«Διαβάζω πράγματα που οξύνουν την φαντασία μου.
Γράφω κείμενα μπας και πιάσω το νόημα ή βοηθήσω να το βρει κανένας άλλος.
Βλέπω και αηδιάζω με το πολιτικό-κοινωνικό σύστημα και συνάμα απορώ πώς γίνεται να είναι τόσο συμφεροντολόγοι.
Χάνω φίλους και έρωτες γιατί ποτέ δεν πίστεψα πραγματικά στα κοινωνικά σας κατασκευάσματα.
Γίνομαι εμμονικός και πλέον φοβάμαι ακόμα και να σκεφτώ.
Αγοράζω πράγματα που με παν πίσω μα μου κάνουν και παρέα
Ίσως να έχω χάσει κάθε ήθος και συναίσθηση και έχω γίνει σαν αυτούς που κατακρίνω
Όμως είμαι καλά! Έχω φαγητό, αμάξι οικογένεια και δυο παιδιά που με σιχαίνονται κατά βάθος.
Τι άλλο να ζητήσω; Δεν υπάρχει κάτι σημαντικότερο στη ζωή, λέει η τηλεόραση.
Την πιστεύω γιατί δεν έχω και άλλη επιλογή άλλωστε.
Τέλος, μίλα μου, σε παρακαλώ, πριν σε σκοτώσω σαν τα άλλα…»
«Και τι θες να σου πω ακριβώς;
Ένας απλός σκύλος είμαι. Εσείς, οι άνθρωποι, ξέρετε καλύτερα».
ΥΓ: Το πραγματικό ερώτημα είναι το εξής: Πώς θα έχουμε την ίδια αγάπη για τον συνάνθρωπό μας και την ανθρωπότητα όπως ο σκύλος για το «αφεντικό» του;
₭όλιας
Artwork by: Panos Tsinikas
topicap.blog 