Αφήνω ένας φως ισχνό ανάμεσα στα δάκτυλά μου,
συγκεντρώνοντας τα αποκόμματα της μέρας
δημιουργώ κολλάζ χρωματιστής εικόνας,
εκφυλίζοντας το πλεόνασμα ασπρόμαυρου της μορφής της,σε μερικά νωπά και βεβιασμένα ράμματα
ανάμεσα στις εκλάμψεις που απέκοψα.
Η ροή μιας απολογίας
γίνεται σαν διαδικασία ευχάριστη
και σαν πράξη πικρή, απόμακρη.
Τι το νόημα της ειλικρίνειας από ξένο στόμα
και ας εντοπίζεται σαρκικά στο δικό σου;
Δεν υποτιμώ, απλώς ρωτώ,
μήπως συμφέρει πια
να καταντάμε από απλή συνήθεια ανθρώπινοι;
Ѻρέστης
Photography credits: Kerasia
