Τα κείμενα μας είναι ο εμετός του μυαλού μας
Το κλάμα και ο οδυρμός των πιο προσωπικών μας πτυχών
Τα κείμενά μας είναι εμείς
Ταυτόχρονα είναι όλα όσα δεν είμαστε Συνεχίστε την ανάγνωση
Τα κείμενα μας είναι ο εμετός του μυαλού μας
Το κλάμα και ο οδυρμός των πιο προσωπικών μας πτυχών
Τα κείμενά μας είναι εμείς
Ταυτόχρονα είναι όλα όσα δεν είμαστε Συνεχίστε την ανάγνωση
Σαν σήμερα, 22 Μαρτίου, γεννήθηκε ο Μαρσέλ Μαρσώ. Ή αλλιώς, ένας άνθρωπος που απέδειξε περίτρανα πόσο λίγη σημασία έχουν οι λέξεις -τουλάχιστον συγκριτικά με τις πράξεις μας και όλα τα άλλα μέσα έκφρασής μας. Η φήμη του ως μίμος έφτασε στα πέρατα του κόσμου, ειδικά μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο όπου θεωρείτο ο μόνος που ανέστησε την τέχνη του μιμικού θεάτρου. Πώς κατάφερε όμως να προσεγγίσει τόσον κόσμο, χωρίς στην τέχνη του να αρθρώνει λέξη; Συνεχίστε την ανάγνωση
Τα δωμάτια του μυαλού μου είναι κλειδωμένα και πολλά.
Μέσα τους κρύβονται θηρία και χτικιά.
Τα δωμάτια του μυαλού μου είναι σκονισμένα και φτωχά.
Σαν τους χτύπους της ψυχρής μου καρδιάς. Συνεχίστε την ανάγνωση
Βλέποντας μία ταινία του Tim Burton στον δικό μας ρεαλιστικό κόσμο, μέσα από τη δύναμη της εικόνας διεισδύουμε σε μία άλλη διάσταση, σκοτεινή και εκκεντρική, που μας παρασέρνει.
Μοναδικός στο έργο του, ο Tim burton δημιουργεί μία γοτθική πραγματικότητα με σουρεαλιστικά στοιχεία βάζοντας έναν κωμικοτραγικό τόνο. Συνεχίστε την ανάγνωση
Δύο μικρά ματάκια να σε κοιτούν με λατρεία. Τέσσερα ποδαράκια να πατάνε πάνω σου κάθε πρωί. Βοηθητική η συντροφιά των ζώων. Πάντα τα λάτρευα. Τα προτιμώ απ’ τούς ανθρώπους. Συνεχίστε την ανάγνωση
-Ξέρεις… Πέρασε μια δεκαετία και ξέχασες πού είμαστε. Περίμενα τουλάχιστον να θυμόσουν ποιοι είμαστε…
–Δεν ξέχασα τίποτα. Απλά οι προτεραιότητες και οι ληξιπρόθεσμοι λογαριασμοί μου με κυνηγούν.
-Απάντησε με ειλικρίνεια. Δεν έχεις βαρεθεί να λες ψέματα στον εαυτό σου; Συνεχίστε την ανάγνωση
Πρώτες σκέψεις: πέτρινα σπιτάκια, κάστρο, ρακόμελο, ναργιλές, λίμνη, πίτα, ασήμι, Ζαγόρι, μπακλαβάς και κανταΐφι.
Όντας ο πασχαλιάτικος και καλοκαιρινός μου προορισμός για 19 χρόνια, καθώς και η μισή μου καταγωγή, ετοιμάσου για καλό προμοτάρισμα. Συνεχίστε την ανάγνωση
Υπήρχε μια εποχή λίγο πιο ρομαντική, που το κέντρο της ήταν μια μάντρα. Η περίφημη »Μάντρα του Αττίκ». Μίμοι, αυτοσχέδιοι ηθοποιοί, παρουσιαστές, τραγουδιστές και όλος ο μαγικός κόσμος της σκηνής περνούσε από εκεί. Υπεύθυνος εκείνης της συμπυκνωμένης έκρηξης συναισθημάτων ήταν ο Κλέων Τριανταφύλλου ή αλλιώς, Αττίκ. Συνεχίστε την ανάγνωση
Το βιβλίο 100+1 Κλειδιά της Διπλανής Πόρτας δημοσιεύτηκε και είναι έτοιμο προς πώληση. 100+1 έργα από διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικές σκέψεις και προβληματισμούς. Μέσα στο βιβλίο θα βρεις ποιήματα και πεζά, κατάλληλα για κάθε είδος αναγνώστη. Παρακάτω, παραδίδουμε το Δελτίο Τύπου για περισσότερες πληροφορίες. Συνεχίστε την ανάγνωση
Νύχτες σαν κι αυτές,
εύχομαι να μπορούσα να πραγματοποιήσω
το αδύνατο· να γυρίσω πίσω τον χρόνο,
να ξεμπλέξω το νήμα των γεγονότων,
το τόσο περίτεχνα σχηματισμένο
από τις τότε βουλές των ανθρώπων
και το χάος του κόσμου. Συνεχίστε την ανάγνωση
Τι απέγιναν τα όνειρα που κάναμε όταν ήμασταν μικροί; Τότε θέλαμε να σώσουμε τον κόσμο και να βλέπουμε τις μικρές καρέτα-καρέτα στην Ζάκυνθο να αναζητούν την θάλασσα, έχοντας βγει από τα αβγά τους (ή τα αυγά τους). Δεν μας ένοιαζε αν θα λερώσουμε, αν θα κουραστούμε γρήγορα, αν θα βαρεθούμε στην πορεία ή τι θα κάνουμε αν βρεθεί κάτι καλύτερο στο δρόμο μας. Συνεχίστε την ανάγνωση
Τελειώνοντας για μία ακόμα φορά την 7η σεζόν του “Friends” στο Netflix κάνω ένα διάλειμμα για να σας κάνω μία μικρή ιστορική αναδρομή. Συνεχίστε την ανάγνωση
Πριν απ’ όλα, θα πάμε λιγάκι πίσω στο χρόνο. Στις 7 Οκτωβρίου 2008, ξεκινά η προβολή της σειράς «Άγρια Παιδιά» στο κανάλι Mega. Το σενάριο της σειράς υπογράφει ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης, ενώ η σκηνοθεσία είναι του Χρήστου Νικολέρη. Ο λόγος για τέσσερα «άγρια» παιδιά, το Νικόλα, τον Πέτρο, τον Γιάννη και το Χρήστο, (Νικόλας Αγγελής, Σταύρος Σβήγκος, Αντίνοος Αλμπάνης και Μιχάλης Οικονόμου) που καλούνται να αντιμετωπίσουν την καθημερινή ζωή στην κοινωνία και τους δρόμους της Αθήνας. Μια δραματική και κοινωνική σειρά που χάρισε μηνύματα, μαθήματα και αλήθειες. Ο 1ος κύκλος αποτελούταν από 20 επεισόδια. Κάθε επεισόδιο συνοδευόταν από μια αφήγηση μιας ιστορίας – ενός διδάγματος, καλύτερα. Το κάθε δίδαγμα το αφηγούταν ένας από τους τέσσερις ηθοποιούς. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ρημαδιασμένη φασαρία. Οι κόρνες των φτηνιάρικων αλλά καλογυαλισμένων αμαξιών με ξυπνάνε νωρίς. Τους ακούω να τσακώνονται στο φανάρι ενώ εγώ φτιάχνω τον καφέ μου. Κάθε βρισιά που ξεστομίζουν διαπερνάει το τύμπανο μου σαν σειρήνα. Δεν χρειάστηκα ξυπνητήρι και σήμερα. Συνεχίστε την ανάγνωση
Τη Marvel την ξέρουμε όλοι. Τους ήρωές της, οι περισσότεροι. Τον δημιουργό των μεγαλύτερων ηρώων της, Stan Lee, λιγότεροι. Τα κόμικς τα έχουν διαβάσει οι πιο φανατικοί και -μεταξύ αυτών- τους Defenders τους ξέρουμε όσοι καιγόμαστε στο Netflix. Αν δεν ξέρεις για ποιους μιλάω, συνέχισε την ανάγνωση (για τους περίεργους: ο πρώτος μήνας του Netflix είναι δωρεάν. Σου φτάνει να δεις κάμποσα από αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω). Ο καθένας από αυτούς έχει «αναλάβει» και παρουσιάζει ένα διαφορετικό κοινωνικό ζήτημα καθολικής σημασίας και το τυλίγει γύρω από το χάρισμά του. Μιλάω για τον κάθε έναν από αυτούς τους ανθρώπινους ήρωες ξεχωριστά, οι σειρές των οποίων μπλέκονται μεταξύ τους και γίνονται μία. Συνεχίστε την ανάγνωση
«Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας. Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για μια έκτακτη είδηση. Έντονα επεισόδια γίνονται σήμερα από το μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Εξοργισμένοι αναρχικοί πετάνε χημικά και σπάνε τις βιτρίνες μαγαζιών, ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις κάνουν ο, τι καλύτερο μπορούν για να κατευνάσουν την κατάσταση.» Συνεχίστε την ανάγνωση
Είναι αναπόφευκτο ο χώρος του θεάματος να επηρεαστεί από την αληθινή ζωή, πολλές φορές όμως με τρόπο διαστρεβλωμένο. Ένα καλό παράδειγμα είναι το ζήτημα της ψυχικής υγείας. Δυστυχώς, οι παλιότερες αλλά και πολλές από τις πιο πρόσφατες ταινίες ή σειρές απεικονίζουν την ψυχική διαταραχή ως κάτι επικίνδυνο και ακραίο και -ακόμα χειρότερα- γελοίο. Μπορεί μάλιστα να χρησιμοποιούν τις λέξεις “τρελός” και άλλες παρόμοιες άκριτα και χωρίς περαιτέρω ψάξιμο. Συνεχίστε την ανάγνωση
«With Tired Eyes, Tired Minds, Tired Souls, We Slept”
Αυτό είναι το όνομα του δέκατου έκτου επεισοδίου, της τρίτης σεζόν, της αγαπημένης μου σειράς One Tree Hill, and slept we did, για να ξεπεράσουμε ένα τόσο βαρύ και συγκλονιστικό επεισόδιο. Συνεχίστε την ανάγνωση
Είναι μεσημεράκι, γύρω στις δύο και μισή. Έχει μόλις ξυπνήσει από το ξενύχτι, κάθεται όρθιος και κοιτάει κάτω για λίγες στιγμές. Προσπαθεί να θυμηθεί αν του μείνανε τσιγάρα από χθες. Δυστυχώς, όχι. Βάζει σορτσάκι, παίρνει κλειδιά και φεύγει για το περίπτερο. Χωρίς μπλούζα ή παπούτσια. Ποιος νοιάζεται; Συνεχίστε την ανάγνωση
Επεισόδιο ένα:
Σήμερα αναπόλησα το χτες, νοστάλγησα το μέλλον και απέφυγα το παρόν. Κολλημένος στο χαμόγελο που δεν μου έδωσες, χαμένος σε όσα μου χάρισες, στις στιγμές που μάζεψα, διατρέχω τις σκηνές του παρελθόντος για να βρω αυτό που δεν πρόκειται να βρω, όπως μάλλον δεν το είχα βρει και τότε, στο παρελθόν. Γιατί ανήκει μόνο στην φαντασία του παρελθόντος, καθώς προϋποθέτει να είναι απρόσιτο τώρα και για πάντα. Ίσως το βρω μην βρίσκοντάς το. Συνεχίστε την ανάγνωση
Είναι και κάτι μέρες τόσο έντονες και κουραστικές που το μόνο πράγμα που θες, είναι να γυρίσεις στο σπίτι, να κουκουλωθείς κατω από το πάπλωμα και να λιώσεις βλέποντας όσα επεισόδια αντέξεις από την αγαπημένη σου σειρά. Συνεχίστε την ανάγνωση
Η περίοδος καρναβαλιού. Τα πάρτυ αμέτρητα και το κέφι αβυσσαλέο. Μέσα σε μία φρενίτιδα φανταχτερών στολών, εντυπωσιακών μασκών και περίεργων βαψιμάτων. Γινόμαστε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από την πραγματικότητά μας. Διασκεδάζουμε, φωνάζουμε, χορεύουμε. Ταυτόχρονα, όμως, κάνουν την εμφάνισή τους και τα στιχάκια από τους “αντισυμβατικούς”, αυτούς που διαφοροποιούνται από το σύνολο. Τα παραδείγματα πολλά, οι αναφορές μου συγκεκριμένες… Συνεχίστε την ανάγνωση
Ο Chuck Norris δεν είναι απλώς ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά και ο πρωταγωνιστής χιλιάδων ανεκδότων. Με αφορμή τα εβδομηκοστά ένατα γενέθλια του Αμερικανού ηθοποιού φανερώνουμε οχτώ πράγματα που δεν ξέρετε για εκείνον. Συνεχίστε την ανάγνωση
Χθες, 8 Μαρτίου και Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, είδαμε γυναίκες, οι οποίες σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, τόλμησαν να αναδειχθούν και να κάνουν τα πρώτα βήματα προς το φεμινισμό, αποτελώντας παράδειγμα για πολλές γυναίκες μέχρι και σήμερα. Γυναίκες επιστήμονες, της διπλανής πόρτας, γυναίκες του χθες και γυναίκες του σήμερα. Παρακάτω, εμπλουτίζουμε τη λίστα μας, με πέντε ακόμη γυναίκες.
Βρες το προηγούμενο άρθρο εδώ. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ακολουθούν μερικά από τα (προσωπικά μου αγαπημένα) παραδείγματα του πόσο συναρπαστικές γυναίκες έχουν περάσει από αυτό τον κόσμο…
Φεύγω. Όπως αρμόζει. Μ’ έναν σιωπηλό αναστεναγμό. Φεύγω με την αφέλεια του παιδικού ενθουσιασμού. Σαν το πρώτο χιόνι που λιώνει μόλις φιλήσει την άσφαλτο. Φεύγω με την πίκρα κάθε καλοκαιριού, κάθε ξενυχτιού στη παραλία, κάθε κύματος στη παραλία – κάθε παραλίας. Κάθε γκρίνιας σου μετά:
«Πού ήσουν; Σε περίμενα!» Συνεχίστε την ανάγνωση
Κάποιος σήμερα μου θύμισε
πως
οι ψυχές μας είναι ίδιες. Συνεχίστε την ανάγνωση
Επανάλαβε μετά από μένα:
Ξέρεις τι συμβαίνει.
Ξέρεις ακριβώς τι πρόκειται να πάθεις.
Όχι, όχι! Μην το αφήνεις να σε καταπιεί.
Μην χάνεις τον έλεγχο.
Θα χάσεις. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ξυπνάς και πριν ανοίξεις τα μάτια σου περιμένεις να έχουν αλλάξει όλα… Ξέρεις πως είναι αδύνατον αυτό, όμως εγώ σε αγαπάω πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Εγώ σε προσέχω όταν σε διώχνουν οι άλλοι. Ό,τι και να γίνει, εγώ θα είμαι εδώ για σένα ξέροντας την κάθε σπιθαμή σου και δουλεύοντας πάντα τον ατέρμονο φόβο σου. Συνεχίστε την ανάγνωση
Η άνοιξη μπήκε στην πόλη. Ο ήλιος έκαιγε τα πρόσωπά μας. Τα χοντρά μπουφάν, τα καπέλα και τα κασκόλ μάς εγκατέλειψαν για φέτος. Ευδιάθετοι άνθρωποι απολαμβάνουν την Κυριακή τους. Άλλοι, κατσουφιασμένοι, περπατούν με σκυμμένα τα κεφάλια τους στο δρόμο. Συνεχίστε την ανάγνωση
Πόσο φοβόσουν;
Τη στιγμή που έρχεται, καθόμαστε,
βυθισμένοι στην κόκκινη λάσπη,
τον ήλιο απωθούμε με χέρια μισολιωμένα,
τυφλοί με καμένες ίριδες. Συνεχίστε την ανάγνωση
Μιλήσαμε για το τι να δεις στο Άμστερνταμ, πού (και πώς) να διασκεδάσεις, ρίξαμε μια ματιά στο μουσείο του Van Gogh και τώρα ήρθε η στιγμή να τοποθετήσουμε σε εικόνες κάποια από αυτά τα μέρη. Παρακάτω μια συλλογή φωτογραφιών, από διάφορες τοποθεσίες της ξακουστής πρωτεύουσας. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ζούμε σε μια εποχή με σαφώς λιγότερο έκδηλες διακρίσεις προς συγκεκριμένες ομάδες ατόμων, αλλά που εξακολουθούν να υπάρχουν σε βαθμό ανεπίτρεπτο. Σαν να μην έφτανε η νοοτροπία όσων εκδηλώνουν τέτοιου είδους συμπεριφορές, υπάρχουν ακόμα νόμοι που τις ενισχύουν. Δυστυχώς, ακόμα κι όταν τέτοιοι νόμοι παύουν να είναι σε ισχύ, τα κατάλοιπα τους παραμένουν για πολύ καιρό ακόμα. Συνεχίστε την ανάγνωση
Η θλίψη μου μοιάζει σαν μια μορφή έξω από το παράθυρο του σπιτιού μου – το παράθυρο του μυαλού μου.
Κάποιες φορές την αγνοώ. Χάνομαι στην ρουτίνα της καθημερινότητας, στις υποχρεώσεις, στα πρέπει, στα θέλω.
Κάποιες φορές την νικώ. Βάζω δυνατά τη μουσική να μην ακούω τις ανάσες της και πνίγω τις κραυγές της με γέλιο. Συνεχίστε την ανάγνωση
Πάνω σε μία σφαίρα τοποθετημένη κάπου σε μια μικρή γωνιά του απείρου, κινούνται και καταστρέφουν πλάσματα παράξενα- οριακά παρανοϊκά πλασμένα. Αυτή η σφαίρα που με τον καιρό έμαθα να ονομάζω Γη, ποτέ όμως σπίτι, κάποτε ήταν όμορφη. Είχε όλα όσα χρειάζονταν αυτά τα μικρά πλάσματα για να ζήσουν, να ευδοκιμήσουν, ακόμη και να εξαπλωθούν. Μα είχε κι έναν σημαντικό περιοριστικό όρο- δεν επέτρεπε την απληστία. Έδωσε στα μικρά πλασματάκια όλα όσα χρειάστηκαν, μα τα συμβούλεψε να είναι σοφά και να φροντίσουν να καταναλώνουν έντιμα και με φειδώ τα αγαθά αυτά. Συνεχίστε την ανάγνωση
Τρέχουμε όλη την ζωή μας για να μην χάσουμε χρόνο. Λες και γίνεται να είναι χαμένος. Λέμε για χαμένα χρόνια, για χαμένους μήνες και δεν καταλαβαίνουμε το πιο απλό: ό,τι επιλέγεις δεν είναι χάσιμο χρόνου. Είναι καλή ή κακή επιλογή. Όχι, δεν είσαι πίσω επειδή οι άλλοι πάνε πιο γρήγορα. Συνεχίστε την ανάγνωση
Αν είσαι φοιτητής στην Αθήνα και ειδικά στο Ε.Κ.Π.Α. ξέρεις πολύ καλά την οδό Ούλωφ Πάλμε στου Ζωγράφου. Πολύ πιθανόν να μην έχεις ιδέα τι είναι αυτό και η φαντασία σου να οργιάζει. Αρχικά είναι το όνομα ενός Σουηδού σοσιαλδημοκράτη πολιτικού και πρωθυπουργού. Σήμερα με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, της δολοφονίας του για την ακρίβεια, που συνέβη πριν 37 χρόνια, θα καταλάβεις ότι αυτή η οδός κρύβει πολλά περισσότερα απ’ όσα θα περίμενες. Συνεχίστε την ανάγνωση
Σε πολυθρόνα φθαρμένη από το πέρασμα των χρόνων,
Κάθομαι απελπισμένος, προσπαθώντας να ανεχτώ την κατάσταση
Ελπίζω σε μια διέξοδο σωτήρια για την ψυχή
Μια παιδική φωνή μου σιγοτραγουδά παλιά ξέγνοιαστα τραγουδάκια ξανά και ξανά Συνεχίστε την ανάγνωση
Άτιμες αισθήσεις… Ξέρεις για ποιες λέω… Για εκείνες που εκεί που κάθεσαι χαλαρός και βλέπεις τη σειρά σου, ή εκεί που περπατάς αμέριμνος χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα, μπορούν να σε γεμίσουν αμέτρητες σκέψεις συνοδευόμενες από ηχηρά συναισθήματα.
Άτιμες αισθήσεις… Ξέρεις για ποιες λέω….Αυτές που σε συνοδεύουν καθημερινά, σε ολοκληρώνουν. Σε βοηθούν να αντιληφθείς τον κόσμο σου αλλά δεν τους δίνουμε την σημασία που τους αναλογεί. Αυτές οι πέντε, οι γνωστές : η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση και η αφή. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ως ορισμός η αλληγορία είναι ο προφορικός λόγος ή το γραπτό κείμενο που εμπεριέχει βαθύτερα νοήματα ή υπαινιγμούς που δεν είναι εύκολα αντιληπτά. Ευρέως γνωστή είναι η αλληγορία του Σπηλαίου. Ο Πλάτωνας προχώρησε στην συγγραφή της αλληγορίας για να καταδείξει την έλλειψη της παιδείας με έναν διάλογο μεταξύ Γλαύκωνα και Σωκράτη. Μια αλληγορία η οποία είναι διαχρονική. Ωστόσο, δεν θα σταθώ εκεί. Γιατί αλληγορίες βιώνουμε όλοι καθημερινά. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ένας, δυο, τρείς
άνθρωποι πολλοί.
Φίλοι, γνωστοί, έρωτες
κανείς εδώ για εμένα πια. Συνεχίστε την ανάγνωση
Βρέθηκα στην πόλη του Κέιμπριτζ στα μέσα του Αυγούστου για μία εβδομάδα περίπου, για την παρουσίαση μιας ακαδημαϊκής έρευνας. Ως λάτρης του κρύου και γενικά του βορρά, δε ζήλεψα καθόλου που περπατούσα στα πεσμένα καφέ φύλλα και χρειαζόμουν ζακέτα και ομπρέλα, όσο άλλοι κολυμπούσαν και απολάμβαναν τον ήλιο. Το αεροδρόμιο που θα σας εξυπηρετήσει περισσότερο για να ταξιδέψετε στην Αγγλία είναι το Στάνστεντ, που έχει πολλές πτήσεις χαμηλού κόστους και απέχει μόνο μισή ώρα με το τρένο από την πόλη. Συνεχίστε την ανάγνωση
Το πρόβλημα δεν είναι στις αναμνήσεις.
Στα ουτοπικά λόγια και τα πανέμορφα εγκλήματα.
Το θέμα δεν είναι στις εικόνες.
Στις ομηρικές ζωές και τα τραγικά πρόσωπα.
Ο πόνος δεν υπάρχει στα δωμάτια.
Στις έντονες αντιδράσεις και τις καθορισμένες παρουσίες.
Η θλίψη μου δεν χωράει στις νύχτες.
Στις κενές καταστάσεις και τις περίπλοκες σχέσεις. Συνεχίστε την ανάγνωση
Με άλλα λόγια, 10 πράγματα που πρέπει να βάλω στόχο να κάνω μόλις σβήσω τα 19 κεράκια. Έχω 365 μέρες να πραγματοποιήσω αυτά τα επιτεύγματα. Λοιπόν έχουμε και λέμε: Συνεχίστε την ανάγνωση
52 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη γέννηση του υπέρτατου Kurt Cobain. Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη κάποιων, να θυμίσουμε ότι είναι η κιθάρα και η φωνή των Nirvana (Ξέρεις… Εκείνο το logo με την κίτρινη φάτσα που τη φοράνε και άτομα που το περνάνε για τη μάρκα παγωτού… Αυτό). Υπάρχουμε και όλοι εμείς που ξέρουμε τη μπάντα και τα τραγούδια τους (Όχι, το Come as you are και το Smells Like teen spirit από μόνα τους δεν μετράνε) και ίσως κάποιοι γνωρίζουμε και για τα λοιπά ταλέντα του αποθανόντα Κερτ.
Γράφω πάλι. Μόνο έτσι ανακουφίζονται οι σκέψεις μου (κάποιες φορές τουλάχιστον). Τι θα ήμασταν χωρίς τις αναμνήσεις μας; Νομίζω απλά άβουλα όντα. Βασικά, πιστεύω δεν θα μπορούσαμε καν να επιβιώσουμε. Χωρίς τις σκέψεις; Πάλι το ίδιο. Συνεχίστε την ανάγνωση
Αφήνω τους άξονες βλεμμάτων κενούς,
Χωρίς τα δακτυλίδια των κυκλικών αισθήσεων,
Μένουν στύλοι στερημένοι μιας αναμονής χαμένης,
Να δείχνουν, υπονοώντας, με την απουσία το απόν,
Να ρίχνουν, αριθμώντας, τις μαχαιριές των σιωπών. Συνεχίστε την ανάγνωση
Για κάποιους είναι απλά άψυχα πράγματα. Για κάποιους από μας είναι κάτι πολύ παραπάνω. Το κάθε πράγμα που υπάρχει μέσα στο σπίτι μας είναι και ένα κομμάτι μας. Ακόμα και το πιο μικρό πράγμα μέσα στο σπίτι κουβαλάει κάτι. Θυμίζει πράγματα και είναι συνδεδεμένο με κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και με συγκεκριμένα συναισθήματα. Συνεχίστε την ανάγνωση
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
The Old Hare – Ο Γερολαγός
Η θεατρική ομάδα της Dead Company μετατρέπει ένα αλλόκοτο παραμύθι σε μια mix media παραγωγή, ένα “performance theater”, όπου ενσωματώνονται ευφάνταστα: Στοιχεία κινηματογράφου, stop motion animation, παντομίμα και θέατρο σκιών, παρέα με πλούσιο ηχητικό υλικό, χαρακτηριστική σκηνογραφία – κοστούμια αλλά και φωτιστικό σχεδιασμό εξπρεσιονιστικού τύπου! Συνεχίστε την ανάγνωση
Μετά από την κατανάλωση ενέργειας και εγκεφαλικών κυττάρων στα μουσεία και στις γκαλερί, έρχεται η πιο ωραία ώρα της ημέρας:
Το φαΐ.
Για την υπόθεση αυτή πρέπει να γνωρίζεις μερικά βασικά εμπόδια: Συνεχίστε την ανάγνωση
Μεγαλώνοντας μέσα στις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα η λέξη πόλεμος ηχεί γνώριμα στα αυτιά μου. Συχνά έχω ακούσει για πολέμους που συμβαίνουν σε περιοχές αρκετά μακριά από εμένα, έχω πληροφορηθεί για την εξέλιξη τους, έχω δει εικόνες νεκρών σωμάτων και έχω συγκινηθεί με ιστορίες παιδιών που έχουν χάσει τις οικογένειές τους. Συνεχίστε την ανάγνωση
Πριν αναφερθούμε σε μία από τις πιο επαναστατικές φωτογραφίες των τελευταίων δεκαετιών, θεωρώ απαραίτητο να κάνουμε έναν περίπατο στη ιστορία της αδιάκοπης διαμάχης μεταξύ των Παλαιστίνιων και των Ισραηλινών, η οποία οδηγεί εδώ και χρόνια σε συνεχείς αιματοχυσίες…
Η διαμάχη ξεκινά ήδη από το τέλος του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Κοινωνία των Εθνών δίνει εντολή να βρεθεί η Παλαιστίνη υπό την εποπτεία των Βρετανών. Μερικά χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου, οι Βρετανοί, κάτω από τις πιέσεις των Ναζί και εξαιτίας του μαζικού διωγμού των Εβραίων και του Ολοκαυτώματος, δίνουν την εντολή να δημιουργηθεί ένα κράτος Εβραίων στην Παλαιστίνη. Συνεχίστε την ανάγνωση
Τα memes, (ή μιμίδια, ελληνιστί) δεν είναι παρά εικόνες χιουμοριστικού περιεχομένου με σκοπό να διακωμωδήσουν, να καυτηριάσουν, να χλευάσουν διάφορες εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής (από καθημερινές συνήθειες, έως και πολιτική, επιστήμη, θρησκεία). Τα memes τα τελευταία χρόνια έχουν βρει τεράστια ανταπόκριση στον κόσμο του Ίντερνετ, καθώς μπορούν να είναι αντιπροσωπευτικά για κάθε εθνοτική ομάδα, ιδεολογία, πολιτισμό κλπ. Συνεχίστε την ανάγνωση
Όλη μας η ζωή αποτελείται από στιγμές. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κρατούν αυτές τις στιγμές όπως ακριβώς τις αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, τους δίνουν το στίγμα τους και πολλές φορές τις «μεταμορφώνουν» εντυπωσιακά. Αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται φωτογράφοι. Συνεχίστε την ανάγνωση
Μια εικόνα χίλιες λέξεις, λέει μια γνωστή ρήση, και δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Μπορείς να καταλάβεις χίλια πράγματα από μια φωτογραφία, υπάρχουν όμως και τα άλλα που δεν πρόκειται να διακρίνεις ποτέ, αν δε βιώσεις αυτό που κρύβεται πίσω της. Σε μια φωτογραφία θα φαινόταν αν είχες κάποιο σωματικό, φανερό πρόβλημα. Θα σου έστελναν όλοι ευχές για δύναμη και περαστικά, ενώ δεν θα το θεωρούσαν κάτι παράξενο, ούτε κάτι που σε βάζει στο περιθώριο. Μου έχει μείνει μια φωτογραφία σου, όμως με κάτι που κανείς δεν το βλέπει. Συνεχίστε την ανάγνωση
Για πολλά χρόνια υπάρχει το ερώτημα αν η φωτογραφία είναι μια τέχνη. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν έχει δοθεί -και ίσως δε δοθεί- καθώς ο καθένας έχει μία διαφορετική οπτική. Αυτό όμως δεν υπάρχει και σε μία τέχνη; Η αμφισβήτηση του αν είναι όντως μία Τέχνη ή όχι; Είτε θεωρείται Τέχνη, είτε όχι, το φοβερό σε αυτό το μέσο είναι ότι μέσα από έναν φακό ο κάθε φωτογράφος αποτυπώνει το θέμα που τον ενδιαφέρει ή τον απασχολεί μέσα από τη δική του ματιά αφήνοντας μία προσωπική υπογραφή. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ξέρεις, ο καιρός μπορεί να σε κάνει να επουλώνεις τις πληγές σου, αλλά οι αναμνήσεις είναι ακόμα εκεί… Αυτές είναι υπεύθυνες για την μελαγχολία, αλλά και η ίδια η ύπαρξη αυτού που έχασες. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις, λένε. Συνεχίστε την ανάγνωση
Στα τέλη του 19ου αιώνα, λίγο μετά τη γέννηση της φωτογραφίας, αναδύεται το πρώτο καλλιτεχνικό φωτογραφικό κίνημα, ο πικτοριαλισμός. Όλοι έχουμε δει, λίγο πολύ, ζωγραφικούς πίνακες, οι οποίοι απεικονίζουν ρομαντικοποιημένες εικόνες, λίγο πολύ από μια άλλη πραγματικότητα, με ονειρικά θέματα, ανάλαφρες υπάρξεις και λυρική σύνθεση, όπως οι πίνακες της ρομαντικής περιόδου. Έφτασε κάποια στιγμή η ανάγκη να πειραματιστούν οι καλλιτέχνες με αυτήν την πρακτική και στις φωτογραφίες τους. Συνεχίστε την ανάγνωση
Στα 4 χρόνια μου περίπου, ένα πρωί, τις μέρες εκείνες που έχουμε σταματήσει να πηγαίνουμε πια στη θάλασσα και δε βλέπω πια τη μαμά μου τόσο πολύ -γιατί πρέπει να φύγει, λέει, δε γίνεται αλλιώς- με παίρνει από το χέρι και με πάει σε ένα μεγάλο κτήριο που ονομάζεται, λέει, νηπιαγωγείο. Εκεί θα πηγαίνω κάθε πρωί, θα κάθομαι και θα παίζω με τα άλλα παιδιά, θα τρώω και θα κοιμάμαι και το απόγευμα θα γυρίζω πάλι στο σπίτι. Δεν είναι άσχημα, μου λείπει λίγο το σπίτι μου και τα παιχνίδια μου αλλά έχω πολλά παιδάκια να παίζω και μπορώ να κάνω φασαρία. Συνεχίστε την ανάγνωση
Παλιά μουσική
άλλη εποχή
νοσταλγία στο χρόνο,
χαρά στο περιθώριο… Συνεχίστε την ανάγνωση
Δεν μίλησα. Όταν με υποβάθμισες και με έκανες να αισθανθώ μηδενικό. Όταν με ειρωνεύτηκες για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και εγώ η χαζή γέλασα ψεύτικα.
Δεν μίλησα όταν με κατηγόρησες ενώ είχα δίκιο. Όταν με διέκοψες για να φανεί η επιπόλαια γνώμη σου. Όταν μου φώναξες γιατί πίστεψες πως έτσι αποκτάς δύναμη. Συνεχίστε την ανάγνωση
Αν και το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς για την Βερόνα είναι το πασίγνωστο έργο του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, σου εγγυώμαι ότι δεν είναι το μόνο για το οποίο θα έπρεπε να είναι γνωστή αυτή η πόλη. Πρόκειται για μια πανέμορφη, μεσαίου μεγέθους, μεσαιωνική πόλη, η οποία αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Πάνω κάτω, μπορείτε να την γυρίσεις όλη με τα πόδια και θα το πρότεινα, έτσι ώστε να θαυμάσεις τα μεγαλοπρεπή της κτήρια, να περπατήσεις στα κλασσικά στενά της και να παρατηρείς την ξεχωριστή Ιταλική αρχιτεκτονική της. Άλλος ένας μύθος που θα ήθελα να καταρρίψω για αυτή την πόλη, είναι ότι Συνεχίστε την ανάγνωση
Λατέρνες να χαρίζουν μουσική στον κόσμο.
Καλλιτέχνες να φωτίζουν την πόλη.
Ιστορίες από μικρούς, που βουνά αποδείχτηκαν και η ομορφιά τους καίει ακόμα.
Στενά και δρόμοι που ελευθερία και έρωτα γεμίσαν. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ζαλίζομαι πολύ και δεν μπορώ να περπατήσω. Πάλι μεθυσμένος είμαι. Ποτέ θα σταματήσω να κάνω λάθη; Πότε. Αυτή είναι η απάντηση. Όμως κάτι μου λέει ότι είμαι καλύτερα τώρα. Δίχως αυτή την έκφραση. Χωρίς να χρειάζεται 8 από τα 10 τηλέφωνα να σκέφτομαι το ίδιο: Αξίζω γι’αυτήν; Συνεχίστε την ανάγνωση
Δεν αρκεί να γνωρίζεις ότι η Λευκωσία είναι μια πόλη… έκαστος στο είδος της, αλλά και πού να πας για να περάσεις υπέροχα. Προφανώς όταν είσαι φοιτητής, θέλεις να περνάς ωραία με κάθε τρόπο. Μπορεί η Λευκωσία να μην είναι διάσημη για τη φοιτητική ζωή της παρά μόνο τα τελευταία χρόνια. Μένοντας όμως τέσσερα χρόνια σε μια πόλη, βρίσκεις μέρη να περνάς καλά, θες δε θες. Θα λατρέψετε και εσείς τα δικά μου αγαπημένα μέρη, και στις επόμενες γραμμές θα καταλάβετε γιατί… Συνεχίστε την ανάγνωση
Κάτι πονάει. Κάτι πάντα πονάει.
Λες ότι είσαι καλά και το εννοείς. Θέλεις να το εννοείς.
Όμως κάτι πονάει. Κάτι πάντα πονάει.
Και προσπαθείς να το σταματήσεις. Παλεύεις καθημερινά για να το κάνεις να μην πονάει πια. Συνεχίστε την ανάγνωση
Θα αφήσουμε λίγο πίσω τα στερεοτυπικά και τα ρομαντικά που περικλείουν συνήθως τα γραπτά μου και θα μιλήσουμε ειλικρινά και αντικειμενικά. Η ομορφιά είναι παντού. Και όχι, δεν θα μιλήσω για τον ουρανό, τη φύση, τον ήλιο και τα αστέρια. Σήμερα αποφάσισα να δώσω στους ανθρώπους, στους φίλους, στην οικογένεια μου ακόμα και στους αγνώστους στο δρόμο, αυτό που αξίζουν. Συνεχίστε την ανάγνωση
Μια βόλτα βράδυ στο κέντρο. Αρκετό περπάτημα με λίγες στάσεις για τσιγάρο. Οι άνθρωποι κάπου διασκεδάζουν, άλλοι κοιμούνται. Πότε δε μπόρεσα να κοιμηθώ τις νύχτες. Επέλεξα να ζω τις ώρες που οι άλλοι κοιμούνται και να κοιμάμαι τις ώρες που οι άλλοι ζούν. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ανοίγω το φως,
διώχνω το σκοτάδι
οι άνθρωποι υπερόπτες
κοιτάνε μιλάνε όλα τα ξέρουν(!)
ικανοί να φτάσουν το τέλειο
μα αποφασισμένοι να μείνουν στο εύκολο. Συνεχίστε την ανάγνωση
Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς το Cinema; Εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο με τις (συνήθως) κόκκινες θέσεις στις οποίες καθόμαστε και βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη μία δισδιάστατη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα μπορεί να αφορά την καθημερινότητα ενός ήρωα μέχρι και έναν κόσμο φαντασίας, όμως εκείνη την ώρα μας απορροφά και μπαίνουμε σε αυτή. Άλλες φορές τα συναισθήματα μίας ιστορίας μάς είναι έντονα, γιατί ίσως ταυτιζόμαστε με κάποιον ήρωα ή ηρωίδα, ενώ άλλες φορές απλώς η ιστορία μας περνά αδιάφορη. Όπως και να ‘χει είναι ένα οπτικοακουστικό ερέθισμα που μας βάζει σε σκέψεις. Συνεχίστε την ανάγνωση
Κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου. Το δεξί σου χέρι χάιδευε τα μαλλιά μου και εγώ χαμογελούσα τόσο ήρεμα με τα μάτια κλειστά. Τα δάχτυλα του αριστερού σου χεριού είχαν μπλεχτεί με τα δικά μου σαν να ήταν ένα και εκείνο ακουμπούσε την καρδιά μου που χτυπούσε κάθε φορά σαν να ήταν η τελευταία. Μύριζες τόσο δελεαστικά και αυτό το δευτερόλεπτο πριν την εισπνοή ήταν ένα μικρό βασανιστήριο για εμένα. Ο δικός μου παράδεισος θύμιζε αυτό το σκοτεινό άτακτο δωμάτιο μα εσύ είσαι ο διάβολος μου. Με καις με το βλέμμα σου. Mε ταπεινώνεις με το άγγιγμα σου. Συνεχίστε την ανάγνωση
Είμαι γυναίκα το πρωί που σηκώνομαι γύρω στις 7.00 για να πιώ τον δυνατό ζεστό καφέ μου μπροστά στην τηλεόραση που σιγοπαίζει στο βάθος του δωματίου. Με τις σκέψεις μου για τα πράγματα που έχω να κάνω μέσα στη μέρα μου να τοποθετούνται γρήγορα στα κουτάκια τους τακτικά και χρονολογημένα. Συνεχίστε την ανάγνωση
Αγάπα τον πλησίον σου, εκτός αν είναι διαφορετικός. Εκτός αν είναι άλλου σεξουαλικού προσανατολισμού ή προτιμήσεων, αλλόθρησκος, άθεος, άλλης εθνικότητας, άλλου χρώματος, ναρκομανής, υπέρβαρος, γυναίκα, αν έχει άλλες ανάγκες και επιθυμίες από σένα, αν υποστηρίζει άλλη ποδοσφαιρική ομάδα ή αν δεν του αρέσει άλλο χρώμα. Γενικά, αγαπάτε αλλήλους, αλλά μόνο αν είναι ίδιοι με σένα. Κάτι σου θυμίζει; Συνεχίστε την ανάγνωση
Η εξεταστική βρίσκεται εν εξελίξει και είναι πλέον κοινό μυστικό (τι μυστικό δηλαδή, ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι) ότι η ύλη πρέπει να βγει, κι ότι ο διαθέσιμος χρόνος για να βγει κυμαίνεται από τις τέσσερις έως και τη μισή μέρα. Έλα όμως που το εγχείρημα «διάβασμα» φαντάζει ακατόρθωτο, και ξαφνικά οτιδήποτε άλλο (ακόμα και το να μαζέψεις το δωμάτιό σου, να πλύνεις τα πιάτα ή και να επανασυνδέσεις τα για χρόνια χαμένα ζευγάρια των καλτσών σου) φαντάζει χιλιάδες φορές πιο ενδιαφέρον, απ’ ό,τι μια οποιαδήποτε άλλη περίοδο της ζωής σου. Συνεχίστε την ανάγνωση
Μερικές νύχτες προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου γιατί δεν πρέπει να αδειάσω το μπουκάλι με τα πολύχρωμα χαπάκια.
Κάποιες, θυμάμαι και ηρεμώ. Άλλες όμως, σαν την σημερινή, ανακαλύπτω απίστευτα κενά στην -θεωρητικά- καλή μνήμη μου και τρομάζω στη σκέψη πως ίσως τελικά να μην έχω κάτι να με κρατάει. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ξέρεις… Πάντοτε μου το έλεγαν. Μια ζωή αυτό έβγαινε από το στόμα όλων: «Να γίνεις καλύτερος» ή ακόμα «Ο καλύτερος». Πάντοτε αναρωτιόμουν, όμως, ποιος μπορεί να είναι αυτός ο «Καλύτερος». Πόσο ακριβώς αξίζει αυτή η θέση; Γιατί να μην είμαι όσο καλός επιλέγω; Το ταξίδι, αν γίνει, συνολικά θα με κάνει μόνο καλύτερο; Ή τον καλύτερο; Συνεχίστε την ανάγνωση
Η αριστουργηματική τραγωδία του Σαίξπηρ, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», ερμηνεύεται για πρώτη φορά στο Λονδίνο, σαν σήμερα, 30 Ιανουαρίου 1595. Το έργο διηγείται την ιστορία δύο κατατρεγμένων εραστών, δύο ερωτευμένων νέων που θα φτάσουν μέχρι τον θάνατο καθώς οι οικογένειες τους δεν είναι σύμφωνες με αυτό το ειδύλλιο. Ο Σαίξπηρ κατάφερε, όχι μόνο να κάνει την τραγωδία ένα από τα δύο πιο γνωστά του έργα (μαζί με τον Άμλετ), αλλά και τα ονόματα Ρωμαίος και Ιουλιέτα να θεωρούνται αρχέτυπα των νέων εραστών, ως σήμερα. Συνεχίστε την ανάγνωση
Πόσες φορές θελήσαμε να εκφράσουμε συναισθήματα και κάτι μας κράταγε; Πόσες φορές βαρέσαμε τα κεφάλια μας στον τοίχο επειδή μιλήσαμε ανοιχτά για όσα σκεφτόμαστε; Σίγουρα βρέθηκαν άνθρωποι που μόλις τους ανοίξαμε τα χαρτιά μας, μας πάτησαν κάτω. Άλλοι σεβάστηκαν τα συναισθήματα και τις επιθυμίες μας. Συνεχίστε την ανάγνωση
Στα προηγούμενα άρθρα μου για το Άμστερνταμ (μπορείς να τα βρεις εδώ), μιλήσαμε για τις μετακινήσεις στην πόλη και για το μουσείο του Van Gogh. Παρακάτω, σας παραθέτω μια λίστα με τα υπόλοιπα μουσεία, γκαλερί και χώρους τους οποίους πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε αν βρεθείτε σε αυτήν την πόλη. Συνεχίστε την ανάγνωση
Σε πολύ μικρή ηλικία, σχεδόν νηπιακή, μαθαίνουμε το αλφάβητο. Μία σειρά είκοσι-τεσσάρων γραμμάτων που γεννήθηκε το 800 περίπου π.Χ. και δομεί τη γλώσσα μας. Περιέχει είκοσι-τέσσερα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους γράμματα, τα οποία, αν συνδυαστούν σωστά, δημιουργούν λέξεις. Συνεχίστε την ανάγνωση
Εν όψη εξεταστικής έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο το όποιο παρουσίαζε αναλυτικά την πολιτική κατάσταση της χώρας μας από τη Χούντα μέχρι και σήμερα. Όπως μπορείτε να συμπεράνετε, το βιβλίο ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικό, διότι την περίοδο εκείνη η αντιπαλότητα των κομμάτων είχε φτάσει στο ζενίθ, η πελατειακή νοοτροπία και ο λαϊκισμός ήταν στο προσκήνιο σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε και γενικότερα η πολιτική κατάσταση της χώρας μας μόνο ανιαρή δε θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Συνεχίστε την ανάγνωση
Driking game πριν διαβάσεις το άρθρο: Κάθε φορά που αναφέρω την λέξη αλκοόλ, πιές κι από ένα σφηνάκι. Δεν έχω πολλές εμπειρίες από ταξίδια, έχω όμως από αλκοόλ. Μέχρι που βγήκα απ’ το σπίτι μου, πήρα την βαλίτσα -που μ’ ανάγκασε η Ryanair ν’ αγοράσω- και πήγα στην Πολωνία και συγκεκριμένα στη Βαρσοβία. Για την ακρίβεια, τα αεροδρόμια που διαλέγει η Ryanair είναι 30 χιλιόμετρα μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή, οπότε έφτασα στο αντίστοιχο Κρυονέρι, αλλά της Βαρσοβίας. Κάπου εκεί έμαθα ότι αυτό που θα κάνουμε δε λέγεται τεμπέλιασμα με αλκοόλ, αλλά αλκοολικός τουρισμός. Συνεχίστε την ανάγνωση
Σαν σήμερα πριν από 126 χρόνια γεννήθηκε στην Ατλάντα μια γυναίκα, σταθμός για τον χώρο της αεροπορίας -και όχι μόνο. Η Bessie Coleman υπήρξε η πρώτη αφροαμερικανίδα με άδεια πιλότου. Κυνήγησε το όνειρο της, πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και έγινε πηγή έμπνευσης για χιλιάδες γυναίκες. Συνεχίστε την ανάγνωση
Λευκωσία, μια πόλη για την οποία έχω γκρινιάξει πολλές φορές, μα ακόμα περισσότερες αγάπησα τις κρυμμένες της ομορφιές. Στα φοιτητικά μου χρόνια, μου δόθηκε ευκαιρία να τη γνωρίσω σαν την παλάμη μου και όχι μόνο να ξεχωρίσω διάφορα αγαπημένα στέκια, αλλά και να μάθω την πολύπαθη ιστορία της. Συνεχίστε την ανάγνωση
Κάποιος, κάποτε μου είχε πει πως θέλει κάποιον να ξέρει πώς να μένει.
Στην αρχή μου είχε φανεί τόσο όμορφη ευχή, τόσο ουσιαστική και σημαντική.
Καθώς πέρναγαν τα χρόνια, καταλάβαινα όλο και περισσότερο πόσο μάταιη και τραγική ήταν.
Στην αρχή νόμιζα πως και εγώ κάτι τέτοιο ήθελα. Τώρα πλέον ξέρω πως δεν μου λείπεται αυτό από την ζωή μου. Συνεχίστε την ανάγνωση
Εγώ για όλους και όλοι για αυτούς.
Σιχάθηκα πια.
Εγώ για όλους και εκείνοι για εκείνους.
Εμένα ποιος με σκέφτεται;
Εγώ είμαι καλά;
Εγώ μήπως είμαι στεναχωρημένη;
Εγωιστικό, θα μου πεις.
Ας είναι.
Κουράστηκα πια.
Δεν θέλω κανέναν τους.
Θέλω να είμαι καλά, και δεν είμαι.
Όχι με τον εαυτό μου, με εκείνους.
Εμένα με αγαπώ.
Όλοι για την πάρτη τους.
Ακόμα κι αυτοί που νόμιζες πως σε νοιάζονται όσο κανείς.
ΥΓ: Μαμά, δεν εννοώ εσένα, σ’ αγαπάω.
Photography credits: Panagiotis Vikatos
Μία λέξη που ακούγεται όλο και περισσότερο τελευταία καθώς έχει ”έξαρση” στην εποχή μας. Μοναξιά σημαίνει: Το “κενο”συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν είναι μόνος του. Δεν είναι εύλογο να αναρωτηθούμε γιατί κάποιος να νιώθει μοναξιά σε μια εποχή που η επικοινωνία είναι τόσο άμεση; Γιατί να είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας και όχι κάποιας παλαιότερης, όπου τα μέσα ήταν πολύ λιγότερα και η επικοινωνία πολύ πιο δύσκολη; Συνεχίστε την ανάγνωση
Αφήνω ένας φως ισχνό ανάμεσα στα δάκτυλά μου,
συγκεντρώνοντας τα αποκόμματα της μέρας
δημιουργώ κολλάζ χρωματιστής εικόνας,
εκφυλίζοντας το πλεόνασμα ασπρόμαυρου της μορφής της, Συνεχίστε την ανάγνωση
Το να είναι κανείς ευαίσθητος, στις μέρες μας θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα. Είμαστε όμως κι εμείς που συνειδητά παραμένουμε ευαίσθητοι και συναισθηματικοί μέχρι αηδίας. Ίσως όλοι να έχουμε πει πάνω σε μια έντονη κατάσταση «Μακάρι να ήμουν ένα αναίσθητο πλάσμα, να μην ένοιωθα και να μην καθόμουν τώρα να σκάω». Ξέρουμε, όμως, καλά πως φυσικά δε θέλουμε κάτι τέτοιο από τους εαυτούς μας, φυσικά και αν το καταφέρναμε δε θα ήμασταν εμείς, αλλά κάποιοι άλλοι. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ας μιλήσουμε ανοικτά.
Η ελευθερία θέλει αυτοθυσία.
Η μάνα είναι ο κύρης του σπιτού.
Τα ταξί είναι πολύ ακριβά.
-Δωρεάν μεταφορές. Χρειάζομαι 27 ώρες τη μέρα. Ίδιος ύπνος.
Η πατριαρχία θα καταρρεύσει,
όταν σταματήσω να λέω την πρώην μου πουτάνα. Συνεχίστε την ανάγνωση
Είναι χρέος μας να στηρίξουμε τα ανερχόμενα ταλέντα, πόσο μάλλον αν γεννιούνται κοντά μας. Παρακάτω, μια λίστα από τον John, ένας φόρος τιμής σε ανερχόμενες μπάντες που ίσως δεν έχεις ανακαλύψει ακόμα. Για το #TopicU. Συνεχίστε την ανάγνωση
Αηδία στο στόμα,
έτοιμος να ξεράσω τα χθεσινά ποτά και τα περσινά απωθημένα,
μα δεν το κάνω. Συνεχίστε την ανάγνωση
H απώλεια ενός φίλου είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος : Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί
– Robert Southey
Είναι αργά τη νύχτα, η ζεστή κούπα καφέ που λειτουργεί πλέον ως προέκταση του χεριού μου με συντροφεύει αμίλητα και όλες οι αναμνήσεις κυλάνε απαλά μέσα στο μυαλό μου δημιουργώντας μου μία πληθώρα ποικίλων συναισθημάτων, άλλα ήρεμα, μα ηχηρά, άλλα έντονα μα αποπνικτικά. Χαμογελάω γλυκά, κατσουφιάζω ελάχιστα, νευριάζω σιωπηρά, λυπάμαι ξανά… Και τα θυμάμαι όλα… Συνεχίστε την ανάγνωση
Μου μίλησαν για αγγέλους και τους πίστεψα. Μου είπαν ότι έχω μαζί μου πάντα έναν φύλακα άγγελο που θα με προστατεύει και θα με βοηθήσει να φτάσω στην αρετή. Όσο τον στεναχωρώ με τις πράξεις μου, τόσο απομακρύνεται. Μαζί με εκείνον χάνω και την ασφάλεια μου. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ένα όνειρο που ονειρευόμαστε μόνοι μας, είναι απλά ένα όνειρο. Ένα όνειρο που ονειρευόμαστε μαζί με άλλους είναι πραγματικότητα.
-Γιόκο Όνο
Σε εκείνο το Μαζί των σχέσεων…
Εκείνο το μίζερο που δημιουργήθηκε με το πέρασμα των χρόνων και έχει κατασταλαχθεί πλέον στο υποκριτικό, άκαρπο, ανιαρό μαζί. Συνεχίστε την ανάγνωση
Μια μικρή αλλά και τόσο σημαντική λεξούλα με έβαλε σε σκέψεις.
Μαζί.
Να γράψω για τον έρωτα; Μπορείς να τον βρεις σχεδόν παντού. Αλλά πάλι, το “μαζί” μπορείς να το βρεις σε οτιδήποτε, αρκεί να προσπαθήσεις. Το ζήτημα είναι να βρεις αυτό που συμβολίζει τη λέξη για σένα, χωρίς όμως να κοπιάσεις. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα, σχεδόν δέκα καλοκαίρια πριν. Δεκάδες ζευγάρια σκονισμένα αθλητικά παπούτσια να τρέχουν ακούραστα και δεκάδες γέλια να σκίζουν την ατμόσφαιρα… Συνεχίστε την ανάγνωση
Μαζί σου έμαθα πολλά πράγματα. Έμαθα να αγαπάω με όλη μου την καρδιά. Έμαθα τι σημαίνει να σε ξέρει κάποιος τόσο καλά που να μην χρειάζεται να σε κοιτάξει για να καταλάβει πώς νιώθεις. Ταυτόχρονα, το πώς είναι να παλεύεις να εξηγήσεις σε κάποιον κάτι, το οποίο δεν είναι πρόθυμος να καταλάβει. Συνεχίστε την ανάγνωση
Θα ήθελα να είσαι μαζί στο ταξίδι μου. Άμα θες και συ έλα να φτιάξουμε τον δρόμο μας. Αυτόν που κανείς δεν θα καταλαβαίνει και όλοι θα κρίνουν. Τον δρόμο που θα δείχνεις συνέχεια, παρά μόνο σε σημεία. Συνεχίστε την ανάγνωση
Μαζί. Όμορφη λέξη στη σημασία. Δύσκολη στην επίτευξη. Όμορφη στα ελπιδοφόρα σενάρια του μυαλού μας. Δύσκολη στην βίαιη πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας.
Μία playlist φτιαγμένη για κάθε εκδοχή του “μαζί”. Συνεχίστε την ανάγνωση
“Ποτέ δεν μάθαμε να κάνουμε ούτε βήμα, παρόλα αυτά σε ρώτησα, χορεύουμε;”
Signore Falco από Bloody Hawk.
Δεν θα επικεντρωθώ στο γενικότερο νόημα του τραγουδιού, καθώς από μόνο του παρουσιάζει μία ιστορία που δεν είμαι καν ικανή να θίξω. Θα αναφερθώ, όμως, σε αυτόν τον συγκεκριμένο στίχο. Έναν στίχο που, αν κανείς μελετήσει λίγο βαθύτερα, θα καταλάβει ότι είναι μια αυτοκαταστροφική τάση του ανθρώπου να περιφέρεται ρυθμικά γύρω από ένα άτομο (ή μία κατάσταση) που χορεύει σε διαφορετικό ρυθμό. Ίσως και διαφορετικό είδος χορού. Συνεχίστε την ανάγνωση
