Μέσα στις λέξεις μπερδεύομαι και χάνομαι.
Πού είσαι να με καθοδηγήσεις προς το απώτερο νόημά τους;
Ταλαντευόμενο στον αέρα το πολύπαθο φτερό,
προσγειώνεται τελικά στο πολυπόθητο έδαφος.
Γαλήνη απλώνεται στην πλάση,
και η θύμηση της αγαπημένης μορφής,
καλύπτει σαν πάχνη το χώμα τριγύρω.
Μια δροσοσταλίδα η ψυχή, διαυγής και καθάρια,
αγκυροβολημένη πάνω σε πλατύ σκουρόχρωμο φύλλο,
αντανακλά τις προσπίπτουσες αχτίδες του ήλιου,
όσες καταφέρνουν να διεισδύσουν μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές,
που καλύπτουν όνειρα και επιθυμίες.
Γλυκός ο ήχος της βροχής που πέφτει ρυθμικά,
γλιστρά από τα διαπλεκόμενα κλαδιά,
και μουσκεύει τις αφύλακτες σκέψεις.
Το μοναδικό μονοπάτι, το από λεύκες περιβαλλόμενο,
ακολουθεί με την καρδιά γεμάτη,
-μύστης πια των απόκρυφων της φύσης-
και στο βάθος σβήνει.
Πίσω, τα θροΐσματα,
συνθέτουν το πρελούδιο του μοναχικού περιπάτου.
Πέμυ
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.blog 