Saturno devorando a su hijo, 1819-1823 | Goya
Περπατάς στιβαρός ανάμεσα σε υποταγμένα πρόσωπα
κάθε σου βήμα μια υπενθύμιση της δύναμής σου
και κάθε σου βλέμμα μια αδίστακτη εντολή
που καταδικάζει όποιον δεν την τηρήσει.
Απαντάς μόνο στον ουρανό
αλλά ακόμα και με αυτόν μονολογείς
ούτε οι αστραπές του δεν βλάπτουν
τα γεμάτα περιφρόνηση μάτια σου.
Οι υπόλοιποι σου ανήκουν·
όλοι ίσοι μεταξύ τους μα υποδεέστεροι
μια κάστα από αδύναμο καλούπι
εκπαιδευμένη να κοιτάει μόνο το πάτωμα.
Καμιά φορά όμως ξεπροβάλλει
μια άγουρη φιγούρα που σου μοιάζει,
ορμή κληρονομική,
το βλέμμα ασυμβίβαστο.
Η βασιλεία σου όμως δεν διαιρείται
και οι δούλοι σου δεν πρέπει να υπακούσουν
αυτόν που ίσως πάρει την κορώνα
από το κεφάλι για το οποίο σμιλεύτηκε.
Φαίνεται μικρό και αδύναμο
μα μέσα του κυλά το αναντίρρητο αίμα σου
ποτισμένο από πάντα να διψά
για όσο νέκταρ μπορεί να σου αρπάξει.
Ταραγμένος λοιπόν αντιδράς·
καταβροχθίζεις την απειλή που έρχεται
και ας μην ερχόταν ποτέ,
να απαιτήσει όσα περίμενες.
Ίσως το αίμα του σε μέθυσε
και ζαλισμένος δεν αναρωτήθηκες στιγμή
αν ποτέ όντως σε απείλησε.
Ή αν μαζί του έφυγε
η μόνη ικανή σου συντροφιά·
ακόμα κι αν κάποτε σε σκότωνε.
Σίσυφος
topicap.blog 