Απαγορεύεται να σκύψω,
μένω στητός μέχρι να λιώσουν τα πόδια,
δεν ενδίδω στην βαρύτητα,
κλέβω λίγο ακόμη του χρόνου,
εκπνέω,
δεν πρέπει να καταρρεύσω.
Ποιά είναι πραγματικά η πικρή υφή
των τεντωμένων αινιγμάτων που κρέμονται στον αέρα;
Αναρωτιέμαι γύρω απ’ τον κύκλο, καθώς αυτός γυρνά
και επαναλαμβάνει το ανεβοκατέβασμα της νότας,
ακολουθώ διστακτικά το κρυφό συναίσθημα
μπερδεμένος, χωρίς ξεκάθαρη ιδέα του τι κάνω,
νοσταλγώ αόρατες, σχεδόν άυλες μνήμες,
και ενώ περπατώ
το πραγματικό μου βήμα τίθεται γρήγορο μοτίβο,
σαν επαναλαμβανόμενο ανεβοκατέβασμα δακτύλων στο πιάνο,
ελπιδοφόρο τραγούδι που υπόσχεται κορύφωση
μα απότομα τελειώνει.
Photography credits: Despina Niki
topicap.blog 