Η φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν ακούγεται τώρα τελευταία, όμως ακόμα θυμάμαι τον ήχο της.
Ήταν όμορφος κάποτε, ήρεμος, σαν την θάλασσα τα πρωινά.
Ήταν γλυκός κάποτε, ζεστός, σαν την πρώτη γουλιά καφέ μέσα στη μέρα.
Η φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν ακούγεται τώρα τελευταία, όμως την θυμάμαι να γελάει.
Ήταν όμορφο το γέλιο της, αθώο, σαν τα μάτια των παιδιών στις παιδικές χαρές.
Ήταν συχνό το γέλιο της, παρήγορο, σαν τα χάδια της μάνας μου τα βράδια.
Η φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν ακούγεται τώρα τελευταία, και νομίζω ότι φταίω εγώ που σώπασε.
Έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να μείνει ζωντανό το παιδί μέσα σου όταν του στερείς το φως, την αγάπη, την θαλπωρή.
Έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να μείνεις εσύ ζωντανός μέσα σου όταν σου στερείς το φως, την αγάπη την θαλπωρή.
Να που, τελικά, δεν με πρόσεξα πολύ.
ℬασιλική
Photography credits: Mariza Nanou
