Και ‘κείνος έφυγε, όπως όλοι φεύγουν.
Ή μπορεί και εγώ να τον έδιωξα, έχουν περάσει τόσα χρόνια που πλέον δεν θυμάμαι.
Και κάθομαι κάτι μέρες και αναπολώ εκείνη την νύχτα.
Τα δάκρυα που δεν άφησα να πέσουν, τις κραυγές που δεν άφησα να βγουν, το κρύο που δεν με ακουμπούσε γιατί ήταν δίπλα μου.
Και κάθομαι κάτι βράδια και σκέφτομαι όλα τα ίσως, τα μπορεί και τα αν.
Όλα τα πώς.
Όπως το πώς ίσως μπορούσαμε να είμαστε μαζί αν δεν υπήρχε εκείνη
Όμως υπάρχει.
Και όμως τον έδιωξα.
Και όμως συμβιβάστηκα με το να φύγει.
Άρα;
Άρα πλέον δεν μετράνε οι στιγμές που ρωτάνε οι φίλοι:
«Θα έμενες αν σου το ζήταγε;»
Και ούτε η απάντηση που θέλω να δώσω μετράει.
Γιατί για εκείνον, τώρα, δεν μετράω εγώ.
Θα έμενες αν σου το ζήταγε;
Και την ψυχή μου την ίδια θα πούλαγα αν αυτό ήθελε.
ℬασιλική
Photography credits: Despina Niki
