Απλωμένες ψευδαισθήσεις σαν ρολόγιαεικονίσματα κινήσεων και δίνες από χρώματα πρόσωπα στημένα ολόγυρα στους τοίχουςλείπουν τα μάτια, λείπει η μύτη, λείπουν τα αυτιά,χείλη σαπισμένο μήλο πουδράρονται αχνά στην στάχτη,στάχτη σαν ποσοστό του αέρα, συμπυκνωμένος καπνός,όμοιος με ζεστούς υδρατμούς από πιατέλα,αναδύεται από το μέσο του τραπεζιού,φορτωμένο καιόμενα μαλλιά, δέρμα ασώματου κεφαλιού,και η σιωπή θυσία. Σε κάθε πιάτο…
Αυτό ακριβώς κάνουμε, όταν προσπαθούμε υπερβολικά πολύ να πάμεμπροστά. Όταν με τους λάθος τρόπους και προσεγγίσεις ζορίζουμεμία κατάσταση και εμάς μαζί να προχωρήσει. Έτσι πάμε πίσω,κάνουμε βήματα ανάποδα από την φορά των ποδιών. Γιατί όμως ενώθέλουμε να πάμε μπροστά, σαμποτάρουμε τον εαυτό μας; Αρκετές φορές στη ζωή μας τυχαίνει να συναντήσουμε ανθρώπουςκαι έλθουμε κοντά τους.…
Ναι, το παραδέχομαι, συχνά αναρωτιέμαι τι είναι η αγάπη, αν όντως υπάρχει ή αν την εφηύραμε εμείς οι άνθρωποι σαν λέξη όπως την κάθε θρησκεία.Προσπαθώ να καταλάβω αν τη βλέπω, αν την αγνοώ, ή αν είναι απλά ανύπαρκτη.Διώχνω συχνά άτομα από τη ζωή μου.Οι παλαιότεροί μου φίλοι με κοροϊδεύουν γι’ αυτό. Και τότε την είδα.Άνθρωποι…
Δεν υπάρχουν φύλα στην αγάπη.Μονάχα «φίλα» και από δίπλα ένα «με». Ή φύλλα. Ενός τετραδίου νοτισμένου με δάκρυα ή αρώματα που σαν τα κύματα την άμμο και τα βότσαλα, έτσι κι αυτά, σκεπάζουν προστατευτικά, σκόρπια γράμματα και συγκινήσεις. Δε χωρά η βία στην αγάπη. Το αίμα δεν πρέπει να χυθεί από πληγές ερωτευμένων, μονάχα γιατί η αγάπη τους…
Δεν θυμάμαι τι έκαιγε περισσότερο·το παραδομένο από τον πόθο βλέμμα σουή τα χείλη μου καθώς κούρνιαζανσε όποια σπιθαμή ζωής έβγαζε το κορμί σου. Δεν κράτησα ποτέ ημερολόγιοτων δαχτύλων που πάνω μου γραπώθηκανκι ’ανέβασαν την τρεμάμενη καρδιάμέχρι τα μαύρα παλλόμενα μάτια μου. Δεν ένιωσα ποτέ πνιγμένοςστον χείμαρρο των μαλλιών σουγιατί η πυξίδα στην ανάσα σουμε ξέβγαλε…
Το στήθος μου ημιβυθισμένο σε παγωμένο υγρό,απόσταγμα από κολλώδεις αναμνήσεις,το τρυπά πτώση σε καστανά μάτια.Νήματα μαύρες καμπύλες σηκώνονται και σφίγγουν τα ένστικτά μου,αναδύεται η μορφή σώματος στα περιγράμματα τους,σχοινιά που δένουν τα πλευρά μου και μου περνάν λαβίδα στον λαιμό,παγωμένο αιχμηρό μέταλλο που κατεβαίνει και γλείφει τα σωθικά μου. Δέχομαι το χαστούκι σαν πυρωμένα κύματα,το…
Το τρίπτυχό σαςΈρωτας, ηδονή, απόλαυσηΜάτια δίχως ιστορία εν τέλειΤα αποτελέσματα σας;Πράξεις δίχως στόχοΜόνο σκοπό, κέρδος.Θέλουμε πολλά μαΤίποτα δεν κάνουμε γι' αυτόΜόνο γεμίζουμε επιβεβαίωσηΚαι σεβασμό κούφιο Μαζί με αβέβαιη ικανοποίηση.Αν έχουμε μάτιαΑς τα βγάλουμε Να μην βλέπουνεΠως καταντήσαμε, καρντάσηΚαλύτερα είναι έτσιΚαλύτερα τίποτα ποτέ παράΣεξουαλικότητα με εγωισμόΔίχως σεβασμό καθόλουΜόνο η ηδονήΟ έρωτας και απόλαυσηΜετράτε για σεξουαλικότητά μαςΑφού…
Καμιά φορά, ομολογώ, μετανιώνω που έχω μάτιαπου βλέπω άσχημες εικόνες, ραγισμένα κατάρτιαΜε το βλέμμα αγναντεύω, ανθρώπους χαζεύωπου κλέβουν, σκοτώνουν, την ιστορία τους μαντεύω. Περπατώντας σε μαύρους και σκονισμένους δρόμουςμιας πολιτείας με αδιέξοδα κι ατήρητους νόμουςκοπάδια από αστυνόμους, νευρικούς τροχονόμους…Και στο βάθος του ορίζοντα, μάγισσα μεταμορφωμένη σε γυναίκα απατηλή, προκλητικά ντυμένηΚρίση τη λένε και έχει χτυπήσειτην…
Ο κόσμος από απωθημένα γεμάτοςπου αντανακλούν στην γιαλάδα μιας βιτρίνας. Πάντα δύο τα είδωλα στην επιφάνεια της, μα μόνο ένα αυτό που υπάρχει απο πίσω. Γλυκά στα ράφια ενός ζαχαροπλαστείουνα βουτάνε ακίνητα στο πράσινο των απέναντι πλατανόφυλλων. Μια πολυκατοικία μετέωρη στέκεται στο κεφάλι ενός σκύλου ανυπόμονου να ανοίξει η πόρτα και να την καταβροχθίσει. Και, πάντα, ο ήλιος, λίγο γαλάζιο και ένας…
Για τα μάτια που σκούραναν,προτού προλάβεις να δεις μέσα τουςφώτα και πυροτεχνήματαξεθωριασμένων εορτών. Για τα χείλη που σφάλισανκαι ποτέ τους δεν έψαλλανόσα γύρευες να ακούσειςσε κάθε νυχτερινό ρεύμα. Για όσες βραδιές δεν ήρθαν,χάθηκαν και αυτές στις σκέψειςαλλοτινών συννεφιασμένων πρωινών,που σκέπασαν βαριά τον ήλιο. Για σένα που βούτηξες απότομαπρος το μέτωπο μιας τρικυμίαςχωρίς να μάθεις ποτέπου…
Εχθές νόμιζα πως είδα μια σκιά μα ήσουν ντυμένη με τιρκουάζ και ένιωσα πάλι την αύρα σου. Θα ήθελα να μην ξανασπάσω πράγματα και την καρδιά μου για σένα. Λυπάμαι εμένα και ντρέπομαι πολύ, μα γιατί να το ζω εγώ αυτό μαζί σου, αφού ξέρω τις συνθήκες και την κατάληξη. Πώς εγώ θα πάω μπροστά…
«...γι' αυτό σ' όλη την ανθρώπινη ιστορία η εξουσία και η μάνα είναι τα κεντρικά σημεία κάθε τραγωδίας, μόνο που η μάνα είναι ο αποδέκτης του πόνου, ενώ η εξουσία ο φορέας του»-Χρόνης Μίσσιος, "Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;" «Τα κατάφερες, γιέ μου!» φωνάζει η μάνα δικαιωμένη. Μαμά Μάγδα, ο γιός σου τα κατάφερε. Νικήσαμε.…
Σπασμένη χορδή γδέρνει το δάκτυλο, σάρκινο δοξάρι,τον στριγκό ήχο να ποτίσει σε ημιτελή κορμιάκαι ανόργανες κινησιολογίες. Τη μεγάλη αλληλουχία από παραδοξότητες συντονίζονταςσυστηματικά επαναλαμβάνοντας οικείες αντιδράσεις,αγνοεί την άποψη του εκτελεστήκαι μένει κομμένο δέρμα, αίμα σε λεπτή τρίχα μετάλλου.Αφαιρώ τα μάτια μου και ξεκλειδώνω τα οστά μου,κρεμάω την καθημερινή μου ύπαρξη σαν στολή μολυσμένη,αναπολώ για μερικά γευστικά…
Θέλετε να σας δώσω μία κατάθεση ψυχής.Πόσο καλός ήταν σε μένα.Δεν ξέρω τι να σας πω γι αυτόνΤον αγαπάω τόσο πολύ, με όλη μου την καρδιά και την ψυχή μου,με κάθε κόκαλο στο σώμα μου, τον αγαπάω τόσο πολύΓιατί έχει κάνει τόσα πολλά για μένα Κάθε πρωί, κάθε μέρα της ζωής μουδε θα χρειάζεται πάντα…
Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η γνωστή μας ΔΕΠ-Υ δεν είναι άλλη από τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Τα τελευταία χρόνια η σχετική έρευνα και θεραπεία στα παιδιά έχει προχωρήσει με μεγάλα άλματα, δε συμβαίνει όμως το ίδιο και για τους ενήλικες. Υπάρχουν πολλοί που στα δικά τους παιδικά χρόνια τα πράγματα δεν…
Καθώς κοιτάζω τον ουρανό την νύχτα, παρατηρώ τααστέρια... νιώθω ξαφνικά δέος... φόβο και θαυμασμόμαζί. Υπάρχει, άραγε, κάποιος, κάπου, κάποτε που θααισθανθεί το ίδιο; Υπάρχει κάποιος που θα ήθελε ναανακαλύψει κάτι καινούργιο και διαφορετικό; Ο κόσμος θα ήταν ομορφότερος αν παρατηρούσε πράγματα πουπιστεύει πως είναι δεδομένα ενώ στην πραγματικότηταείναι τα πιο ανεξήγητα. Οι άνθρωποι θα ήταν…
Ακόμα μια Τρίτη ξημέρωνε στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμα μια Τρίτη που την έβρισκε κουλουριασμένη μέσα στην κακόγουστη καρό κουβέρτα της εξαντλημένη από το κλάμα και τις αρνητικές σκέψεις. Τα ξεθωριασμένα κόκκινα μαλλιά της ήταν αχτένιστα για μέρες και η μορφή της στον καθρέφτη έμοιαζε τρομακτική. Το στομάχι της πονούσε από τους πολλούς καφέδες και…
Στο κάτω κάτω της γραφής, είμαστε ένα μάτσο μόρια.Όταν διαταραχτούν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις, έτσι απλά.Δεν είμαι κυνική, απλά ρεαλίστρια. Τα πάντα ανατρέπονται σε δευτερόλεπτα.Ζητάς σταθερότητα όταν η ζωή είναι ρευστή.Καυτή λάβα που στο τέλος εκρήγνυται και παρασέρνει ό,τι αγαπάς. Δε θέλω να κοιτάς την ώρα αυτή.Είχες λόγο που δεν είδες το χάος να…
Γράφω απόψε, αποδεχόμενη καμίας ανοχήςΆφοβα ανοίγω πάλι το πουγκί εκείνο της ψυχής Εκ των τεράτων πιότερο φοβού τον ίδιο το ΦΟΒΟ Στο εξής εγώ τις επαφές μαζί του σύριζα τις κόβωΚαι γράφω για την αδελφή, τη μάνα, τη ΓΥΝΑΙΚΑ,τη ΜΑΙΑ και συνάδελφο -μπορεί- σε χρόνια δέκα.Για σένα που σου κλείσανε με ΑΠΕΙΛΕΣ το στόμαΓια σένα που…
Μια μπλε μαξιλαροθήκη κρέμεται στο απέναντι μπαλκόνι μαζί με κάποια άλλα ρούχα. Αν κοιτάξεις την μπουγάδα δεν την παρατηρείς εξ αρχής. Κρέμεται πίσω ακριβώς από κάτι μπλούζες, χωμένη ανάμεσα σε εσώρουχα και κάλτσες. Κι όμως, για εμένα ξεχώριζε από την πρώτη στιγμή. Το χρώμα της μου θυμίζει αυτό το μπλε της θάλασσας μετά την ανατολή.…
Την βλέπεις να κάθεται ανέμεληανέγγιχτη από το βάρος στο βλέμμα σουστο μπαρ που ήθελες να παςαλλά ποτέ δεν έβρισκες τραπέζι. Παρατηρεί τα σύννεφα να σκαρφαλώνουνπάνω από τις πολυκατοικίες στον ορίζονταπέρα από κάθε υψόμετρο που ατένισεςμε τα άτολμα ηττημένα σου μάτια. Ποτέ δεν πλησίασες αρκετάνα μυρίσεις την αλμύρα ενός χαμόγελουνα σκάει πάνω σου σαν κύμα θύελλαςπροτού…
Δίνεις την ψυχή σου, γιατί; Έχεις σκεφτεί; Μακάρι να ήταν η ανιδιοτέλεια ο υπαίτιοςΌμως πολύ φοβάμαι πως εσύ κρύβεσαι από πίσωΈδωσες τη ψυχή σου, αλλά όχιΌχι από ανιδιοτέλεια τελικά, αλλά από φόβο μήπως και τη θρυμματίσεις Την έδωσες και την δίνεις επειδή δεν είναι πλέον ασφαλής μαζί σουΊσως να μην ήταν και ποτέΚαι τι δεν θα…
Το αργό πετάρισμα των χειλιών σου, καρδιοχτύπι που διεγείρουν τα κρύα μου δάκτυλα στο μαλακό σου δέρμα. Το δέρμα γαλάζιο σε βαθύ μπλε φωτισμό θυμίζει σμάλτο οξειδίου του κοβαλτίου, αν και δεν σπάει, μα σχεδόν λιώνει. Θραύσματα γυαλιού καρφωμένα στο έδαφος στέκονται στο ύψος μου καθρέφτες μαυρισμένοι, τα χιλιάδες μικρά ραγίσματα, ρυάκια που κυλά το…
Έχουν πλάκα οι ζωές μας τελικάΤριγυρνάνε και μπλέκονται ξανά και ξανά Δε βαριούνται και ας πιστεύουν πως ξέρουν πολλάΣυνηθίζουν στην ιδέα του για μια τελευταία φοράΥπνοβατούν σε κρεβάτια κενάΚαι νομίζουν πως ζουν σε όνειρα τρελάΤις κατευθύνσεις δε γνωρίζουν αρκετάΧαμογελούν εκεί που δε θα έπρεπε κανονικάΜα υπάρχουν και κινούνται σε πιασμένα δίχτυα τελικά Moschaz Photography credits:…
Να ξεκαθαρίσω ότι ανέκαθεν με θεωρούσα σκυλομαμά, ενώ ,αντίθετα, ποτέ δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις γάτες. Το ότι επίσης η μητέρα μου και το αγόρι μου ανταγωνίζονται στην απέχθεια τους για εκείνες, περιττό να πω ότι δε βοήθησε καθόλου την κατάσταση. Μέχρι που η κολλητή βρήκε ένα παραπεταμένο και αρρωστούλι γατάκι, σχεδόν νεογέννητο, έξω από το…
Σήμερα, 18 Σεπτεμβρίου, συμπληρώνονται έξι χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Γνωστός για πολλούς, φίλους για άλλους, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος πιστός στις ιδέες και τα πιστεύω του.
Δείτε την αρχική δημοσίευση 361 επιπλέον λέξεις
Εδώ είμαστε ξανά, το ροζ αγόρι είναι μέρος του εαυτού μου. Είναι ένα κομμάτι αναπόσπαστο από ’μένα. Μας κοιτάω στον καθρέπτη και δε βλέπω δύο, μα ένα. Αρμόζει πλέον να χρησιμοποιώ το πρώτο πληθυντικό, εφόσον το ροζ αγόρι και εγώ είμαστε ο ίδιος άνθρωπος. Μία φωνή, ένα συναίσθημα, ένας στόχος και μία πληγή. Εμείς, βλέπεις,…
Όλης της πόλης οι σοβάδες με μια εγερτήρια ροζ ηδονή μεθούν στην όψη του κουρασμένου ήλιου π’ αφήνει τον ιδρώτα του να λούσει τους λόφους της. Όλα λάμπουν μπρος στις κόρεςτων ματιών μου· Όλα, μα περισσότερο εσύ, πουστην τζαμαρία ενός σπιτιού, όχι μονάχα μια σταγόνα του, μα ολάκερο τον ήλιο μπόρεσες να κλέψεις και να τον φέρεις στο πρόσωπό μου, για να μου ξεφωνισει,…
Τέσσερις τοίχοι που με πνίγουν, μέρα νύχτα κοιτάω το ταβάνι, νοιώθω να με πλησιάζει, να θέλει να με πλακώσει. Στα αυτιά μου ο θόρυβος της πόλης ηχεί σαν κάτι ξεχωριστό, σαν κάτι που μου δίνει δύναμη να υπάρχω. Τον τελευταίο καιρό γελάω σπάνια. Τα μάτια μου έχουν κουραστεί από το κλάμα. Ναι, κλαίω συχνά, δε…
Περπατώντας στο δρόμο, με χτυπάει μια ανάμνηση στα μούτρα. Μάλλον, ένα συναίσθημα μιας άλλης περιόδου,ενός κρύου καλοκαιριού. Μεταφέρθηκα άμεσα στην εικόνα του μυαλού μου. Στο μέρος που ανήκε αυτή η μυρωδιά. Επισκέφτηκα τα γνωστά μας κατατόπια, ακολουθώντας το άρωμα της ανάμνησης. Θυμήθηκα την ένταση της καρδιάς μουόταν ζούσα χωρίς συναισθηματικά όρια. Ήξερα ότι ερχόταν η…
