Ο κόσμος από απωθημένα γεμάτος
που αντανακλούν στην γιαλάδα μιας βιτρίνας.
Πάντα δύο τα είδωλα στην επιφάνεια της,
μα μόνο ένα αυτό που υπάρχει απο πίσω.
Γλυκά στα ράφια ενός ζαχαροπλαστείου
να βουτάνε ακίνητα στο πράσινο
των απέναντι πλατανόφυλλων.
Μια πολυκατοικία μετέωρη στέκεται
στο κεφάλι ενός σκύλου ανυπόμονου
να ανοίξει η πόρτα και να την καταβροχθίσει.
Και, πάντα, ο ήλιος, λίγο γαλάζιο
και ένας γλάρος μαρμάρινος να πετά
μεσ’ την ρυτιδιασμένη θάλασσα,
μαρτυρώντας τον πιο αθώο της πόθο.
Κείμενο και φωτογραφία: Αντώνης
topicap.blog 