Α: Είκοσι λεπτά χρειάστηκαν για να φανταστώ πώς θα ήταν. Δώδεκα ώρες να καταλάβω τι συμβαίνει, όμως μου χρωστάει το «αφεντικό». Πες του πως είτε τα δώσει είτε δεν τα δώσει, φυλακισμένος είμαι μόνο στο σώμα και τα μάτια μου αλήθεια αντικρίζουν.
Β: Ως πότε θα παραλογίζεσαι; Δες πώς θα ανοίξει το παράθυρό σου για να μπει φως στο σπίτι σου, άκου τα γεγονότα και σταμάτα να προτρέχεις. Δώσε αξία στο συναίσθημά σου αν το αξίζει, αλλιώς πέτα το. Ωραία μέρα για συζήτηση, ε;
Α: Ναι, καλή είναι, αδελφέ μου.
Β: Μα μονόλογο κάνουμε, σταματά να με ακούς…
₭όλιας
Photography credits: Kerasia Mp
topicap.blog 