Τα χέρια μου βαμμένα κόκκινα,
βλέπεις;
Μπορεί μια περίεργη ιδιοτροπία των ημερών
σιωπηλά να μουγγρίζει για αυτό το χρώμα,
μα δεν αντέχω άλλο να ακούω, για αυτό,
δεν βλέπεις, και όμως,
καθώς τα χέρια μου είναι βαμμένα
με το γαλακτερό χρώμα μιας σκονισμένης ακτίνας φωτός.
Μουλιάζω στο τίποτα απαρατήρητης νύκτας,
πολύ ικανοποιημένος με την θαλπωρή της λήθης,
και αδιαφορώ για τα χίλια βλέμματα που σκαλίζουν,
με λιγδερά τραχιά νύχια,
την εξωτερική επιφάνεια της πόρτας αυτού,
αυτού εδώ του αγαπημένου τίποτα,
του φτηνού καταφυγίου.
Photography credits: Μαίρη Τζέιν
