Όσο οι άλλοι θα σου λένε να μιλάς, εγώ παρακαλώ τη σιωπή να αγαπάς τη φωνή σου να ελέγχεις τα όρια να ξέρεις και με τη λογική σχέση να έχεις Όταν βλέπεις πως πονώ να σταματάς, όχι γιατί είμαι εγώ αλλά τ'αυτιά μου κουράστηκα να κλείνω και βουρκωμένα τα μάτια να αφήνω Σε φωνές και…
«Εγώ θα βοηθάω τον κόσμο». Όνειρο ζωής. Δεν ήξερα εξ αρχής πώς μπορώ να το υλοποιήσω, αλλά ήξερα ότι θα το κάνω. Στην αρχή έλεγα, θα γίνω γιατρός. Όμως υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος στην περίπτωση μου ήταν η τάση μου να υπερασπίζομαι τη μειονότητα. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι γύρω μου ο κόσμος…
Νομίζω πως ξέχασα να γράφω. Ξέχασα να νιώθω. Να υπάρχω. Ξέχασα, όπως ξεχνάω τα ρούχα στο πλυντήριο και τα πιάτα στο νεροχύτη. Ξέχασα, όπως ξεχνάει να με πάρει τηλέφωνο, όπως ξεχνάει να με ρωτήσει πώς είμαι. Όπως ξεχνάει να με...Όπως ξεχνάει να... γενικά. Κάθε μέρα χάνεσαι και λίγο περισσότερο. Δεν έχω αποφασίσει αν πονάνε πιο…
Κομμένο γρασίδι, καμένα χαρτιά,κάπαρη που σκάει ανάμεσα στα δόντια,η γαλάζια αλμύρα θολή υγρή όραση,το αντίτιμο ενός άλματος και δύο εκπνοών -παραδώσου- για την εξαγορά της βαρύτητας,τα μέλη κουπιά σε μέσο μιγαδικό αέρα και εδάφους,κρίταμο ανθισμένο ανάμεσα σε σφικτούς ξανθούς βράχους,οι ακτίνες κόβουν λευκές φλούδες των κυμάτων,η μουρμούρα καθώς αφρισμένα ξεδιπλώνονται σε διαβρωμένες ακτές,η βοή καθώς…
«Ας υψωθούν τα 1440 μαρτυρικά λεπτά σε έναν εκθέτη που να μας δώσει την αιωνιότητα…»
Το σεντόνι είχε κολλήσει στο ιδρωμένο μου σώμα και εγώ του δίνω μια να πάει στο διάολο και γυρνώντας να μου φέρει λίγο αέρα. Έχω ένα κόλλημα να κοιτάω την ώρα όταν δεν είσαι εδώ, όποτε ας πούμε ότι είναι περίπου 09:36 το πρωί. Σηκώνομαι, τεντώνομαι και πέφτω με τα μούτρα στο ντουζ. Μπορεί να…
Ένας φίλος, πνοή ζωής στα βάθη της μοναξιάςΌταν το οξυγόνο απορροφάταιαπό διψασμένους τοίχους Όταν ορμητικά κυλούν ποτάμια δακρύωνκαι βυθός γίνονται τα αναφιλητά Ένας φίλος, ριπή ζεστού ανέμουστη χιονοστιβάδα του καταχείμωνουΌταν η θερμοκρασία μειώνεται επικίνδυναέτσι που κοντεύει να παγώσει η καρδιά Όταν το παλλόμενο στις φλέβες αίμα αναζητά οδυνηρή διέξοδο Ένας φίλος, νερό δροσιστικόστην έρημο των σκέψεωνΌταν όαση δεν εμφανίζεται…
«Πώς θα εξελιχθείτε κάνοντας έρωτα με την λήθη;» -Κόλιας
Καλοκαίρι στην πόλη. Η ζέστη αποπνικτική, κοιμάσαι τη μέρα και υπάρχεις τη νύχτα. Σκέφτεσαι, γράφεις, γελάς, κλαίς. Βγαίνεις στο μπαλκόνι και παρατηρείς τον κόσμο. Ο Αύγουστος δε λέει να φύγει, ένας μήνας κενός, καθόλου παραγωγικός, βόλτες με φίλους, εκδρομές, γέλια, τραγούδια. Καθόλου έμπνευση να κάτσεις να γράψεις. Μήπως τελικά είναι αλήθεια ότι η κακή ψυχολογία…
Θυμάστε σε εκείνο το επεισόδιο από το παρά πέντε που πήγαν στην Ντάλια και της έδωσαν την περιβόητη μπλούζα που έγραφε «Ήμουν κι εγώ στο ασανσέρ!»; Μια τέτοια πιστεύω θα έπρεπε να παίρνει και όποιος ερωτεύεται, όποιος πραγματικά ερωτεύεται. Γιατί είναι κατόρθωμα να ξεπεράσεις έναν έρωτα (μιλάω, φυσικά, για αυτούς που έμειναν ανεκπλήρωτους ή -τέλος…
Όλοι μας έχουμε περάσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας κρίση ταυτότητας. Ποιοι είμαστε; Πού πηγαίνουμε και τι θέλουμε; Ποιοι είμαστε στα αλήθεια; Έχω όμως την αίσθηση ότι και το γυναικείο φύλο γενικά περνάει αυτή την κρίση ταυτότητας. Για αιώνες ολόκληρους, η ζωή μιας γυναίκας ήταν πάνω-κάτω η ίδια και μόνο πρόσφατα ήρθαν τα πάνω-κάτω.…
Τι ειν’ αυτό που ονομάζουμε νιότη πού αρχίζει, πού τελειώνει και γιατί στα όνειρά μας ήμασταν πιλότοι που ‘φτάναν στ’ ουρανού την κορυφή! Κάποτε τρέχαμε ανέμελα στα πάρκα ύστερα μάθαμε να παίζουμε κρυφτό τα δειλινά ήταν που ορμούσαμε στη βάρκα μας έπαιρνε το κύμα για μέρος μακρινό. Σαν τα φύλλα που παίρνει ο αέρας και…
Στους δρόμους η ημέρα έλιωσε τον ήλιο σταχτί αίμα που ξεραίνεται στο δέρμα στα μάτια μου κοφτερά πυρωμένα σίδερα πληγές που προσπαθούν να με ξυπνήσουν. Τους τρόπους που ξυπνάμε μεσ’ την ημέρα κρατώ με λαβίδα κόκκινη του άγχους, αν δεν θυμόμαστε τα προσπερασμένα θα χαθούμε σίγουρα στα σαλαγητά του πλήθους δυο, ή τρία, πεταμένα κεραμικά…
Ξαφνικά ξύπνησα, μέσα στο χορό, ποιος με έβαλε τα τακούνια και τον κορσέ τον σφιχτό; Αφού μπήκα στον χορό, θα τους δείξω τα σωστά βήματα εγώ. Χορεύω γοργά, όπως στην ζωή μου, που κινούμαι με τέμπο δυνατό. Άλλαξε η μουσική; Ή μήπως άλλαξα εγώ; Ποια είμαι και πού ήμουν; Δεν έχω τώρα τα τακούνια μου,…
Να ξυπνάς ένα πρωί σε στεριά που δε νιώθεις «δική σου». Αυτό τα λέει όλα... Κι ό,τι ξένο σου μοιάζει, στο νου σου φαντάζει σα φυλακή, παρά σαν πατρίδα. Του κατατρεγμένου μονάκριβη έγνοια δεν είναι πού θα φτάσει και τι ψάχνει, μα από πού φεύγει και τι γλιτώνει. Τι κατασπαράζει το νευρικό ιστό του εγκεφάλου…
Βρεγμένος από στάλες που δεν έπεσαν ακροβατείς στις προηγούμενες προπόσεις παλεύοντας να θυμηθείς σε ποιο ποτό η ζάλη έντυσε τα χείλη σου μ´ένα χαμόγελο. Πνιγμένος σε καράβια που δεν βούλιαξαν μπλέκεις με κακογραμμένους απολογισμούς ημερών γεμάτων ανθισμένο ήλιο που σε βρήκαν να φοβάσαι τις σκιές. Τυλιγμένος σε σεντόνια βαριά ξεδιπλώνεις τις νυσταγμένες σκέψεις σου μα…
Έχεις ξυπνήσει από τη μυρωδιά του σταχτοδοχείου; Η απάντηση είναι μείζονος σημασίας, αλλά μην απαντήσεις. Έξω από την πραγματικότητα θα πάμε Σε ένα ταξίδι μελαγχολικό και μονότονο. Τα μίλια είναι αμέτρητα μέχρι τη γη να πλησιάσω Τα χέρια μου σε κουπιά μεταμορφώθηκαν Μια γύρα το ένα μια το άλλο, μπας και φτάσω κάποτε Ως πότε…
Σε ένα σπίτι κοντά σε ένα ποτάμι ήρθε να δώσει ζωή ένα ψάρι σαν δώρο από έναν ερωτευμένο άνθρωπο σε έναν άλλο, σαν δήλωση "έχουμε κάτι να φροντίζουμε από κοινού" ή "η τελευταία ελπίδα να κρατήσουμε το μεταξύ μας ζωντανό". Πρωινό τάισμα, τσακωμός για το όνομα, συμβιβασμός, αγκαλιές μπροστά στη γυάλα. Μεσημεριανό τάισμα, τσακωμός για…
Να σου πω κάτι; Τα αστέρια δεν πέφτουν, απλώς γλιστράνε Ξεφεύγουν για λίγο και ξεχωρίζουν Και μόλις ένα γλιστρήσει, τα υπόλοιπα ξαφνικά καρφώνονται από πολλά βλέμματα, βλέμματα που ανυπομονούν να τα δουν να δραπετεύουν Όσον αφορά τις ευχές που κάνουμε, δεν είναι αληθινές Γιατί αληθινές είναι οι ευχές που ζούμε, εκείνες που παίρνουν μορφή στα…
Έτσι ήταν από πάντα. Από μικρή θα έκανα κάτι είτε με την όρεξη μου είτε καθόλου, ενώ αυτά που ήθελα απαιτούσα να γίνονται με το δικό μου τρόπο. Ο οποίος δεν ήταν απαραίτητα και ο καλύτερος, αλλά ήταν ο δικός μου. Κι όταν εκπλήρωνα ένα στόχο, αμέσως έψαχνα έναν καινούριο και υψηλότερο. Τα ήθελα όλα.…
Σαν φάρος στην άκρη της στεριάς χτυπημένος από τα απανωτά κύματα, διαβρωμένος από το αλάτι, που αδιάλειπτα όμως εκπέμπει το σήμα, με την εναλλαγή φωτός-σκοταδιού, αναμένοντας στωικά την προσέγγιση του πλοίου. Σαν φωτοβολίδα που εκτινάσσεται ψηλά, λάμπει δυνατά μέσα στη νύκτα, και μετά σβησμένη παραδίνεται στη δύναμη της βαρύτητας, με την ελπίδα και την πίστη…
Ακατέργαστα βράδια σκοπεύουν μνήμες κρυφές, με χέρια αόρατα τις ξεσκεπάζουν από ύπνο βαθύ χωρίς οίκτο, χωρίς άδεια, τις ζωντανεύουν, μορφές αδιευκρίνιστες με μάτια αιχμηρά, σκιές που συνοδεύουν μοναχικούς περιπάτους, βλέμματα ορατά στα δικά μου μάτια μόνο, σέρνονται με τους ψιθύρους, με την θερμή νυκτερινή αύρα, με τα τριξίματα κλαδιών, σέρνονται σαν βαριά κουρέλια, μπλεγμένα ρούχα…
Φυσάει κι ανταριάζει ο ουρανός. Είναι από εκείνους τους άκρως δροσιστικούς ανέμους που κουβαλούν ψιθύρους, χαιρετίσματα κι αιτήματα αποσιωπημένα που ποτέ δεν έφτασαν στον πραγματικό παραλήπτη τους… Που νοτίζουν τα βλέφαρα, σερβίροντάς τους δάκρυα στρουμπουλά μα ακάνθινα… Οι ατέρμονοι ροδώνες της ψυχής δεν αρκούνται, φεύ, στα λιγοστά τούτα δάκρυα για να ποτιστούν…. Οι σπόροι που…
Oι πρωταγωνιστές γνώριζαν Ήταν σίγουροι για το νόημα αυτού του σεναρίου Έτσι, πήραν τα έτοιμα λόγια τους Και τα έθαψαν σε μια κόλαση δική τους Έπειτα, μίσησαν ο ένας τον άλλο τόσο Που αγαπήθηκαν Έτσι, θυμήθηκαν ξανά τα λόγια εκείνα Τα ξεχείλωσαν Τα κάνανε κλωστή Και ακροβατούσαν πάνω στις στίξεις Εν τέλει Τα κάνανε σιωπή…
Συνέβη κάτι τραγικό. Κάτι ειδεχθές. Κάτι ντροπιαστικό. Ένας 27χρονός πέθανε. Το ζήτημα είναι πως, με μεγάλη μου θλίψη και απογοήτευση, μπορεί να μην γνωρίζετε για τι μιλάω. Πριν αρκετές μέρες έγινε ένα συλλαλητήριο στην πόλη του Βόλου, σχετικά με την καύση των σκουπιδιών που μαστίζει την πόλη και την υγεία των κατοίκων της. Εκείνη την…
Δύο χείλη λαίμαργα ξεζούμισαν την αλμύρα των θαλασσινών ματιών μου προτού το φεγγάρι σκεπάσει όσα δεν αξίζουν να φωτίζονται. Το φως στο δωμάτιο τρεμοπαίζει, μπερδεύτηκε μαζί μου και 'κείνο όταν το σεντόνι φούσκωσε τόσο ώστε να μην χωράει την μοναξιά μου. Κοιτάζω την θάλασσα γαλήνιος αφημένος, στο κύμα μιας τρικυμίας, ή στην βάρκα που ξεβγάζει…
Κάθε φορά που γνωριζόμαστε με κάποιον, εξετάζουμε την εξωτερική του εμφάνιση. Λες και αυτό σημαίνει κάτι. Απορρίπτουμε ευκαιρίες για την ομορφιά. Κάθε μέρα θα πούμε διάφορα μόνο και μόνο επειδή η εμφάνιση του άλλου δεν μας γεμίζει. Γιατί; Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος; Κάθε ζευγάρι μάτια κοιτάν’ την ασιδέρωτή μου μπλούζα και την ελαφρώς τρύπια…
Όλοι μέσα μας έχουμε περισσότερες από μία εκδοχές, αν όχι όλοι, εγώ -πάντως- σίγουρα. Το αγγελάκι και το διαβολάκι που βλέπουμε συχνά στις ταινίες να μαλώνουν. Στη δική μας περίπτωση έχουμε την Κατερίνα και το Κοκκινόμαλλο. Ποιο είναι το αγγελάκι και ποιο το διαβολάκι δεν ξέρω. Το αφήνω πάνω σας. -Τέρμα, έχεις καταντήσει αηδία.... Σήκω!…
Υπάρχει κάτι τόσο σκοτεινό και βρώμικο μέσα μου. Κάτι τόσο λάθος που σχεδόν μοιάζει σωστό. Σαν μια ψύχρα που καίει. Σαν κάτι που ανήκει παντού, χωρίς να ανήκει πουθενά. Πίστευα πως ήταν στο μυαλό μου. Πώς μπορούσα να το δω μόνο εγώ. Αλλά δεν είναι. Υπάρχει κάτι τόσο πικρό και άσχημο μέσα μου. Κάτι τόσο…
Ο Ιεροκλής είναι πολύ έξυπνο παιδί. Στα μαθήματα ήταν φοβερός από μικρός. Η υποτροφία του τον πήγε στην Αμερική, όπου και διαπρέπει εδώ και χρόνια. Όμως κάτι του λείπει. Δεν είναι αγαθά -και ρούχα και αμάξι και σπίτι καλό έχει. Είναι η αίσθηση της αδρεναλίνης. Γι’ αυτό μια μέρα πήγε σε ένα πάρτι μαγαζιού. Μόνος…
