Δύο χείλη λαίμαργα ξεζούμισαν
την αλμύρα των θαλασσινών ματιών μου
προτού το φεγγάρι σκεπάσει
όσα δεν αξίζουν να φωτίζονται.
Το φως στο δωμάτιο τρεμοπαίζει,
μπερδεύτηκε μαζί μου και ‘κείνο
όταν το σεντόνι φούσκωσε
τόσο ώστε να μην χωράει την μοναξιά μου.
Κοιτάζω την θάλασσα γαλήνιος
αφημένος, στο κύμα μιας τρικυμίας,
ή στην βάρκα που ξεβγάζει
σε άλλες πιο ήρεμες ακτές.
Το μελάνι μου ανοίγει επικίνδυνα
με χρώματα κεφάτων ουρανών
και λέξεις που μαλάκωσαν με χάδια
τις σκληρές βραδινές μου σκέψεις.
Η αύρα μου στέκει ακίνητη,
σκιάχτρο για όσα πέρασαν αμείλικτα
στήριγμα για όσα πάνω της πάτησαν
να δουν όσο μπορούν μακρύτερα,
μέχρι εκεί που αγκαλιάζει ο ήλιος.
Σίσυφος
Photography credits: Despina Niki
