευθερίας, με τις ανατριχιαστικές αισθήσεις του κόσμου αυτού…
Θυμάσαι την άνοιξη-δεν την νιώθεις πικρή,εύθραυστη σαν συμπυκνωμένη σκόνη;Θα ήθελα σαν σκάφος να συμπιέζομαι ανάμεσα στην τρικυμία, κάποιο συναίσθημα να με σφίγγει σαν δίνη,μα απαρνούμε το φως,γελάω αμήχανα σε ανθρώπους που συναντώ τυχαία στους δρόμους,και συμπιέζομαι στην πρέσα της απουσίας.Η φθορά ανεβαίνει σαν ατμός, πάνω από το περίγραμμα του γρασιδιού,αντιφέγγοντας απ΄την επιφάνεια του σχεδόν ακίνητου…
Μια… wanna be μπαλάντα:Μια σήμανση που άλλοι σου επιλέγουνστους δρόμους που οι ίδιοι σου χαράξαν’.Τι ειρωνεία!, πάλι σε εκλέγουνγια πόστα που πριν λίγο σου αλλάξαν’.Να βγάλεις νέες ρίζες σε διατάξαν’,των στίχων σου τις δόλιες ξεριζώνουν.Την κάλπικη ηθική τους σου διδάξαν’. Ποιο δίκιο σου να βρεις, αν σε φιμώνουν;Μονίμως βρίσκουν κάτι να σε ψέγουν.Στης εξουσίας το…
Προσπαθείς, αλλά ίσως καμιά φορά να μην είναι αρκετό. Ή είναι, απλά εσύ δεν μπορείς να το δεις εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο και το αυτό στο τέλος όμως. Ξέρετε, όταν βρίσκεσαι απέναντι με τον εαυτό σου, έχεις μια ανάγκη, μια κλίση, πέστε το όπως θέλετε, να τον χτυπάς. Δεν τον λυπάσαι καθόλου. Δεν ξέρω…
Πριν αρχίσω, ας βγάλω κάποια πράγματα από τη μέση. Αυτό ΔΕΝ είναι ποίημα. Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για αυτό, αφενός εγώ δεν είμαι ποιητής. Ο κύριος λόγος είναι ότι τώρα δεν είναι καιρός για ποιήματα, ακόμα και να είναι όμως, αυτά έχουν γραφτεί και ξεχαστεί καιρό τώρα. Βρίσκω παρηγοριά να καλύπτω τους δικούς μου στίχους…
Κάποιες μέρες νιώθω άρρωστη. Τα μάγουλά μου κοκκινίζουν και ιδρώνω χωρίς να ζεσταίνομαι. Κάτι μέσα μου με τρώει αλλά δεν μπορώ να το ξύσω. Κάτι μέσα μου σαπίζει αλλά δεν μπορώ να το πετάξω. Αυτές τις μέρες θέλω να 'μαι κάποια άλλη και σίγουρα όχι εγώ. Aυτές τις μέρες νιώθω λίγη κι ας ξέρω πως…
Ξύπνα! Καινούρια μέρα, μια νέα μάχη. Μην παραδίδεις τα όπλα· μοιάζουν που μοιάζουν παιδικές σφεντόνες μπροστά στα δικά τους. Για πρωινό τι θα φας; Ορίστε, ΦΑΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. Μελάτο, αφού μιλάμε για «αμελέτητους». Κι ας είναι δύσπεπτος. Και ας στριμώχνεται στου στομάχου τα τοιχώματα, όπως στριμώχνουν οι νταήδες του αθώα παλικάρια σε χαντάκια. Μήπως εφιάλτης…
«Are you a lover or a fighter?» Πόσα quiz σου έχουν κάνει αυτή την ερώτηση; Εραστής, λοιπόν, ή μαχητής; Και αν επέλεξες, ποια η διαφορά του ενός με του άλλου; Μύθος λέει πως οι εραστές έχουν πάθος, άλλοι λένε πως οι μαχητές είναι παθιασμένοι. Ο εραστής και ο ερωμένος του. Ο μαχητής και το σπαθί…
Εφιάλτες, εφιάλτης, ωραία λέξη... περίπου. Είναι σαν όλα αυτά τα άσχημα που έχει η ζωή, σε πονάνε αλλά και τα ποθείς στα κρυφά. Ξέρεις... αυτά τα τραχιά πτωτικά αισθήματα που κάνουν ηχώ. Ο εφιάλτης, λοιπόν, είναι μια λέξη σχετικά προβλέψιμη, ίσως ακόμη και ζεστή. Εφιάλτης, καταρχάς, σημαίνει ότι θα καταφέρω να κοιμηθώ το βράδυ, ότι…
Κόβω κομμάτια από το σώμα μου και τα κολλάω στον τοίχοΘα έλεγε κανείς πως δημιουργώ τέχνηΜα εγώ ξέρω ότι η τέχνη βρίσκεται σε αυτό που απομένεικαι στέκεται όρθιο και πολεμά και αντιστέκεται Δεν είμαστε έργα τέχνης, να κοιτάτεΔεν είμαστε πεδία μάχηςΟύτε και βραβεία,να μάχεστε στο όνομά μας ΔΕΝ ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ Τα κορμιά μας δεν…
Παρειδωλία: /ουσ. ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο ένα δυσδιάκριτο ή ασαφές εξωτερικό ερέθισμα εκλαμβάνεται εσφαλμένα ως ευκρινές και πλήρως αναγνωρίσιμο. Προϊόν της παρειδωλίας είναι αυτό το μακρόστενο πρόσωπο με το ορθάνοιχτο στόμα και τα ορθάνοιχτα μάτια κάπου ανάμεσα στα "νερά" του παρκέ πατώματος του δωματίου σου, η γυναικεία μορφή με το πονηρό βλέμμα που σχηματίζει…
Πώς ορίζεις τον εφιάλτη;Είναι αυτό που ο καθένας φοβάται περισσότερο; Είναι αυτό που ζει χωρίς να μπορεί να ξεφύγει; Είναι αυτό που δε θέλει να κλείσει τα μάτια για να το δει; Είναι αυτό που απρόσκλητο επισκέπτεται τον πιο στενό χώρο, τις πιο βαθιές σου σκέψεις; Τι είναι για 'σένα ο εφιάλτης;Όποιος και να είναι,…
Δεν ήρθες ποτέ να κοιμηθούμε μαζί. Ούτε στον πόνο,ας ήταν η αγκαλιά παρηγοριάχωμένη στα σεντόνια θα σκέπαζεκάθε νυσταγμένη μας σκέψη. Ούτε στη χαρά,κάθε στιγμή που σχεδιάζαμεο ένας στο βλέμμα του άλλουδεν είδε το κενό μας να κλείνει. Ούτε στο παρελθόν,κάθε νύχτα μας χώριζε απρόθυμακάθε επόμενο πρωί πάσχιζαπως ξεμάκρυνες τόσο να δεχτώ. Ούτε στο μέλλον,δυο βράδια…
Μακρύς λευκός διάδρομος. Το πάτωμα είναι από μάρμαρο και τα σχέδιά του με αποσυντονίζουν. Κάθε βήμα και τρεις πόρτες. Μια ευθεία, μια δεξιά και μια αριστερά. Πάντα πρέπει να διαλέξω, κάτι που με φοβίζει περισσότερο και απ' το θάνατο. Τουλάχιστον αυτός δεν ρωτάει να διαλέξεις. Φως ελάχιστο. Ίσα ίσα βλέπω στο μισό μέτρο. Αρχίζω να…
Τα κουδούνια, με μικρούς λεπτούς ήχους, σημαδεύουν τις στιγμές στον αέρα. Άσχετοι ήχοι, σαν παρασυρμένα φύλλα στην ροή του, κατακάθονται μέσα μου σαν να πέφτουν σε πηγάδι. Αναπνέω το κρύο προσπαθώντας να γευτώ την φυσική υφή της σιωπής... Mόνο θροΐσματα και φυσήματα ακούγονται, πιο πολύ τονίζοντας παρά διασπώντας την ηρεμία. Είμαι μόνος, κάθε εικόνα εσώκλειστη…
Από τις κόκκινες και μπλε βουλίτσες που βλέπω όταν κλείνω τα μάτια μου, μεταφέρομαι στην πραγματικότητα του υποσυνείδητου.Αυτή η πραγματικότητα μοιάζει λίγο με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, αλλά τη ζω με κάθε μου ανάσα.Βρίσκομαι σε μια σούβλα, γυμνή πάνω από μια αναζωπυρωμένη φωτιά. Γύρω μου βλέπω δαίμονες. Όχι κόκκινους μινώταυρους, δαιμονικές ψυχές με…
Στο πρόσωπο που προσπέρασα,στο τραγούδι που παρέλειψα,στο βιβλίο με το άσχημο εξώφυλλο,στο χέρι που δεν έδωσα,στη φωνή που δεν αναγνώρισα,στο άγγιγμα που τραβήχτηκα,στο τελευταίο μου ποτό,στο βράδυ που δε βγήκα,στις προκαταλήψεις που ζουν μέσα μου.Κρύφτηκες.Ευτυχώς που κρύφτηκες.Δυστυχώς δε ξέρω που να ψάξω. Moschaz Photography credits: Kerasia Mp.
Αυτόν τον όρο τον χρησιμοποιώ όλο και περισσότερο όσο προχωρώ στις σπουδές ψυχολογίας και μάλιστα ένα παραπάνω αυτή τη δύσκολη εποχή της γνωστής και μη εξαιρετέας πανδημίας. Ναι, αυτό που σοφά ονομάζεται "τοξική θετικότητα", υπάρχει. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλες τις κοινωνίες ή μόνο σε αυτές όπως η δική μας, αλλά παρατηρώ μια τάση…
Είμαι αυτή που θα γελάσει με το κάθε σου αστείο επειδή το λες εσύΕίμαι αυτή που σε σένα φαντάζω ολίγον περίεργη κυρίαΕίμαι αυτή που θα σε κοιτάζει ολημερίς μα μόλις γυρίσεις, θα κοιτάξω άλλουΕίμαι αυτή που σε κατασκοπεύει κρυφά για να απομνημονεύσω επιτυχώς τις ενδιαφέρουσες, για μένα, συνήθειές σου. Είμαι αυτή που όταν σε κοιτάζω…
Δεν μπορώ να το πωαλλά ο χρόνος μου μασά την ψυχήτα γκρίζα, το ασήμι που κόβει τον ήλιο,το κόβω, το απλώνω, το ράβω σε ανεκτά ρούχανα κρύψω, να ανακατέψω · δεν μπορώ να το πωγιατί; Πώς θα σβήσει μια χορογραφία από φωνέςμόλις ευθυγραμμίσεις τους νευρώνες σε μία φράση«και είναι.. αυτό»,σβήνεις στον τάφο που ορίζει η…
Την περίμενε στο ίδιο σημείο όπως κάθε φορά... Είχαν να βρεθούν βδομάδες. Αυτή αγχωμένη να προσπαθεί να δείξει ψύχραιμη, παρόλο που μέσα της κυριαρχούσε μια καταιγίδα καθώς πήγαινε προς το αυτοκίνητο. Ένιωθε ότι πνίγεται μέσα σε αυτή αλλά ένιωθε ότι αυτή η καταιγίδα έφτασε στο τέλος της. Είχε αυτό το προαίσθημα ότι θα σωπάσει μια…
Ποίημα της Μαρίας Λαϊνά (από τη συλλογή Ρόδινος Φόβος, 1992):Φόβοςχειρότερος πάνταρόδινος φόβοςπριν τι, από τιο φόβος του φόβουο φόβος μη σε παραλύσει Η συνέχειά του (δική μου): Ο φόβος για τα ειλικρινή ψέματασαν εκείνον για τις κάλπικες αλήθειες· μοιάζει τιποτένιος μπροστά στο φόβο της ανεπάρκειας-αν σκεφτείς πως ολάκερη η πλάση να χορτάσει δε μπορεί μιαν ανθρωπότητα· ο φόβος, λοιπόν,…
Circe offering the Cup to Ulysses, 1891 | John William Waterhouse Δεσμώτες αναμνήσεων. Με τα μάτια σφραγισμένα-ψηλαφίζουμε το παρόνδιστακτικάμε τα ακροδάχτυλακαι προβάλλουμε πάνω τουένα παρελθόνκενόκαιμουδιασμένο. Παλεύουμε να επιστρέψουμε σεΙθάκες,όμως μας έχει φυλακίσει μια άλλη Κίρκη.Την λένε Νοσταλγίακαι είναι μια ξεδιάντροπη ψεύτρα Απ’ τα χείλη της στάζειγλυκάνισος και μέλιενώ μιλάει για πόλεμο και θάνατο. Και το…
Ανάμεσα σε δυο προδοσίες,μια των στίχων που δεν άντεξακαι μια λευκή,για το μελανί που δεν ξόδεψασε αίματα και ιδρώτες που χύθηκαν αναίτια,και φύλαξα για τρικυμίες της δικής μου βάρκας. Συγγνώμη. Ανάμεσα σε δυο αλήθειες,μια Εκείνη που ποτέ δεν δέχτηκα,και μια γυμνή,με κοιτάζει όταν ξυπνάω γεμάτη προσμονήνα κάνω το βλέμμα μου φωνή να κατευθύνω,μα δεν περνάω…
Ανάθεμα και αν ξέρω τι ώρα είναι. Πάλι απόγευμα έφτασε. Λεφτά έχω ή να πάω στην τράπεζα; Πώς δεν έχω, έκανα 400€ ανάληψη χθες, τι τα έκανα; «Πού 'ναι το πορτοφόλι;» ρωτάω λες και έχω. Άντε τα βρήκα. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα πενηντάρικα. Να πάω σχολή αύριο λες; Μα πώς θα βγω από το σπίτι;…
Είδα μερικά πορτραίτα του αύριο σήμερα το πρωί στο σούπερ μάρκετ.Άλλα ονειρεύτηκα στο σύντομο μεσημεριανό μου ύπνο.Χάζεψα λίγο στο instagram και απογοητεύτηκε η μικρή μου συλλογή. Έβγαλα βόλτα τον Οσμάν και γέλασα με την αδιαφορία του προς τα υπόλοιπα σκυλιά. Ξέφυγα, συγγνώμη.Τα τραγούδια που άκουσα ενώ μαγείρευα, δημιουργούσαν διάφορα πορτραίτα του αύριο στο μυαλό μου∙…
