Θα ψιθυρίσω στο νερόπως το χτες έκρυψα στη νύκτα,φυλακτό που έπνιξα σε μαύρη λάσπη,να μείνει εκείσαν πεθαμένο μου παιδί. Θα του το πω σιωπηλά,με μουδιασμένο πόνο,με συμπαγή κόμπο στην πνοή,σαν να του μεταφέρω πετραδάκιαπ’την ξεραμένη μου κοίτη. Θα κοιτάξω βαθιά εντός του,θα κλείσω τα μάτια τρομαγμένος,θα καταπιώ στο ωχρό σκοτάδιτην ιερόσυλη πολυχρησία της όρασης,και θα…
Θυμάσαι τότε που κρύφτηκες στα βράχια, αλλά σε βρήκα; Γέλασα τόσο, που ξύπνησε το βράδυκαι βγήκε ο ήλιος! Τώρα δεν παίζεις, κρυψώνες άλλες βρίσκεις μεγαλωμένος. Αντί για ‘σένα, τώρα κρύβετ’ ο ήλιος απ’ τις ζωές μας. Κοίτα με, λες και είμαι εκείνη η μπάλα παγωτού άσπρου. Κοίτα… μ’ αγάπη, κι αυτή θα ‘ρθει εντός σου εις διπλούν πίσω! Βεντάλια δώσ’ μου, να…
Η περίπτωση του μόλις 14χρονου κοριτσιού που πέθανε λόγω ιατρικού λάθους κατά την τοποθέτηση δακτυλίου στομάχου, με πόνεσε ίσως λίγο περισσότερο απ' όλα τα γεγονότα της επικαιρότητας. Ίσως γιατί μου πάτησε έναν δικό μου κάλο. Όσο και να μεγαλώσαμε πλέον, να ωριμάσαμε, να αγαπάμε το σώμα μας, είναι τόσο εύκολο ένα οποιοδήποτε γεγονός (πόσο μάλλον…
Ο καφές μου αραίωσε απότοματελευταία γουλιά ήταν νερότο βλέμμα μου ξενέρωσενομίζω γέλασες, αυτόματα. Θυμάμαι δεν είχε νυχτώσειστο θερινό έδειχνε θαμπάνομίζω βαρέθηκες, διακριτικάαγχωμένη μην το καταλάβω. Είχαμε πάει για λουκουμάδεςέφαγα αυθόρμητα ένα κουτίκαι όταν η σοκολάτα έσβησεέμεινα να αναπολώ εσένα. Η μέρα φεύγει πιο αργά, διστάζειόπως κάναμε και εμείςλίγο πριν φιληθούμεκαι άρχισε άλλο ένα καλοκαίρι. Σίσυφος…
Η ερωτική δραστηριότητα κάθε ανθρώπου είναι αχανής και υπερβολικά ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση. Προσωπικά, θεωρώ πως ο καθένας μας πρέπει να σπάσει τα σεξουαλικά του ταμπού και να αναζητήσει, να εκπληρώσει (πάντα με σεβασμό και συναίνεση) τα φετίχ που υποβόσκουν στην ερωτική του σκέψη. Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που κρύβουν την αρεσκεία τους και…
Μ΄ ένα άγγιγμα αισθάνομαι το καρδιοχτύπι της ανάσας σου,μ ΄ ένα άγγιγμα βρίσκομαι στην αιωνιότητα,μ ΄ ένα άγγιγμα που ακολουθεί τις νότες του τανγκό τα μεσάνυχτα. Μ΄ ένα άγγιγμα που ανακατεύεται στο ροδισμένο των χειλιών,μ ΄ ένα άγγιγμα που τυλίγει τις παθιασμένες φωνές,μ ΄ ένα άγγιγμα που τυλίγει τις παθιασμένες φωνές,μ ΄ ένα άγγιγμα που…
Περπατώ, επίτηδες, ανάμεσα στον κόσμο,σαν να προκαλώ, ή και να δοκιμάζω,τη διαφάνειά του. Είναι ζωογονητική η ανυπαρξία του κόσμου,καθώς συρρέουν δίπλα μου σαν κάποιο σκηνικό.Μπορώ να κινούμαι ελεύθερος, μόνος,να παρατηρώ πρόσωπα,να προσπερνώ το αλλοπρόσαλλο αυτό τοπίο,να το καταναλώνω σαν φρέσκο αέρα,να χρησιμοποιώ την ζωτικότητα του σαν ένδυμα,απλό,των βράχων, των κτιρίων, των δέντρων,ή απλώς κάποιων ημερήσιων…
Μερικά πρωινά, ο ήλιος δεν ανατέλλεικαι -κρυμμένος αφού είναι- ούτε δύει, εν τέλει.Θλιμμένη η Σελήνη που εκοιμήθη μονάχη,μυστικά ολωνών μας κουβαλάει στη ράχη…Συνειδήσεως χρέη παραμένουν ασήκωτα,αμαρτίες και αίσχη κλειδωμένα στ’ ανείπωτα. Μ’ αναμνήσεις μπαούλα, μπήκαν στην ιστορία.Ίσως η άλλη ζωή να μην είναι αγγαρεία.Στους πεσόντες της μάχης, μάντεψε ποια εβρήκαν’,να τη, η Εμπιστοσύνη- κρίμα, δεν…
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο πάρα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα πίσω από ποικίλες ιστορίες ήρθαν να μας επισκεφτούν. Κι όμως, ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, κάποια από αυτά θεωρούνταν περισσότερο φυσιολογικά και κοινωνικά αποδεκτά. Στην περίπτωση της πανδημίας, το “σωστό” ήταν στο πρώτο lockdown να πάθουμε έκρηξη ενεργητικότητας και να αποφασίσουμε να μάθουμε αγγειοπλαστική και…
Τα μαλλιά έγιναν κόμπος γύρω απ' το λαιμό μου και με πνίγουνΊσως δε θέλω να δω ξανά τα μάτια σου Πετάνε σπίθες και καίνε την ύπαρξή μου αργά και βασανιστικά Ένας μήνας πέρασε από τότε Τότε που η φωνή σου βασάνισε τελευταία φορά τ’ αυτιά και το μυαλό μου Μείνε εκεί Μακριά Φαντάζομαι τα χέρια…
Κλείνω το ταμείο για φέτος, ωραία. Έγιναν πολλά και εγώ άλλαξα. Βρήκα την αγάπη μέσα μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξω πολύ. Πλέον ξέρω τι θέλω και πώς θα το αποκτήσω. Βρήκα την αυτοπεποίθηση να ξεπεράσω τα προβλήματα της ψυχολογίας μου και να δεχθώ όλες τις καταστάσεις της ζωή μου. Οι πληγές είναι…
Το σώμα, ουσιαστικό ή «ουσιαστικό», ένα σώμα. Το σώμα είναι ζωντανό, το σώμα μου είναι εγώ και το σώμα σου είναι εσύ.Το σώμα, μια μικρή ιστορία. Κάθε σώμα έχει. Ζούμε σε ένα κόσμο που θεωρούμε τοσώμα κάτι ξεχωριστώ από εμάς σαν έναν έτοιμο πηλό που εμείς έχουμε τηνδυνατότητα να επεξεργαστούμε στο ελάχιστό. Τα πάντα είναι…
Σκέφτομαι πολλές φορές τι μας κάνει ανθρώπους. Θέλω να πω... Τι είναι η ζωή; Τι θεωρείται ο άνθρωπος; Και δεν το εννοώ με τη βιολογική σημασία. Ποια είναι η έννοια τους, η σημασία τους; Πώς ήταν ο άνθρωπος παλιά και γιατί έγινε έτσι; Πήγε κάτι λάθος στην πορεία της εξέλιξης; Ποιο είναι το νόημα τελικά…
Μια διάχυτη μυρωδιά χλωροξυλενόλης παραμένει,άρωμα παχύ που αποπνέουνοι επιφάνειες, τα χέρια μου. Με πονά όλο μου το σώμακαι κρατιέμαιαπό αυτό το ιδιότροπο άρωμασαν να το παίρνω για σημάδιπως έχω καθαρή ψυχή.Μα οι ταινίες που με σφίγγουν,θυμίζουν συστηματικάπως η ελευθερία που αποζητώ,στο βράδυ, στο ωχρό φωςκαθώς διαβάζω τις σκιές,επαρκώς δεν αποτυπώνεταισε αυτό το σχεδόν βρωμερά αντισηπτικόχημικό.Για…
Μέρες δύσκολες.Ξυπνώ με αψυχολόγητη μουντίλα και πίνω τον μισοτελειωμένο καφέ από χθες το βράδυ.Το μισοτελειωμένο μου τσιγάρο με κοιτάει, μου λέει ότι όλα θα περάσουν αν το αφήσω να ακουμπήσει τα χείλη μου.Έχω διάβασμα, μα το βλέπω και ανακατεύομαι. Μισοτελειωμένες σκέψεις, μισοσκισμένες παρτιτούρες χυμένες στο πάτωμα, στο κρεβάτι, στο γραφείο. Ανοίγω το ψυγείο και δεν…
Χειμώνας βαρύςήρθε, με την άφιξητης ανάμνησης. Δροσοσταλίδααν στάζει παρελθόντος,γεύση σαν αίμα. Ατόφιος χρυσόςη αφοσίωσή μαςσ’ όσους χαθήκαν’. Η μνήμη ποτέδε διαγράφει εκείναπου τη συμφέρουν. Ποθώ το τώρα,λες κι ειν’ η τελευταίαμέρα που ζούμε. Πατώ στα πόδιακι εισπνέω το παρόν μου.Δεν το χορταίνω. Αλατισμένεςεύχομαι να ‘ναι όλεςσου οι περιπέτειες. Απόχη πήρα,μπας και πιάσω ποτέ μουτην ευτυχία.…
Υπάρχουν απίστευτα πολλά άτομα που βλέπεις και λες πως είναι πραγματικά η χαρά της ζωής, ότι τα έχουν όλα. Και τελικά όταν βλέπεις την αλήθεια, είναι πολύ αργά. Απο τη μια, αναρωτιέσαι πώς στο καλό κρύβονται τόσο αριστοτεχνικά. Ακόμα και εγώ που έχω κοντινά μου τέτοια άτομα, όταν τους βλέπω να αλληλεπιδρούν με τον υπόλοιπο…
Ίσως γίνουμε καλύτεροι,όταν οι εχθροί νικηθούνοι φωνές σωπάσουντα παιδιά συνετιστούν. Ίσως τα πράγματα ηρεμήσουνμε την αναγκαία καθοδήγηση,φυσικά για το καλό μαςφυσικά χωρίς εμάς.Ίσως εντέλει χαλαρώσουμεόταν μεθύσουμε αρκετάαπό ποτά κερασμένα,χρεωμένα διπλά στους απέναντι.Ίσως βρούμε συντροφιάστους εικονικούς μας φίλουςαγκιστρωμένοι από τα κινητάπιανόμαστε όλοι στο ίδιο δίχτυ.(Είναι τουλάχιστον αυτό παρήγορο.)Ίσως πάλι γίνουμε χειρότεροιίσως τα πράγματα ξεφύγουνίσως δεν ηρεμήσουμε…
1)Από το ειδικό στο γενικό ή το αντίθετο; Τι σημασία έχει; Πάλι αύριο στης έξι και μισή δουλεύω και η πλάτη μου πονάει. Βλέπεις, η οικοδομή δεν είναι καναπές, δεν σου δίνει λεφτά αν δεν βγάλεις αίμα. Ακόμα το πόδι μου πονάει απ' όταν έπεσα από τη σκαλωσιά, αλλά η δουλειά δουλειά. Η μάνα μου…
Αν και υποσχέθηκα την συνέχεια στις περιπέτειες τις Λίζας και του Χάρη, θαπιαστώ από κάτι που ένιωσα ή σκέφτηκα ή και τα δυο. Πατώντας πάνω σε αυτήν τη παιδικότητα με τα ξεφτισμένα μαύρα σταράκια μου, που επανέλαβα ίσως παραπάνω φορές από ό,τι χρειαζόταν στο προηγούμενό μου κείμενο , σε αυτήν την αφελή αθωότητα που (ίσως…
Πιάνω τον εαυτό μου να μετανιώνει για σκέψεις, λόγια, πράξεις τροφοδοτούμενα από μια ζωή γεμάτη στερεότυπα. Δεν είναι εύκολη η λήθη των λανθασμένων προτύπων που ακολουθούσες για χρόνια. Και είσαι μόλις είκοσι χρονών. Προσπαθείς μόνη να μάθεις τα "αυτονόητα". Λένε πως όσα έχεις κάνει και νιώθεις την ανάγκη να σβήσεις είναι ακριβώς εκείνα που σε…
Μπορεί να ουρλιάζεις, μα δεν σε ακούω,δεν θέλω να ακούσω.Μπορεί να διαλύομαι σταδιακά,σαν να φτιάχτηκα από σκόνη,μα και πάλι δεν θα κουνηθώ. Η βροχή με παγώνει με κάθε στάλα,τα λεπτά ρυάκια της αιμορραγούν στο μέτωπό μου,μα ελπίζω στην στιγμή που θα με σβήσουν.Θα σκάβω την γη για τους στριγγούς εκείνους ήχους,δεν θα σταματήσω μέχρι να…
Παρθένα, από βελούδο κεντημένα χείλη,ακουμπισμένα μονάχα απ’ τ’ απαλό αγέρι,δεν έχουν να δαγκάσουν παρηγοριάς μαντήλι.Τις πίκρες που γεύτηκαν, ποιος να τις ξέρει… Παλάμες άδειες από ταίρι που δε βρήκαν, αγνές δυο τούφες που ανεμίζουν με χάρη.Ξεραμένα μάτια που βρεγμένα γινήκαν’με δάκρυα, βροχή για ένα χέρσο χορτάρι. Κλαίνε που η θάλασσα στέγνωσε πάλι,που τα βουνά απ’…
Μπορώ μόνο να σου γράψω.Τα λόγια μας πνοές,σωπάσαμεοι μνήμες μας εικόνες,ξεθωριάζουν.Λυπάμαι που απέτυχα. Οι στίχοι μου χάρτινοι πύργοι,κατέρρευσανη αγκαλιά σου κύμα καλοκαιρινό,βουλιάξαμε.Να ξέρεις έφτασα κοντά.Τα χάδια που αρνήθηκα,θέλησατα μάτια που σου έκρυψα,βούρκωσαν.Θα ήθελα να ήσουν εδώ.Όσα πρόωρα μας έλειψαν,μακριά μαςόσα άδικα στερηθήκαμε,μπροστά μας.Πόσο κοντά βρεθήκαμε.Μα τώρα όλα σταμάτησαν,πίσω μαςψάχνουμε τι έμεινε,ανάμεσά μας.Για πόσο εντέλει έχασα,τον…
Η Λούνα ξεροκαταπίνει, πίνει ακόμη μια γουλιά καφέ. Είναι αρκετά νευρική τις τελευταίες μέρες. Κάνει ζέστη έξω. Έβαλε καφέ στο μπολ με τα δημητριακά πριν, καταλάθος. Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, σκέφτεται όλα όσα πρέπει να κάνει, όλα αυτά που έχουν συμβεί, νιώθει αδύναμη και κουρασμένη. Παίζει με το στυλό της και συνειδητοποιεί πολύ αργά πως…
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το περιθώριο έχει δύο εκδοχές: Ή έχεις το περιθώριο, ή είσαι στο περιθώριο. Διαφορετικές σημασίες, μα η σύνδεση είναι αξιοπρόσεκτη. Αυτός που βρίσκεται στο περιθώριο δεν έχει και πολλά να χάσει.Έχεις ευκαιρίες να ζήσεις εντός του «κύκλου», αλλά ποιος μπαίνει εκεί μέσα τώρα.Τα χαμηλά φώτα ευνοούν το σκοτάδι, μόνο…
Όταν ήμουν μικρή πήγαινα για χορό. Κάναμε διάφορες χορογραφίες γνωστών pop τραγουδιών της εποχής και εγώ πάντα βρισκόμουν στις πίσω σειρές- γεγονός που καθιστούσε αδύνατο για τη μαμά μου να με τραβήξει ωραίες φωτογραφίες όταν ερχόταν να με καμαρώσει στις καλοκαιρινές παραστάσεις, για τις οποίες δουλεύαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Δεν καταλάβαινα τότε…
Φύγανε πλέον όλοιγνωστοί και άγνωστοιξέμεινα,ζαλισμένος απ’ το ποτόσκέφτηκατους παραλίγο. Τον έρωτα που ξέφευγε,πάντοτε για λίγοτις νύχτες που απέφευγα,για το επόμενο πρωίαγάπη που δεν μοίρασα,μην χρειαστεί αλλού. Όταν η σιγουριά με άφησεμόνο, παρατημένοόλοι τους γύρισαν πικροί,θύματα δίχως αντίρρησητης ευκολίας που διάλεξαχωρίς να μου ταιριάζει. Σίσυφος Photography Credits: Kornilia H.
Είναι απότομο, το σκασμένο, είναι εκεί για να σου πονάει την ψυχή ολόκληρη, δεν κάνει μισές δουλειές. Έχοντας αποκτήσει εικοσαετή περίπου "εμπειρία" στο θέμα θέλω να πω κάνα δύο από τις "αλήθειες" μου. Είναι γλυκόπικρο το περιθώριο, που λες. Nαι μεν μόνος σου πορίζεσαι -και πονάει πολύ αυτό- όμως σου δείχνει πολλά πράγματα. H παρατηρητικότητά…
Σπρώχνω στο περιθώριοδεκάδες μικρά πράγματα,πέτρες περιττές που περιστοιχίζουν το χωράφι,ένα μυαλό που οργώνω με ό,τι μένει,λάσπη από τεχνητά καθαρό χώμα. Δεκάδες ανάγκες σιωπηλές με κοιτούνμε σκούρα, μυστηριώδη μάτια,κρυμμένοι οφθαλμοί στα βάτα των ορίων,αγκάθια από «αν», ξεραμένα χόρτα από «όχι»και πεταμένα κλαδιά από «δεν πρόλαβα».Και το μυαλό μου μένει στρωτό,απέριττα απλοποιημένο, ένα μακρύ άδειο πεδίο,σκαμμένο με…
